«Η Ιστορία, που συνηθίζει με τον σκληρό της τρόπο να δίνει δίκιο στους απαισιόδοξους της νόησης και να το παίρνει από τους αισιόδοξους της βούλησης», σημειώνει στον επίλογο του βιβλίου του «Διεκδικώντας τη δημοκρατία» ο ηγέτης των Podemos Pablo Iglesias (εκδ. Λιβάνη). Είναι, νομίζω, από τις πιο περιεκτικές και ευθύβολες περιγραφές της ψυχολογίας της σύγχρονης Αριστεράς: η νόηση, εργαλείο κατανόησης της πραγματικότητας, υποβαθμίζεται σε παράμετρο πρόκλησης απαισιοδοξίας, ενώ η βούληση αναγορεύεται σε πρώτης τάξεως αντικαταθλιπτικό. Κατά τα λοιπά, η Ιστορία παραμένει σκληρή και άδικη.
Ο πρόλογος που αφιερώνει στο βιβλίο του συναγωνιστή του ο κ. Τσίπρας εκπέμπει την απαιτούμενη ποσόστωση αισιοδοξίας. Φέρει τον τίτλο «Εφτασε η στιγμή να αλλάξουμε τον κόσμο» και τον υπότιτλο «Επιταχύνοντας την Ιστορία». Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και συνάγονται από τον τίτλο και τον υπότιτλο. Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ δεν είναι να αλλάξουν μόνον τη Γηραιά Ευρώπη των καγκελαρίων αλλά και τον κόσμο όλο. Οπως σημειώνει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, το 99% του κόσμου ακολουθεί τις απόψεις τους. Τα έχουμε ακούσει και θα τα ξανακούσουμε. Μην ανησυχείτε.
Και τώρα ας έρθουμε στο προκείμενο. Η κρίσιμη μάζα της ελληνικής κοινωνίας, ακόμη και όσοι δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου μοιράζονται αυτήν την αισιοδοξία της βούλησης η οποία διακατέχει την κυβέρνηση. Και με όσο πιο έντονο και χαρακτηριστικό τρόπο εκφράζεται αυτή η βούληση τόσο πιο δημοφιλής είναι. Προς το παρόν, μας αρκεί να ξέρουμε ότι όσοι μας κυβερνούν θέλουν να καταργήσουν τα Μνημόνια και να μας φέρουν πίσω στη χαλαρότητα της προτεραίας κατάστασης. Σημασία δεν έχουν τα χρήματα που μας λείπουν. Σημασία έχει η βούλησή μας και αν το θέλουμε κάπου θα τα βρούμε.
Η αγορά που βυθίζεται στην απραξία, οι τράπεζες που αδειάζουν δεν αφορούν παρά τους απαισιόδοξους της νόησης. Ούτως ή άλλως ο μικρομεσαίος που περιμένει τον πελάτη-φάντασμα έχει ήδη θυσιασθεί στον βωμό της πληρωμής μισθών και συντάξεων του Δημοσίου. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις που διαχειρίσθηκαν την κρίση φρόντισαν για τη συστηματική απαξίωση της νόησης. Φρόντισαν να μετατρέψουν τις σχέσεις μας με τους εταίρους σε καταναγκασμό και φρόντισαν να πείσουν την πλειονότητα πως η ευρωπαϊκή μας ένταξη ήταν ένας στενός κορσές στην πραγματική τους βούληση η οποία, ως ελληνική, πολύ θα ήθελε να τα βροντήξει όλα.
Ωσπου ήρθε η συγκυβέρνηση της αριστεροδεξιάς εθνικολαϊκής σωτηρίας για να μας απαλλάξει από τον κορσέ. Δύο μήνες τώρα, νέα μέτρα δεν έχουν ληφθεί, πληρώνουμε ό,τι ήδη χρωστάμε και οι κουκουλοφόροι μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στα δημόσια κτίρια. Η αισιοδοξία έχει τη φρεσκάδα της παιδικής αφέλειας. Πόση αισιοδοξία μπορούμε να αντέξουμε ακόμη; Θα κριθεί στο χειροκρότημα.
Ο Pablo Iglesias υπενθυμίζει στον κ. Τσίπρα ότι δεν φτάνει μια νίκη στις εκλογές. Πρέπει να συνοδευτεί και από την κατάκτηση της εξουσίας. Να θεωρήσουμε ότι ο ορισμός των εξεταστικών επιτροπών στο Κοινοβούλιο για τα Μνημόνια είναι το πρώτο βήμα του αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάκτηση της εξουσίας. Αν το δείτε απ’ αυτήν την άποψη, η μείζων και η ελάσσων αντιπολίτευση θα ασκήσει την πολιτική της έχοντας μπροστά το φάσμα των ειδικών δικαστηρίων. Εξαιρούνται το ΚΚΕ και το «Ποτάμι».
Πώς θα ασκήσεις εξουσία αν δεν κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να εξουδετερώσεις την αντιπολίτευση; Είναι η αισιόδοξη εκδοχή της απαισιόδοξης πραγματικότητας της δημοκρατίας, στην οποία εδώ που τα λέμε συνεισφέρει και η Νέα Δημοκρατία με τη δειλία της και την αδυναμία της να αποδεχθεί την ήττα της. Ο κ. Τσίπρας την περασμένη Δευτέρα στη Βουλή έκανε ένα δώρο στον κ. Σαμαρά: με τις εξεταστικές επιτροπές στον ορίζοντα, εννοείται ότι η αλλαγή της ηγεσίας στη Ν.Δ. είναι ακόμη δυσκολότερη. «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας», όπως θα έλεγε και ο Βιργίλιος. Η οικονομική πανωλεθρία θα βρει τη χώρα χωρίς αντιπολίτευση, άρα θα μπορέσει να μεταφρασθεί σε οξυγόνο αισιοδοξίας. Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, που λένε. Ζήτημα πολιτικής βούλησης είναι και η μάχη για την εξουσία που διεξάγεται στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Οχι ανάμεσα στην άκρα Αριστερά και την άκρα Δεξιά, όπως θα περίμεναν οι «απαισιόδοξοι της νόησης». Ανάμεσα σε όσους πιστεύουν πως κοινωνικοί εταίροι της κυβέρνησης είναι οι κουκουλοφόροι πυρομανείς και σε όσους έχουν την αφέλεια να θεωρούν πως μπορούν να συγκρατήσουν την αισιοδοξία που απελευθέρωσε η πολιτική τους βούληση. Η συμπαράσταση στους κατά συρροήν δολοφόνους της τρομοκρατίας δεν γεννήθηκε χθες. Απλώς απελευθερώθηκε από τα συμπλέγματα της καγκελαρίας.
Και καλά ο κ. Τσίπρας που ανδρώθηκε στα δεκαπενταμελή. Ο κ. Ιglesias όμως θα πρέπει να ξέρει ότι η κοινωνική αισιοδοξία που προκύπτει από την πολιτική βούληση υπήρξε η καλύτερη μαγιά των πάσης φύσεως ολοκληρωτισμών. Καθηγητής πανεπιστημίου είναι στο κάτω κάτω. Θα μου πείτε, τι λέω. Καθηγητές είναι και ο κ. Μπαλτάς και ο κ. Κουράκης και ο κ. Βαρουφάκης και ο κ. Πανούσης―ο κ. Φλαμπουράρης νομίζω δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το διδακτορικό του για τη συμμαχία Πολωνίας με τη Γερμανία στον Β΄ Παγκόσμιο. Η δημοκρατία έχει ανάγκη από αισιοδοξία, αυτήν την αισιοδοξία όμως που προκύπτει από την κοινωνική εμπιστοσύνη―την έλλειψη της οποίας προσπαθούν να καλύψουν με τις υπερβολικές δόσεις πολιτικής βούλησης. Πόση αισιοδοξία και πόση πολιτική βούληση μπορούμε να αντέξουμε ακόμη;