Τον σκληρό πυρήνα όλων όσοι συναποτελούν το «ελληνικό πρόβλημα» αποκαλύπτει πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ, σύμφωνα με την οποία στην Ελλάδα η μέση οικογένεια με δύο παιδιά και έναν μισθό έχει την υψηλότερη κρατική επιβάρυνση στον κόσμο. Οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές ακόμα κι αν αφαιρέσουμε τα τυχόν επιδόματα που καταβάλλει το κράτος, συνθέτουν, την υψηλότερη επιβάρυνση. Το κράτος εισπράττει με τη μορφή φόρων και εισφορών το 43,4% του εισοδήματος, το υψηλότερο ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ. Και τούτο συμβαίνει σε μια χώρα χωρίς αξιόλογο κοινωνικό κράτος, στο οποίο οι πολίτες αναγκάζονται να πληρώνουν μεγάλα ποσά από το υπόλοιπο εισόδημά τους για δαπάνες υγείας και εκπαίδευσης…
Οι δύο χώρες, με «βαρύ κράτος» που ακολουθούν είναι το Βέλγιο με 40,6% και η Γαλλία όπου το 40,5% του εισοδήματος της οικογένειας καλύπτεται από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, αλλά σε πολύ υψηλότερο εισόδημα. Ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι το κράτος να εισπράττει το 26,9% του εισοδήματος.
Δεν πρέπει να είναι τυχαίο, ότι η Ελλάδα έφθασε στον σοσιαλισμό από «μη αριστερές» κυβερνήσεις (είναι η αλήθεια) και η οικογένεια τιμωρείται, επειδή αυτό είναι εύκολο. Ας προσφύγουμε, λοιπόν, σε ανάλογες… πηγές για τον ρόλο της οικογένειας.
Στο κλασικό έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» ο Φρίντριχ Ενγκελς γράφει στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης (Ζυρίχη 1884) για τον ρόλο της οικογένειας: «Μέσα σ’ αυτή τη διάρθρωση της κοινωνίας που στηρίζεται στους συγγενικούς δεσμούς αναπτύσσεται ωστόσο όλο και περισσότερο η παραγωγικότητα της εργασίας.
Μαζί της αναπτύσσονται και η ατομική ιδιοκτησία και η ανταλλαγή, οι διαφορές του πλούτου, η δυνατότητα αξιοποίησης ξένης εργατικής δύναμης και επομένως η βάση για ταξικές αντιθέσεις: καινούργια κοινωνικά στοιχεία, που γενιές ολόκληρες προσπαθούν να προσαρμόσουν το παλιό κοινωνικό καθεστώς στις νέες συνθήκες, ώσπου τελικά το ασυμβίβαστο και των δυο προκαλεί μια πλήρη ανατροπή».
Οσοι από το 2010 και μετά, μείωσαν και κατήργησαν τα αφορολόγητα ποσά από το εισόδημα των μισθωτών για τα παιδιά και οδήγησαν στην άδικη υπερφορολόγηση, επιβεβαιώνουν τη μαρξιστική ανάλυση χωρίς να την ασπάζονται. Κι όμως χώρες που θεωρούνται «κάστρο του καπιταλισμού» η φορολογία του οικογενειακού εισοδήματος των μισθωτών είναι χαμηλότερη. Στις ΗΠΑ η φορολογική επιβάρυνση είναι μικρότερη του μέσου όρου και βρίσκεται στο 20,6% του εισοδήματος, στην Ιρλανδία είναι 9,9% στην Ελβετία μόλις 9,8%, στην Μ. Βρετανία το κράτος εισπράττει το 26,6% του εισοδήματος της οικογένειας, σχεδόν τα μισά από ό,τι στην Ελλάδα. Αλλά και χώρες που παρέχουν υπηρεσίες κοινωνικού κράτους υψηλού επιπέδου, έχουν χαμηλότερη από την Ελλάδα φορολογία για τις οικογένειες. Η Σουηδία 37,3%, η Νορβηγία 32,2%, η Δανία 27,2% ακόμα και η Γερμανία 33,8%.
Από την άλλη πλευρά, η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερη από όλες αυτές τις χώρες, ενώ στις περισσότερες το εισόδημα των μισθωτών είναι υψηλότερο από ό,τι το αντίστοιχο στην Ελλάδα.
Αυτή η θλιβερή πρωτιά, δείχνει και όσα πρέπει να γίνουν γρήγορα. Να περιοριστεί η φορολογική αφαίμαξη των εύκολων στόχων που είναι οι μισθωτοί, να εντοπιστεί η φοροδιαφυγή, να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχει δρομολογηθεί.