Σ’ ένα Καράκας μακρινό, ταυτόχρονα όμως τόσο οικείο, εξελίσσεται μια ιστορία που μας φέρνει κοντά στην καθημερινότητα μιας Βενεζουέλας που δεν γνωρίζουμε, μακριά από τα στερεότυπα των τηλεοπτικών δελτίων. Μια πόλη με πάθος, με νυχτερινά κέντρα αλμοδοβαρικής αισθητικής, με σουρεαλιστικές υπάρξεις που εκπέμπουν περηφάνια μέσα στη μοναξιά τους, με δράματα ερωτικά και οικογενειακά, η αγάπη, πανταχού παρούσα, αγωνίζεται να βρει τον δρόμο της, κάτω από τη σκιά ενός αδυσώπητου ρατσισμού, που τελικά έχει βαθιές ρίζες σε ανθρώπους και κοινωνίες, παρόλο τον «εξορκισμό» του σύγχρονου κοινωνικού διαλέγεσθαι.
Η ταινία «Κυανό και όχι τόσο ρόδινο», συμπαραγωγή της Βενεζουέλας και της Ισπανίας, μας διηγείται την ιστορία του Ντιέγο, ενός επιτυχημένου φωτογράφου που αποφασίζει να επισημοποιήσει τη σχέση του με τον Φαμπρίσιο, πηγαίνοντας να ζήσει μαζί του, αλλά με αναπάντεχο τρόπο αναγκάζεται να αναλάβει τον γιο του, Αρμάντο, που ζει στην Ισπανία και τον οποίο έχει να δει εδώ και πολλά χρόνια. Ο γιος του φτάνει με μια βαλίτσα γεμάτη με παράπονα, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολο στον Ντιέγο να αποκαταστήσει τη μεταξύ τους στοργική σχέση. Στο μεταξύ, μια ομάδα από ακραίους ομοφοβικούς επιτίθεται βίαια στον Φαμπρίσιο, με αποτέλεσμα αυτός να μείνει σε κώμα.
Ο Βενεζουαλός σκηνοθέτης και ηθοποιός Μιγκέλ Φεράρι με αυτή την πρώτη του πολυβραβευμένη ταινία μεγάλου μήκους –Γκόγια Καλύτερης Λατινοαμερικανικής Ταινίας 2014, μεταξύ άλλων– επιχειρεί να κάνει μια δήλωση για τη διαφορετικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις, που διαπερνά όλα τα επίπεδα του ανθρώπινου συναισθήματος. Σε μια κοινωνία όπου το διαφορετικό καταδικάζεται και όπου πολλές φορές γίνεται θύμα και αποδιοπομπαίος τράγος των συγκαλυμμένων παθολογιών της σύγχρονης κοινωνίας, το «Κυανό και όχι τόσο ρόδινο» δείχνει μια πιο ανθρώπινη και πραγματική πλευρά εκείνων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο γίνονται θύματα της απόρριψης. Επίκαιρη όσο ποτέ, η ταινία καταδικάζει το bullying, που οι γενεσιουργές αιτίες του ίσως χάνονται μέσα στην πολυπλοκότητα των καταπιεσμένων παθών σε συνδυασμό μ’ ένα κοινωνικό status quo δυσκοίλιο απέναντι στο διαφορετικό, και που όμως τα αποτελέσματά του είναι πάντα απτά και ολέθρια.
Ο Μιγκέλ Φεράρι, όμως, δεν στάθηκε μόνο σε μια καταγγελία της βίας, αλλά επιχείρησε να δείξει την όμορφη πλευρά της αγάπης, σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο, όπως αυτή διέπει τη σχέση ενός ομοφυλόφιλου πατέρα με τον γιο του, με τον σύντροφό του και με τον κύκλο των φίλων του, που στέκονται στο πλευρό του και τον στηρίζουν δείχνοντας τον δρόμο του σεβασμού και της αληθινής φιλίας. Μέσα από κάποια μαγευτικά τοπία στη Βενεζουέλα, με τις Ανδεις στο φόντο, το ταξίδι προς τον νέο προορισμό γίνεται ένα μαγευτικό ταξίδι λύτρωσης, που μας κάνει συνοδοιπόρους, καθώς, παρά τις δυσκολίες, τα άσχημα χτυπήματα της μοίρας και τα φαντάσματα του παρελθόντος, παραμένει να είναι αυτό, το ταξίδι της ίδιας της ζωής, το πιο όμορφο απ’ όλα. Οπως ο ίδιος σκηνοθέτης, εξάλλου, είπε: «Είναι θαυμάσιο να κερδίζεις βραβεία για το έργο σου… ως σκηνοθέτης όμως και ηθοποιός ψάχνω να συνδεθώ με τα συναισθήματα του θεατή. Αυτό που πραγματικά με τροφοδοτεί είναι τα χαμόγελα και τα δάκρυα του κοινού».