Τα σιωπηλά σπίτια του Νέου Φαλήρου

Τα σιωπηλά σπίτια του Νέου Φαλήρου

2' 33" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στους δρόμους του Νέου Φαλήρου, μακριά από την παραλιακή λεωφόρο που έγινε πριν από 45 χρόνια και μακριά από τα «δαχτυλίδια» του 2004, υπάρχει γαλήνη. Είναι μια γειτονιά που πάντα μου αρέσει να την περιεργάζομαι: τα παλιά της σπίτια, κάποια με πεσμένες στέγες και κήπους γεμάτους αγριόχορτα, άλλα συντηρημένα, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, ορισμένες θεόρατες σε ύψος, χάρη σε «ευνοϊκές» διατάξεις.

Δύσκολα θα έδινες χαρακτηρισμό στο Νέο Φάληρο, με κόπο θα του χάριζες έναν ταξικό προσδιορισμό ή ένα στίγμα στην κλίμακα της αστικής και ημιαστικής δόμησης. Το περπατάω συχνά και τα ερειπωμένα σπίτια του, σαν επαύλεις της Κηφισιάς, αλλά με την αλμύρα της θάλασσας και με υγρασία του νοτιά τυλιγμένα, έχουν μια ολόδική τους αύρα. Νεοφαληριώτικη.

Πολλοί μου έχουν διηγηθεί μνήμες από τα παλιά χρόνια, όταν το Φάληρο, παρά την παρακμή του μετά το 1925-30 με τις βιομηχανίες και βιοτεχνίες πλέον ολόγυρα, είχε ακόμη εκείνη τη μαγική ατμόσφαιρα, με το κύμα να σκάει στα πρώτα σπίτια. Επαιζαν τα παιδιά στους δρόμους, στη σειρά τα σπίτια με τους κήπους, λυγεροί φοίνικες συνόδευαν εκείνες τις ρομαντικές προσόψεις και αγιοκλήματα φούντωναν πάνω στα κάγκελα. Οταν μου το διηγούνται, αισθάνομαι τη μυρωδιά από το φαγητό που έφερναν από τον φούρνο: και νιώθω ότι η εποχή θα είναι καλοκαίρι και το ταψί που έρχεται στο σπίτι θα έχει γεμιστά.

Μια μέρα περπατούσα με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι και απολάμβανα εκείνη την ησυχία, που, πλέον, συνδύαζα με τα δρομάκια του Νέου Φαλήρου μακριά από τη λεωφόρο. Είχα δει πολλά σπίτια από την εποχή που το Νέο Φάληρο ήταν ονομαστό και ζηλευτό, και ζούσε τη δική του μπελ επόκ. Δύσκολα το φαντάζεσαι όταν βλέπεις τις πολυκατοικίες που από τη χούντα και μετά άρχισαν να ορθώνονται. Θυμάμαι τα σπασμένα πήλινα αγάλματα στο σπίτι της οδού Ελ. Βενιζέλου 51, με μια ζωηρή τερακότα, αν και ακέφαλα. Τυχαία, με οδήγησαν τα βήματά μου στο 47 της οδού Φαληρέως, αρκετά ψηλά στον δρόμο, ώστε η γαλήνη να είναι εξασφαλισμένη. Το σπίτι, νεοκλασικό, προφανώς από τα πρώτα χρόνια μετά το 1900, αποκαλυπτόταν σπαρακτικό μέσα στη μοναξιά του, λεηλατημένο και, όπως πρόσεξα καλύτερα, καθώς πλησίασα, μαυρισμένο από κάποια παλιά φωτιά. Είχα δει αρκετά ερειπωμένα αρχοντικά, και άλλα ήταν πυρπολημένα και αφημένα στην τύχη τους, αλλά αυτό εδώ, που είχα μπροστά μου, στον αριθμό 47 της Φαληρέως, σαν να με καλούσε.

Εύκολα δρασκέλισα το χαμηλό συρματόπλεγμα και άρχισα να κάνω τα πρώτα δύσκολα βήματα στον κήπο, όπου η άγρια βλάστηση έφτανε σε ορισμένα σημεία ώς το γόνατό μου. Από το πλατύσκαλο της εισόδου μπορούσα να δω το εσωτερικό. Στο σαλόνι, τα καψαλισμένα γύψινα είχαν μια δραματικότητα και εύκολα μπορούσες να φανταστείς τη ζωή που κυλούσε εδώ. Αλλά, μέσα στα χαλάσματα, το βλέμμα μου τράβηξε μια μαρμάρινη πλάκα, σε άριστη κατάσταση, δίπλα στην ξύλινη εξώθυρα. Είχε σκαλισμένο κείμενο με αρχαιοπρεπή γραμματοσειρά και ημερομηνία 26 Ιουνίου 1957. Διάβασα, λοιπόν, ότι εκείνη την ημέρα η βασίλισσα Φρειδερίκη είχε εγκαινιάσει αυτόν τον «προστατευτικόν σταθμόν» που είχαν ιδρύσει οι Εταιρείες Προστασίας Αποφυλακιζομένων Αθηνών και Πειραιώς. Ηδη, από το 1957, το σπίτι αυτό δεν είχε οικογενειακή ζωή, και σήμερα, αυτό το μαρμάρινο σπάραγμα έλεγε πολλά για τη δική μας εγκατάλειψη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή