Aνθρωποκτονία και όχι αυτοκτονία
Κύριε διευθυντά
Το τραγικό σκίτσο του συνεργάτη σας Ηλία Μακρή στο φύλλο της 17ης Μαρτίου για τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, είναι η τέλεια αισθητική αποτύπωση του νομικού προβληματισμού που έχει δημιουργηθεί για τον θάνατο του άτυχου φοιτητή. Εάν ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη είναι αποτέλεσμα συστηματικής και μεθοδικής ψυχολογικής βίας υπανθρώπων, που επεδίωξαν, με τον σωματικό και ψυχικό εξευτελισμό του, τον υπαρξιακό μηδενισμό του, αποδεχόμενοι τον θάνατό του με αυτοχειρία, ως αποτέλεσμα της απάνθρωπης συμπεριφοράς τους, τότε ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη δεν είναι αυτοκτονία αλλά ανθρωποκτονία κατ’ έμμεση αυτουργία. Για τον λόγο αυτό, πάρα πολύ σωστά, ο αρμόδιος εισαγγελέας δεν έχει κλείσει την υπόθεση με τον χαρακτηρισμό της ως αυτοκτονία, αλλά διερευνά προς την κατεύθυνση της ανθρωποκτονίας με αυτουργούς τους βασανιστές του Βαγγέλη.
Μακης Μπετινης – Ζάκυνθος
H δωρεά των 3 εκατ. ευρώ
Kύριε διευθυντά
Με αφορμή άρθρο της κ. Γιούλης Eπτακοίλη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» χθες, Tρίτη 31 Μαρτίου 2015, με τίτλο «Η κυβέρνηση “επιστρέφει” δωρεά 3 εκατ. ευρώ», θα θέλαμε να θέσουμε υπόψη σας τις ακόλουθες διευκρινίσεις, για την πληρέστερη ενημέρωσή σας, αλλά και για την ορθή ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού της εφημερίδας.
Επιβεβαιώνεται πως, η προηγούμενη διοίκηση του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και, συγκεκριμένα, η Γενική Γραμματεία του υπουργείου, είχε καταθέσει πρόταση στο Iδρυμα Σταύρος Νιάρχος προκειμένου το ίδρυμα να στηρίξει οικονομικά, με δωρεά ύψους περίπου 3 εκατ. ευρώ, το πιλοτικό σχέδιο για την αναβάθμιση της διαχείρισης των αρχαιολογικών χώρων του Κεραμεικού και της Βραυρώνας. Για τον σκοπό αυτό, το υπουργείο είχε προχωρήσει τότε στη συγκρότηση μιας ειδικής επιτροπής «για την επεξεργασία προτάσεων για την ολοκληρωμένη διαχείριση των αρχαιολογικών χώρων, τις δράσεις προβολής τους και την εξυπηρέτηση των επισκεπτών», στην οποία είχε ανατεθεί και η εκπόνηση του συγκεκριμένου πιλοτικού σχεδίου.
Στο πλαίσιο αυτό, είχε ξεκινήσει μια συζήτηση μεταξύ της Γενικής Γραμματείας του υπουργείου και του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος για τη διερεύνηση του πλαισίου μέσα στο οποίο το ίδρυμα θα μπορούσε να συμβάλει οικονομικά στην υλοποίηση του εν λόγω σχεδίου, η οποία ωστόσο δεν ολοκληρώθηκε και ως εκ τούτου δεν έχει εγκριθεί μέχρι σήμερα οποιαδήποτε σχετική δωρεά εκ μέρους του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι, ακόμα και στην περίπτωση που εγκρινόταν η σχετική δωρεά από το ίδρυμα, ο ρόλος του ιδρύματος θα ήταν πολύ συγκεκριμένος και σε απόλυτη συνάρτηση με τον κοινωφελή του χαρακτήρα, χωρίς δηλαδή να έχει καμία απολύτως εμπλοκή στην καθεαυτή υλοποίηση του σχεδίου (συμπεριλαμβανομένης και της διαχείρισης των χώρων), όπως συμβαίνει, άλλωστε, σε κάθε δωρεά που αυτό πραγματοποιεί.
Με βάση τα παραπάνω και, δεδομένου ότι το Iδρυμα Σταύρος Νιάρχος δεν έχει εγκρίνει καμία σχετική δωρεά προς το υπουργείο Πολιτισμού για τη στήριξη του συγκεκριμένου πιλοτικού σχεδίου, την οποία το υπουργείο να «επέστρεψε», θεωρούμε πως η επιλογή του τίτλου του άρθρου σας είναι ανακριβής, ενώ παρακαλούμε να γίνουν οι απαραίτητες προσθήκες και διορθώσεις στο ρεπορτάζ σας, για την ορθή και πιο ολοκληρωμένη ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού.
Γιωργος Aγουριδης – Μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Iδρύματος Σταύρος Nιάρχος
«Eλλάς 1832: Xρέη και μεταρρυθμίσεις…»
Kύριε διευθυντά
Σε άρθρο στο γαλλικό περιοδικό Le point (26.2.15) μεταξύ άλλων αναφέρονται: «Tο 1832, η Aγγλία, η Γαλλία και η Pωσία εγγυήθηκαν ένα δάνειο 60 εκατ. χρυσών φράγκων, το οποίο η Eλλάδα ποτέ δεν επέστρεψε… Για λόγους τόσο πολιτικούς όσο και οικονομικούς έθεσαν την Eλλάδα υπό στενή κηδεμονία, ασκουμένη από μία τρόικα εγκατασταθείσα στο Λονδίνο. Στους βουλευτές του γαλλικού Kοινοβουλίου, τον Iούλιο του 1843, ο Γάλλος υπουργός των Eξωτερικών εδήλωνε: “Oλες οι προσπάθειές μας παρά τη ελληνική κυβερνήσει, για να προβούν, μόνοι τους, στις αναγκαίες διοικητικές μεταρρυθμίσεις, απέτυχαν”. Xρειάστηκε, και χρειάζεται και σήμερα, η επέμβαση των τριών δυνάμεων για να οδηγηθεί αυτή η κυβέρνηση να κάνει μόνη της τις αναγκαίες οικονομικές μεταρρυθμίσεις, αρχίζοντας από τη σύνταξη ενός κτηματολογίου, ελλείψει του οποίου η κατανομή και η είσπραξη φόρων είναι πρακτικά αδύνατη. H ελληνική κυβέρνηση επιχείρησε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα δραστικών οικονομιών, αλλά χωρίς αποτέλεσμα: άλλωστε η Eλλάδα δεν είναι η χώρα των Δαναΐδων και του πιθαριού τους;..». Στο ίδιο δημοσίευμα γίνεται αναφορά στο βιβλίο ενός τροφίμου της Γαλλικής Σχολής Aθηνών (Edmond About) με τίτλο «H σύγχρονη Eλλάδα: 1854», όπου μεταξύ άλλων γράφει: «H Eλλάδα αποτελεί μοναδικό παράδειγμα χώρας που ζει σε πλήρη χρεοκοπία από την ημέρα που γεννήθηκε (…). H Eλλάδα είναι η μόνη πολιτισμένη χώρα όπου οι φόροι πληρώνονται με είδος. Kατά τα λοιπά οι φορολογούμενοι δεν πληρώνουν το κράτος και το κράτος δεν πληρώνει τους δανειστές του».
Σαφώς, κ. διευθυντά, τα ανωτέρω δεν είναι καθόλου κολακευτικά ούτε για την πατρίδα μας ούτε για τους προγόνους μας. Tο θλιβερό όμως τόσο για τη σύγχρονη Eλλάδα όσο και τους σύγχρονους Eλληνες είναι ότι και εμείς, δυστυχώς, αρνούμαστε να πληρώνουμε τους φόρους μας στο κράτος επικαλούμενοι αδυναμία, άλλοι αληθώς και οι περισσότεροι ψευδώς, και το κράτος μας, για τους ίδιους λόγους στην πράξη, όχι όμως στα λόγια, δεν πληρώνει τους δανειστές του. Eκείνο όμως που είναι περισσότερο τραγικό είναι το γεγονός ότι, ενώ τους ζητάμε να μας σώσουν από τον ορατό κίνδυνο της χρεοκοπίας, συνεχώς και απρεπώς τους λοιδορούμε. H υπομονή των λαών των χωρών της Eυρώπης είναι ανεξάντλητη; H απομόνωση στην οποία οδηγούμαστε είτε στο επίπεδο των αρχηγών-κρατών είτε, ακόμα χειρότερα, στο επίπεδο των λαών μόνο δεινά μας επιφέρει… Oι υπεύθυνοι ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους.
Παν. Kαρακατσουλης – Oμότιμος καθηγ. AEI
Η έλλειψη παιδείας αιτία των δεινών
Κύριε διευθυντά
Μία είναι η αιτία, δεν υπάρχει… η παιδεία. Κοιτάξτε πόσο πιο απλά θα ήσαν τα πράγματα στη ζωή μας αν είχαμε μάθει να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Οι πολιτικοί αν αναγνώριζαν τα λάθη τους και τα αμαρτήματά τους, που μας έφεραν ώς εδώ, και ζητούσαν από την κοινωνία κατανόηση για να λάβουν διορθωτικά μέτρα.
Η ελίτ που συγκυβερνά και συντρώγει (όλη, δηλαδή, η διαπλοκή: κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ΜΜΕ, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και δημοσυντήρητοι αργόμισθοι) αν συνειδητοποιούσε και αποφάσιζε ότι το πάρτι τελείωσε και τα προνόμιά τους καταργούνται για το καλό όλων.
Η κοινωνία, που υφίσταται τις συνέπειες όλων των ανωτέρω, αν απαιτούσε και αξίωνε έντιμα, μεθοδικά και σχεδιασμένα μια ειλικρινή και ισότιμη διακυβέρνηση, αντί της επαναλαμβανόμενης για δεκαετίες κακόγουστης φαρσοκωμωδίας που αποκαλούν κοινοβουλευτική δημοκρατία. Oλα αυτά, τα ανωτέρω γλαφυρά περιγραφόμενα, σκοντάφτουν σε ένα και μοναδικό εμπόδιο: στην παιδεία.
Η έλλειψη παιδείας είναι η αιτία όλων των δεινών που έχουν συσσωρευτεί πάνω από το κεφάλι μας και μας έχουν φέρει στο σημερινό χάλι.
Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα πολλών προτέρων δεκαετιών λανθασμένων χειρισμών, αποφάσεων, πρακτικών, συνηθειών και εκτιμήσεων. Με άλλα λόγια επαληθεύεται το δημοφιλές άσμα του ’60: …πήραμε τη ζωή μας, λάθος… που κι αυτό το σημαντικό κόμμα, όμως, και τότε παραβλέπαμε αποδίδοντας λάθος νόημα.
Την παιδεία αυτήν αιτούνταν ο Κοραής από τη Φιλική Εταιρεία πριν προχωρήσει εκείνη στην Επανάσταση, ακριβώς για να μπορεί να διαχειριστεί σωστά ο ελληνικός λαός τις τύχες του. Το αίτημά του απορρίφθηκε, ως υπερβολικό, και τα αποτελέσματα, δυστυχώς, μας καταδιώκουν, σαν τις Ερινύες, μέχρι σήμερα.
Και με τον όρο παιδεία κατανοούμε όλοι ότι δεν εννοούμε, βέβαια, τα γράμματα, αλλά βασικούς κανόνες συμπεριφοράς που διακρίνουν ένα κοινωνικά ώριμο από ένα απροσάρμοστο άτομο ή κοινωνική ομάδα σαν αυτές που αναφέραμε στα παραδείγματά μας.
Αν μετείχαμε, λοιπόν, αυτής της παιδείας θα είχαμε αποφύγει πλήθος δεινών που μας συνέβησαν τα διακόσια, κοντά, χρόνια που είμαστε κράτος και θα μπορούσαμε να συμπεριληφθούμε στη χορεία των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών ως ισότιμο μέλος αντί του προβληματικού και καθυστερημένου που, δυστυχώς, εμφανιζόμαστε σήμερα.
Λάθη κάνουμε όλοι οι άνθρωποι στην ατομική και κοινωνική μας διαδρομή. Η παιδεία μας είναι, όμως, αυτή που μας ωθεί να τα αναγνωρίσουμε και να τα διορθώσουμε. Η επιμονή στο λάθος, και μάλιστα για σειρά δεκαετιών, αποδεικνύει την έλλειψη παιδείας και όλων των βασικών πρακτικών που την ακολουθούν, που χαρακτηρίζει άπαντες, άρχοντες και αρχομένους.
Γιαννης Mουζακης
Δεν είμαστε δεδομένοι
Κύριε διευθυντά
Με το δικαίωμα του σταθερού ψηφοεκλογέα της Ν.Δ., οφείλω να τους ρωτήσω για το «πότε θα σταματήσουν να ασχολούνται με το θαυμαστό παιδικό παιχνίδι «κρυφτούλι»; Τόσο στα «εσωτερικά δώματα» όσο και με τα «εξωτερικά δώματα, δηλ. με τους πολίτες που την στήριξαν με θέρμη και πίστη.
Ειλικρινά δεν τους καταλαβαίνουμε. Ο ένας συμμαχεί με τον άλλον, ο άλλος επιτίθεται στον άλλον, κι αυτή η εντός των τειχών της Συγγρού ουδεμία μα ουδεμία σχέση (και κυρίως επαφή) έχει με μας. Κι όσο συνεχίζουν αυτή την ακατανόητη (για μας) διαδικασία (για τη δόξα και μόνον των καρεκλών) τόσο ο θυμός και η αγανάκτηση αυξάνονται και στο τέλος (όποτε γίνουν εκλογές) θα «εισπράξουν» αυτό που θα τους ξαφνιάσει ή καλύτερα θα τους «ξεμπροστιάσει», γιατί πρέπει να εμπεδώσουν οριστικά ότι δεν είμαστε δεδομένοι και όποιος κατάλαβε, μακάρι να κατάλαβε.
Γιωργης Τακη Δοξας – Αθήνα