Δυστυχώς, ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς απευθύνεται σε ένα ακροατήριο -την ελληνική κοινωνία- αρκετά έμπειρο από τις μεταπολιτευτικές στρεβλώσεις στα πανεπιστήμια και άρα δεν είναι εύκολο να το παραπλανήσει. Ως εκ τούτου είναι σαθρή η επιχειρηματολογία σχετικά με την προωθούμενη κατάργηση της ηλεκτρονικής ψήφου στις εκλογές στα ΑΕΙ, η οποία καθιερώθηκε με τον νόμο 4009 του 2011. «Η ηλεκτρονική ψήφος υπήρξε καθοριστικής σημασίας στη συνολική απομείωση της δημοκρατίας και συνετέλεσε στην απομάκρυνση των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας από τις συλλογικές διεργασίες, βλάπτοντας σημαντικά την άμεση αντιπροσώπευση», λέει το υπουργείο στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου. Καμία απομείωση της δημοκρατίας στα ΑΕΙ δεν προκάλεσε η ηλεκτρονική ψήφος, όπως φαίνεται και από τα υψηλά ποσοστά συμμετοχής των πανεπιστημιακών στις τελευταίες εκλογές που έγιναν διά ηλεκτρονικής ψήφου. Σχεδόν οι οκτώ στους δέκα -ποσοστό 77,7%- ψήφισαν στην ηλεκτρονική ψηφοφορία για την εκλογή των Συμβουλίων, με τα υψηλότερα ποσοστά στα Πανεπιστήμια Πειραιά (98,4%) και Πελοποννήσου (96,9%).
Αντίθετα, η ηλεκτρονική ψηφοφορία είναι μόνο ένας απλός τρόπος να ψηφίσει -π.χ. μέσω κινητού τηλεφώνου- ο εκλέκτορας, απ’ όπου κι αν βρίσκεται: είτε μέσα στην Πολυτεχνειούπολη, όπου ακούει για χιλιοστή φορά τον «Κουρσάρο» του Παπακωνσταντίνου και παίζει τάβλι με τους συμφοιτητές του (ποιος δεν έχει ζήσει μια ανάλογη σκηνή;), είτε βρίσκεται εκτός Ελλάδος. Με τη λογική του κ. Μπαλτά θα πρέπει να καταργηθούν και τα ηλεκτρονικά fora που υπάρχουν σε όλα τα Τμήματα των ΑΕΙ και μέσω των οποίων φοιτητές και διδάσκοντες ανταλλάσσουν απόψεις. Και όμως, παρά τα διαδικτυακά fora, ουδείς αποκλείει τις… παλιές καλές ημέρες όταν οι «φοιτητοπατέρες» που είχαν εξασφαλίσει το κομματικό χρίσμα περιέφεραν με έπαρση τον κομματικό λόγο στους στρατούς των 20χρονων φοιτητών. Ακόμη συμβαίνει…
Μάλιστα, δεν ισχύει και το επιχείρημα ορισμένων, ότι δηλαδή μπορεί να συγκεντρωθούν όλα τα μέλη μιας παράταξης σε ένα Ιντερνετ-καφέ και, διά του αυστηρού ελέγχου των κομματαρχών, οι φοιτητές να ρίξουν όλοι την ίδια ηλεκτρονική ψήφο. Ποδηγέτηση της ψήφου γινόταν πάντα και όχι μόνο στις πρυτανικές εκλογές αλλά και στις εθνικές, και σε αυτό το σπορ η Αριστερά έχει παράδοση με τις «γραμμές» και την «καθοδήγηση των παλιότερων στους νεότερους». Αφήστε δε που μέσω της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας θα μπορούν -δεν το σκέφτηκε αυτό η η ηγεσία του υπουργείου;- να ψηφίζουν ευκολότερα όλοι οι φοιτητές, ακόμη και οι «αιώνιοι»! Η απόφαση για κατάργηση της ηλεκτρονικής ψήφου αποτελεί δείγμα βαθιάς συντηρητικής κουλτούρας που διατρέχει ακόμη ένα σημαντικό κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς και διαπερνά όλες τις εκφάνσεις της. Φυσικά, συντηρητικά σύνδρομα ενδημούν σε όλο το πολιτικό φάσμα, όπως βεβαίως και οι εξαιρέσεις. Αυτές πρέπει να αποδειχθούν στην πράξη. Πάντως, η εντιμότητα δεν αρκεί για να γίνει κάποιος καλός υπουργός Παιδείας.