Η έως τώρα κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση είναι σχεδόν αποκλειστικά επικεντρωμένη στα στελέχη της. Τη μερίδα του λέοντος έχει ο κ. Βαρουφάκης (πιο σωστά: έχει γενικώς τη μερίδα του λέοντος· σε δημοσιότητα, συνεντεύξεις, προβολή, σάτιρα και πάει λέγοντας), ενώ πολλές συζητήσεις έχει προκαλέσει και η υπόθεση Κατρούγκαλου. Ουκ ολίγα όμως έχουν ακούσει και υπουργοί, όπως οι κ.κ. Πανούσης, Χριστοδουλοπούλου, Μπαλτάς, Κουράκης, Δρίτσας, Καμμένος, Φλαμπουράρης, Λαφαζάνης, Βαλαβάνη, πολλά αρνητικά σχόλια έχει επίσης συγκεντρώσει πάνω της η κ. Κωνσταντοπούλου. Παρά την όποια κριτική, καλοπροαίρετη και κακοπροαίρετη, παρά την εμπάθεια και τις φραστικές επιθέσεις, την ειρωνεία και τον σαρκασμό προς τα παραπάνω ή άλλα στελέχη, ένα πρόσωπο την έχει γλιτώσει – έως τώρα έστω: ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο κ. Τσίπρας.
Για την ακρίβεια, ο κ. Τσίπρας δεν φαίνεται μονάχα να απολαμβάνει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μια ιδιότυπη, σιωπηρή ασυλία, δεν είναι ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο, αλλά τα σχόλια, όχι μόνο δημοσιογράφων και αναλυτών αλλά και του απλού κόσμου, ως προς το πρόσωπό του είναι μάλλον θετικά. Ακόμα και παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Ν.Δ. βρίσκουν πως ο κ. Τσίπρας μια χαρά στάθηκε απέναντι στη Μέρκελ και στους λοιπούς εταίρους. Αυτό, ανεξαρτήτως του ότι όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά και λίγο-πολύ ανεξέλεγκτα. Μπορεί η χώρα να ακροβατεί επικίνδυνα, η εικόνα του όμως κέρδισε ακόμα και μη ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, η αίσθηση κάποιων είναι πως ο κ. Τσίπρας είναι ο μοναχικός ευρωπαϊστής που καλείται να δώσει μάχες επικές με τους ακραίους του δικού του κόμματος και της κυβέρνησής του. Στα δικά τους μάτια, ο κ. Τσίπρας υπερασπίζεται την υπόθεση Ευρώπη.
Γενικά κερδίζει η εικόνα του κ. Τσίπρα. Είναι σαν να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τις ημέρες εκείνες όπου εντός της Βουλής εξενεύριζε τους πάντες. Σαν να αναβαπτίστηκε στον πρωθυπουργικό θώκο. Ζει την κορυφαία του στιγμή και αυτό βγαίνει και προς τα έξω. Επίσης, ο λόγος του είναι απαλός, στρογγυλεμένος, όχι μόνο προς τους εταίρους αλλά και στο εσωτερικό. Δεν εξαπολύει προσωπικές επιθέσεις, δεν ανεβάζει τους τόνους, δεν οξύνει τα πνεύματα, είναι σαν να έχει αφήσει σε κάποιους άλλους να κάνουν τη «βρωμοδουλειά» και ο ίδιος να έχει σηκώσει τη σημαία της εθνικής ομοψυχίας.
Κάτι μου θυμίζει, πάντως, αυτή η ευνοϊκή στάση απέναντι στο πρόσωπο του τωρινού πρωθυπουργού. Μου θυμίζει την εποχή εκείνη, πάνε δέκα χρόνια τώρα, που ο Κώστας Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, παρέμενε συμπαθής και αγαπητός σε αντίθεση με Ρουσόπουλο, Βουλγαράκη, Αλογοσκούφη κ.ά. Και όπως τώρα παραδοσιακοί δεξιοί βρίσκουν πως ο κ. Τσίπρας «στέκεται πολύ καλά», κάπως αντίστοιχα, παραδοσιακοί αριστεροί έβρισκαν τότε τον Καραμανλή πολύ αγαπητό. Ισως να μην είναι τυχαίο αυτό: είναι γνωστό ότι μια αμοιβαία συμπάθεια και εκτίμηση συνδέει τους Τσίπρα-Καραμανλή, ως ταμπεραμέντο δεν διαφέρουν πολύ.
Μερικά ερωτήματα τώρα: σκέφτομαι, με το φτωχό μου το μυαλό, πώς είναι δυνατόν ένας από τους μεγαλύτερους υπαίτιους της σημερινής κρίσης, ο κ. Καραμανλής, να βρίσκεται όχι μόνο στο απυρόβλητο, αλλά κάποιοι να αδημονούν μια κίνησή του σαν να πρόκειται για σωτήρα; Πώς είναι δυνατόν να απορρίπτεις τα στελέχη μιας κυβέρνησης, όμως να εκτιμάς τον ηγέτη της; Ποιος επέλεξε αυτά τα στελέχη; Ποιος κράτησε τότε, επί μακρόν, τον κ. Βουλγαράκη στη θέση του και ποιος κρατάει ακόμη τον κ. Κατρούγκαλο στη δική του; Ποιανού επιλογές είναι οι υπουργοί αν όχι του εκάστοτε πρωθυπουργού; Πώς γίνεται να παρουσιάζονται οι περισσότεροι ως άσχετοι και ανοργάνωτοι πλην του αρχηγού τους; Πώς γίνεται όλοι να θέλουν τη ρήξη με την Ευρώπη πλην του τωρινού πρωθυπουργού; Προσωπικώς, δεν βρίσκω απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα…