Με το αίσθημα της «χαρούμενης λύπης» που τυλίγει την «Πονηρή Αλεπουδίτσα», δίνεται το τελικό χειροκρότημα στη νέα παραγωγή της Λυρικής. Μία ακόμη πρωτιά για το ρεπερτόριο της ΕΛΣ, καθώς η όπερα του Λέος Γιάνατσεκ, η τόσο «νοσταλγική» για τον χρόνο και τα νιάτα που κυλούν, σύμφωνα με τον συμπατριώτη του, Μίλαν Κούντερα, ανέβηκε για πρώτη φορά στα «Ολύμπια». Είναι η παραγωγή της Εθνικής Οπερας της Ουαλλίας και της Οπερας της Σκωτίας, με τη ματιά του Ντέιβιντ Πάουντνι.
Αυτό που είδαμε ήταν χάρμα οφθαλμών: τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι μία ονειρική φαντασμαγορία, σαν ποιμενική, κεντροευρωπαϊκή εκδοχή της «Καλοκαιρινής νύχτας», ένα ατμοσφαιρικό οροπέδιο μνήμης και επιθυμίας γεμάτο παγανιστικές επιθυμίες και θλιμμένες εκρήξεις χαράς.
Δύσκολα μπορεί κανείς να βρει σε μία όπερα, τη μοντερνιστική προσέγγιση του Γιάνατσεκ, με τη μεσοπολεμική έλξη στη δημώδη παράδοση, τη φροϋδική λαγνεία, τη σεξουαλική αυτοδιάθεση, την υπαρξιακή αποδοχή
του τέλους, σε μία εκδοχή ενός «όλου»: όπου η νεότητα και το γήρας, το ζώον και ο άνθρωπος, η ελευθερία και η καταστολή, η ύπαρξη και ο θάνατος, συνυπάρχουν.
Η παραγωγή της Λυρικής, με την ορχήστρα της να τη διευθύνει στην πρεμιέρα ο Γιάροσλαφ Κίζλινκ (και με τα πολλά δύσκολα σημεία, ιδίως για τα βιολιά), ήταν μία σπορά ευφρόσυνου θεάματος και μελαγχολικής γλυκύτητας. Οι αλεπουδίτσες, τα ζώα του δάσους, ο σκύλος, το βατράχι, οι κότες και ο κόκορας ήταν μία πινακοθήκη χαρακτήρων, πάθους, τρυφερότητας και σκληρότητας. Ο ρόλος της αλεπουδίτσας (αρχετυπικός ως σύμβολο θηλυκής απελευθέρωσης και ερωτικού λαβάρου) αποζητεί την τόσο εύθραυστη ισορροπία ανάλαφρης χάρης, παιδικότητας, σεξουαλικού καλέσματος και αγάπης για τη ζωή.
Η Μίνα Πολυχρόνου, στην πρεμιέρα, και η Τζίνα Φωτεινοπούλου, στη β΄ διανομή έδωσαν δύο διαφορετικές εκδοχές, ιδιαίτερα πειστικές και ελκυστικές. Η Ελενα Κελεσίδου ως αρσενική αλεπού (Τζίνα Πούλου στη β΄ διανομή) ήταν έξοχο ταίρι. Στο σκηνικό, σαν ποιμενικός λειμώνας, με τις πλαγιές και τις κοιλότητες, στήθηκαν και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες, ο έξοχος δασοφύλακας (εντυπωσιακός ο Ράνταλ Τζέικομπς), η γυναίκα του (πάντα σωστή η Ινές Ζήκου), ο δάσκαλος (πολύ καλός ο Χαράλαμπος Αλεξανδρόπουλος), ο πραματευτής (ο Χάρης Ανδριανός αναδεικνύει κάθε ρόλο), ο εφημέριος (Δημήτρης Κασιούμης), ο ταβερνιάρης (Γιάννης Φίλιας) κ.ά. Οι παιδικές φωνές της χορωδίας έδιναν το κατά τον Γιάνατσεκ ζητούμενο της διαφορετικής στάθμης της ζωής, από τη νεότητα στο τέλος. Φεύγεις με τη γεύση της χαράς, που ξέρει τα όριά της. Εξοχο, όπως πάντα, το πρόγραμμα.