Δεν είμαι φίλη με κανέναν «πρώην» μου. Αν εξαιρέσεις έναν συμπαθητικό τύπο με τον οποίο βγαίναμε για λίγο και πλέον ανταλλάσσουμε καμιά ευχή σε γιορτές – και πανηγύρια-, όλοι οι υπόλοιποι απομακρύνθηκαν για τους δικούς τους λόγους – ή εγώ από αυτούς για τους δικούς μου. Κι ούτε σε είδα, ούτε με ξέρεις. Εκτός αν η ρημάδα η ζωή μας παίξει καμιά πλάκα στο μέλλον, ποτέ δεν ξέρεις.
Αναζητώ, λοιπόν, ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς περιπτώσεις «πρώην» που άφησαν τη σχέση και έπιασαν την παρέα. Και μάλιστα με άλλους συντρόφους στο ανάμεσό τους. Πέφτω πάνω σε μία που όμως δεν θα τους έλεγες ακριβώς φίλους τους δυο «πρώην», απλά φίλους στην ίδια ευρύτερη παρέα, και δεν μπορώ να μην θυμηθώ τον εκνευρισμό και την αμηχανία του συντρόφου της κοπελιάς όταν έτυχε να βρεθεί στο ίδιο τραπέζι με εκείνον που όλοι ξέραμε ότι είναι ο παλιός της φίλος. Λογικό, σκέφτομαι, αλλά τα πράγματα ήταν πολύ πολιτισμένα.
Σε άλλη περίπτωση, φίλη μού περιγράφει την επιμονή του «πρώην» της- με το οποίο δεν χώρισε με τις καλύτερες συνθήκες (κοινώς, την πλήγωσε)- να κρατήσουν «φιλία». «Δύσκολο», μου λέει, «πολύ δύσκολο, γιατί όσο και να θέλω δεν μπορώ να τον δω έτσι». Εκτός απ” αυτά που μοιράστηκαν, και αυτά που τους χώρισαν, σκέφτεται και τον «νυν»: «Και τι θα του πω; Πάω για καφέ με τον πρώην μου; Ούτε κι εγώ θα ήθελα να μου το κάνει». Κι ένα δίκιο το έχει, εδώ που τα λέμε. Και τέλος μου έρχεται στο μυαλό κι εκείνο το ακραίο παράδειγμα- που συνάντησα σ’ ένα ταξίδι μου στη Σουηδία (το «Σουηδοί γίναμε» δεν βγήκε τυχαία, τι νόμιζες;), όπου στο ίδιο τραπέζι συνυπήρχαν ο πρώην σύζυγος, τα τρία παιδιά και η σύζυγος με τη σύντροφό της.
Διαβάστε περισσότερα εδώ