Έστω ότι: Η ελληνική κυβέρνηση έχει συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο για την αποχώρηση της χώρας από την ευρωζώνη. Υπόθεση εργασίας κάνουμε. Ή μάλλον, για να μην είναι πολύ τρομακτικό το σενάριο: Έστω ότι υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν, ολόιδιο με το δικό μας, στο οποίο η μόνη διαφορά είναι ότι εκεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επιθυμεί και επιδιώκει την αποχώρηση της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ. Τι θα έκανε εκείνη η κυβέρνηση; Η μάλλον: Τι διαφορετικό θα έκανε εκείνη η κυβέρνηση, από αυτά που κάνει ετούτη εδώ;
Ας εξετάσουμε τα εξής στοιχεία:
-
Τις συχνές αναφορές στη “ρήξη”.
-
Την ως τώρα δραστηριότητα της κυβέρνησης, που παραπέμπει σε προεκλογική περίοδο
- Την κωλυσιεργία στις διαπραγματεύσεις, η οποία γενικά αποδίδεται σε απειρία, αφέλεια, ιδεοληψίες και γενική ασχετοσύνη -αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και σκόπιμη.
Κι ας τα δούμε ένα ένα.
Πρώτον, η κωλυσιεργία, η οποία συνίσταται στην δραματική ανεπάρκεια της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς (née τρόικα) και σε σπατάλες χρόνου σαν την κωμικοτραγική κι ανώφελη συνεδρίαση της βουλής τις προάλλες. Είναι εύκολο να κοροϊδεύει κανείς το πόσο ανέτοιμη και αναποτελεσματική στην τρέχουσα διαπραγμάτευση είναι η κυβέρνηση που έχουμε εδώ, αλλά ενδέχεται να είναι και άδικο. Φανταστείτε την κυβέρνηση στο παράλληλο σύμπαν, που καλείται κι εκείνη να προτείνει και να περάσει μέτρα προκειμένου να τελειώσει το 2ο μνημόνιο, και να πάει σε διαπραγμάτευση για τρίτο. Εκείνη η κυβέρνηση που, θυμίζω, θέλει να βγει από το ευρώ, τι θα έκανε; Τίποτε δε θα έκανε. Θα κωλυσιεργούσε. Θα εισήγαγε τη “δημιουργική ασάφεια”, δηλαδή τη νωχελική αφασία. Γιατί να περάσει μέτρα; Αφού η ρήξη είναι το ζητούμενό της, γιατί να συμφωνήσει σε μέτρα που ενδέχεται να την πλήξουν και εκλογικά;
Ένα το κρατούμενο.
Δεύτερον, η προεκλογική στρατηγική. Μερικά από τα πρώτα πράγματα που έκανε η τρέχουσα κυβέρνηση ήταν να να περάσει νομοσχέδιο για τη λεγόμενη “ανθρωπιστική κρίση” (η φτηνότερη ανθρωπιστική κρίση στην ιστορία, λύνεται με μέτρα ύψους 200 εκ. ευρώ, αυτά να βλέπει ο ΟΗΕ, να μαθαίνει), να φτιάξει την εξεταστική επιτροπή “ποιοι ευθύνονται που μπήκαμε στα μνημόνια εκτός από τον Καραμανλή και τον Παυλόπουλο”, και να βολέψει ψηφοφόρους/πελάτες όπως της ΓΕΝΟΠ και του ΠΑΟΚ. Αυτές είναι κινήσεις τελευταίου εξαμήνου πριν από εκλογές. Μπορεί βεβαίως η κυβέρνησή μας να διακατέχεται ακόμα από αντιπολιτευτικό οίστρο, κι έτσι να δικαιολογούνται αυτές οι προτεραιότητες, αλλά σκεφτείτε κι εκείνη την άλλη, στο παράλληλο σύμπαν. Η ρήξη που επιθυμεί θα προϋποθέτει μια πολιτική επιλογή (την αποχώρηση από το ευρώ) η οποία δεν μπορεί να γίνει ερήμην του λαού. Θα προκαλέσει εκλογές. Κι άρα εκείνη η κυβέρνηση θα πολιτεύεται αντιπολιτευτικά. Όπως κάνει και η δικιά μας.
Τρίτο και τελευταίο στοιχείο: Η αντιμετώπιση της ιδέας της “ρήξης”.
Πριν καν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, επαναλαμβανόταν ως καραμέλα η εξής άποψη: Σε μία διαπραγμάτευση πρέπει να δείχνεις ότι είσαι πάντα έτοιμος για τη ρήξη. Γιατί αν δεν δείχνεις στον αντίπαλο ότι είσαι έτοιμος να τα τινάξεις όλα στον αέρα, τότε δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Η ιδέα είναι πολύ αγαπημένη του μέχρι πρότινος εξαιρετικά λαοπρόβλητου Υπουργού Οικονομικών, και μετεκλογικά έχει παρεισφρύσει στο δημόσιο λόγο διαφόρων άλλων στελεχών της κυβέρνησης. Λένε: Πρέπει να δείχνουμε ότι είμαστε έτοιμοι για τη ρήξη, ώστε οι αντίπαλοί μας στη διαπραγμάτευση να ξέρουν ότι έχουν κάτι να χάσουν.
Στο άλλο, το παράλληλο σύμπαν, όμως, ισχύει το εξής: Λένε ότι είναι έτοιμοι για τη ρήξη επειδή είναι όντως έτοιμοι για τη ρήξη.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση, από τότε που ήταν αντιπολίτευση κιόλας, διατρανώνει ότι δεν επιθυμεί η χώρα να βγει από το ευρώ, έστω κι αν οι πιο παλαβές της συνιστώσες ποτέ δεν έδειχναν σίγουρες γι’ αυτό. Όσο οι δημοσκοπήσεις (και σε ετούτο και στο παράλληλο σύμπαν) δείχνουν ότι οι πολίτες εξακολουθούν να θέλουν το ευρώ πάση θυσία, η κυβέρνηση (και εδώ και στο παράλληλο σύμπαν) θα δηλώνει το ίδιο. Αυτό όμως θα έπρεπε να σημαίνει απαραίτητα ότι απορρίπτουν και την ρήξη. Αν δεν θέλεις grexit, δεν σε παίρνει ρήξη.
Έτσι το να λέμε στους ξένους “είμαστε έτοιμοι για τη ρήξη” δεν πείθει κανέναν, από τη στιγμή που στο εσωτερικό λέμε ότι δε θέλουμε τη ρήξη. Αυτοί που είναι έξω ξέρουν πολύ καλά τι λέμε μέσα -αρκεί μόνο να πατήσουν το κουμπάκι του Google Translate, δε χρειάζεται τίποτε άλλο.
Οπότε και οι δύο κυβερνήσεις, και του δικού μας σύμπαντος, και του παράλληλου, λένε ψέματα. Η μία λέει ψέματα στους ξένους (η δική μας, ότι είναι έτοιμη για ρήξη), η άλλη λέει ψέματα στους Έλληνες (η του παράλληλου σύμπαντος, ότι θέλει το ευρώ). Και οι δύο, όμως, κάνουν ακριβώς το ίδιο: Λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα στους ίδιους ανθρώπους.
Οπότε, λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα τα παραπάνω, πώς ξεχωρίζουμε ποια είναι ποια;
Κι αν το δικό μας σύμπαν δεν είναι το δικό μας, αλλά το παράλληλο;
Από αυτά που βλέπουμε τους οδυνηρούς τελευταίους μήνες στη χώρα, δεν μπορεί να βγει συμπέρασμα.