Ο Τσάρλι φέρνει τo δάχτυλό του πάνω από τη φλόγα του αναμμένου κεριού και προσπαθεί να την κρατήσει εκεί όσο αντέχει. «Τα πάντα είναι ανοησίες, εκτός απ’ τον πόνο», λέει σε κάποιο σημείο των «Κακόφημων δρόμων» ο Τσάρλι, διά στόματος Χάρβεϊ Καϊτέλ. «Τον πόνο της κόλασης. Το έγκαυμα από ένα σπίρτο πολλαπλασιασμένο εκατομμύρια φορές. Απειρες. Και δεν παίζεις με το άπειρο. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Ο πόνος στην κόλαση έχει δύο πλευρές. Εκείνη που μπορείς να αγγίξεις με το χέρι σου· κι εκείνη που μπορείς ν’ αγγίξεις με την καρδιά σου… την ψυχή σου, την πνευματική σου πλευρά. Και ξέρεις… η χειρότερη από τις δύο είναι η πνευματική».
Ο Μάρτιν Σκορσέζε γύρισε τους «Κακόφημους δρόμους» το 1973, σε μια κακόφημη Νέα Υόρκη, στη Μικρή Ιταλία, όπου εκτυλίσσεται το δράμα του Τσάρλι: ενός νέου άνδρα που προσπαθεί να ανέλθει στη μικροκλίμακα της μαφιόζικης «οικογένειας», την ίδια στιγμή όμως που βασανίζεται από τους εσωτερικούς του δαίμονες. Στη φωτογραφία, τον βλέπουμε στην εκκλησία, να προσπαθεί να αντέξει τη φωτιά. Κινούμενος σε έναν κόσμο παρανομίας, προσπαθεί να διατηρήσει έναν δικό του ηθικό κώδικα, στηρίζοντας τη γυναίκα που αγαπά αλλά και τον αυτοκαταστροφικό φίλο του, ο οποίος μπορεί να τον παρασύρει μαζί του στην καταστροφή.
Ο κύριος Γκρι είχε από νέος συγκινηθεί από τον Τσάρλι των «Κακόφημων δρόμων» κι ας μην πήγαινε ποτέ στην εκκλησία. «Σε μια εκκλησία ρωμαιοκαθολικών ίσως να με γοήτευε η μουσική, το εκκλησιαστικό όργανο ― θα με γοήτευε, ως μουσικόφιλο, δεν θα με ηρεμούσε, διότι πιστός δεν είμαι», διευκρινίζει. «Αλλά αυτές είναι τεχνικές λεπτομέρειες», προσθέτει. «Εξάλλου είναι αυτή η σκηνή του Τσάρλι, στο αναμμένο καντήλι, με το χέρι του πάνω από τη φλόγα, που έχει, για μένα τουλάχιστον, μεγαλύτερη βαρύτητα από την προσευχή του στην εκκλησία. Ομως, όπως όλα είναι πολιτικά, έτσι και όλα είναι θρησκευτικά κατά βάθος, ακόμα και για εμάς τους αγνωστικιστές, τους άθρησκους και τους άθεους. Είναι (και) θρησκευτικά, ίσως διότι κάθε μέρα καλούμαστε να κάνουμε επιλογές και να πάρουμε αποφάσεις, κάθε μέρα βρισκόμαστε ενώπιον ενός ηθικού διλήμματος, ξέροντας συνάμα πως κάποτε τα μάτια μας θα κλείσουν για πάντα. Και στο μεταξύ, μέχρι να συμβεί το απευκταίο που, μέσα σε όλη του τη φρίκη, επιπλέον σου απαγορεύει πια να επανορθώσεις, έχεις αυτό το “πνευματικό”, που λέει ο Τσάρλι. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί υπάρχει, ας πούμε, κάτι τόσο καθημερινό μα τόσο βαθιά πνευματικό όπως η φιλία; Δεν έχει κάτι πρακτικό ή χρηστικό η φιλία, μόνον αυτή την επαφή, την επικοινωνία, δηλαδή κάτι αμιγώς πνευματικό. Αυτή την πνευματική επαφή θα μπορούσε κάποιος να την αποκαλέσει και Θεό».
Τι μουσική ακούει ο Τσάρλι; Ρωτάω. «Της νιότης του, τα ανάλαφρα, νοσταλγικά Doo-Wop του ’50 και του ’60», αποκρίνεται ο κύριος Γκρι. Τις Ronnettes, που το 1961 τραγουδούσαν το «Be My Baby», ας πούμε. «Θέλει αυτή την αγνότητα, μέσα στον ηδονισμό και την παραβατικότητά του, ο Τσάρλι. Τον καταλαβαίνω. Μόνη της η αγνότητα είναι λίγη· μόνος του ο ηδονισμός πέφτει πολύς. Κάπου εκεί, προσπαθεί να ισορροπήσει, σαν ακροβάτης».