«Μπορούμε να συζητήσουμε ό,τι έγινε, αλλά εάν είναι να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου, αυτό δεν θα το επιτρέψω». Η Κλερ Αντεργουντ, (κατά κόσμον Ρόμπιν Ράιτ) στην οποία ανήκει η παραπάνω φράση, στον 3ο κύκλο της γνωστής σειράς «House of Cards» γίνεται βασιλικότερη του βασιλέως. Μια ωραία γυναίκα, έξυπνη, καλλιεργημένη και με δυνατότητες συγκρατημένης ενσυναίσθησης, «μολύνεται» αργά και βασανιστικά με το δηλητήριο που λέγεται εξουσία, μέσα από το πρόσωπο και τη θέση του διαβόητου προέδρου των ΗΠΑ Φράνσις Αντεργουντ, που τον υποδύεται αριστοτεχνικά ο Κέβιν Σπέισι. Δεν είναι τυχαίο ότι εκτός από το χρώμα των μαλλιών της, που σκουραίνει, αποτυπώνοντας την κατάσταση που διολισθαίνει, αλλάζει και το πρόσωπό της, οι κινήσεις της, όλα πάνω της γίνονται πιο ψυχρά, σχεδόν αντιπαθητικά – παρά το συμπαθητικό πρόσωπο που διαθέτει η ηθοποιός. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι το ζευγάρι κοιμάται σε ξεχωριστές κρεβατοκάμαρες, και υπάρχει πάγος ανάμεσά τους. Τι θα συμβεί για εκείνη εάν αμφισβητήσει τον εαυτό του ο Φράνσις Αντεργουντ;
Ηδη στις προθήκες των αμερικανικών βιβλιοπωλείων κυκλοφορεί το προορισμένο για μπεστ σέλερ, πολυσυζητημένο βιβλίο της άλλης «σιδηράς κυρίας», της Χίλαρι Κλίντον, με τίτλο «Hard Choices» (Δύσκολες επιλογές). Μαζί με το βιβλίο βγήκε προς τα έξω η πρόθεσή της να διεκδικήσει πάλι το χρίσμα για πρόεδρος των ΗΠΑ. Γιατί να γράψει κανείς ένα βιβλίο εάν δεν θέλει να αμφισβητήσει τον εαυτό του; Γιατί επιθυμεί πάλι κάποιος να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ; Η κ. Κλίντον σε αυτές τις 600 και βάλε σελίδες, εκτός από το να θυμάται τα τραυματικά χρόνια της μητέρας της, περιγράφει τις αποστολές της ως υπουργού Εξωτερικών της προεδρίας Ομπάμα, τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρει, τις κρίσεις που αντιμετώπισε, την αποφασιστικότητα που χρειάστηκε, τις άπειρες ώρες πτήσης, τον ρόλο της ως μητέρας και γιαγιάς και ως συζύγου, έχοντας όλοι εμείς στο μυαλό μας εκείνον τον προαποφασισμένο όρκο, ότι κάποτε αυτοί οι δύο νέοι φοιτητές θα γίνουν εναλλάξ πρόεδροι των ΗΠΑ.
Η Χίλαρι Κλίντον, ακόμα και με όλο αυτό το επιτελείο των συγγραφέων πίσω της, μέσα από αυτό το το καλογραμμένο αλλά άνευρο και τελικά βαρετό βιβλίο, δεν κατορθώνει να γίνει συμπαθής. Οσο και να διακωμωδεί το γεγονός ότι όλοι ασχολούνται με τα λαστιχάκια που φοράει στα μαλλιά της, ενώ αυτή έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, εντούτοις δεν σε κάνει να ξεχάσεις ότι διψάει για στεγνή εξουσία.
Και έχουμε και εδώ όλες αυτές τις πρωτοκλασάτες κυρίες της ελληνικής πολιτικής σκηνής – βεβαίως, τα μεγέθη και οι συγκρίσεις δυσανάλογα, οι οποίες πασχίζουν να πείσουν ότι μπορούν να κάνουν πολιτική, χωρίς να κατορθώνουν τελικά να αποτινάξουν την καταπίεση ή την υποτίμηση που έχουν προφανώς κατά καιρούς υποστεί. Και καταλήγουν οι περισσότερες να γίνονται αντιπαθείς.
Η Κλερ Αντεργουντ βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίας. Εχει αμολήσει τον σύζυγο να κάνει παιχνίδι, και έτσι εκείνη μπορεί ακόμα να είναι όμορφη, κομψή, ενίοτε γλυκιά και σίγουρα περισσότερο ανθρώπινη. Εάν ο σύζυγος αμφισβητήσει τον εαυτό του θα καταρρεύσει το οικοδόμημα. Θα πρέπει να βγει εκείνη μπροστά και να πάρει στα χέρια της τα ηνία. Η εξουσία είναι αφροδισιακή γιατί υπάρχουν απομακρυσμένες κρεβατοκάμαρες και αντιπαθητική γιατί όσο πιο κοντά ο φακός τόσο μεγαλύτερος ο κυνισμός που αναδεικνύεται.
Ενώ οι κοινωνίες αναζητούν την αλλαγή πλεύσης μέσα από το πρόσωπο ενός έγχρωμου προέδρου ή μιας γυναίκας για αλλαγή, μιας γυναίκας πρωθυπουργού στο μέλλον, οι γυναίκες, τουλάχιστον όπως τις έχουμε δει, δεν αποτελούν πρόταση για νέα γραμμή διακυβέρνησης. Γιατί το ζήτημα δεν είναι εάν γεννήθηκες άντρας ή γυναίκα. Από αυτά που βλέπουμε οι γυναίκες, στην προσπάθεια να ξεπεράσουν τα εμπόδια, να παλέψουν με την υποτίμηση και να πείσουν ό,τι σκέφτονται και μπορούν ισάξια, έχουν κατορθώσει να γίνουν σκληρές, άτεγκτες, εκνευριστικές. Μάλλον σε αυτές τις γυναίκες έχει επιβιώσει το αντρικό τους κομμάτι έχοντας πνίξει ό,τι θηλυκό είχαν μέσα τους.
Ισως να χρειαζόμαστε πλέον περισσότερο από ποτέ τη θηλυκή πλευρά της εξουσίας. Σίγουρα χρειαζόμαστε συναινέσεις, κριτική σκέψη, αμφισβήτηση, ικανότητα για ενότητα, συζεύξεις και όχι ρήξεις, έρωτες και όχι πολέμους. Η θηλυκή πλευρά της εξουσίας ίσως να μην επέτρεπε να πνίγονται κάθε τόσο πρόσφυγες, μετανάστες. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το να χτυπάμε τη γροθιά στο μαχαίρι δεν οδηγεί πλέον πουθενά.
Χτυπήσαμε ξέρα. Χρειαζόμαστε την έννοια του θήλεος – μέσα μας. Για να κάνουμε πολιτική. Ανδρες, γυναίκες. Δεν χρειαζόμαστε πλέον άλλες γυναίκες που δεν τολμούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να αμφισβητήσουν τον εαυτό τους. Γιατί ο φόβος είναι άμυνα και η άμυνα πάει με την επίθεση. Και αυτό το έργο το έχουμε δει και δεν έχει καλό τέλος.