Διαπραγμάτευση – περικοπές
Κύριε διευθυντά
Στη γλώσσα των λεξικών (Κριαρά, Λεξικό της Σύγχρονης Ελληνικής Δημοτικής Γλώσσας) «διαπραγμάτευση είναι η διεξαγωγή συνεννοήσεων για την επίτευξη συμφωνίας», συνεπώς οι διαπραγματεύσεις έγιναν ήδη, πριν από την κατάρτιση των υπαρχουσών δανειακών συμβάσεων, οι οποίες κυρώθηκαν και νομοθετικά. Αυτό που γίνεται τώρα είναι ο έλεγχος της τήρησης των συμβατικών μας υποχρεώσεων. Εκείνων που θα έπρεπε να έχουν εκπληρωθεί προ πολλών μηνών. Η ελληνική πλευρά υποβάλλει «προτάσεις» για τον περιορισμό ή την υποκατάσταση υποχρεώσεών της, που δεν έχουν εκπληρωθεί.
Μεταξύ των επικατάρατων «μνημονιακών» μας υποχρεώσεων ο διαπραγματευόμενος υπουργός Οικονομικών έχει κρίνει ότι το 70% είναι αποδεκτές ή και χρήσιμες, αλλά η εξειδίκευση και η συνομολόγησή τους αναμένονται ακόμα.
Προ ολίγων ημερών ο υπουργός Εργασίας δήλωσε ότι αποκλείονται (συμφωνημένες) περικοπές μισθών και συντάξεων, πλην ορισμένων «προκλητικών» περιπτώσεων. Υποθέτω ότι αυτές περιλαμβάνουν περιπτώσεις προ πολλού επισημανθεισών εφ’ άπαξ παροχών που αντιπροσωπεύουν ποσοστό μέχρι και 137% των καταβλητέων βάσει των εισπραχθεισών εισφορών. Καθώς και περιπτώσεις συνταξιούχων, που βρέθηκαν να εισπράττουν μέχρι και 9 συντάξεις χωρίς αντίστοιχες εισφορές. Προτάθηκαν τέτοιες συγκεκριμενοποιημένες ανακτήσεις; Αυτά δεν μπορούν βέβαια να θεωρηθούν περικοπές. Το ίδιο ισχύει και για καταβαλλόμενα προσχηματικά επιδόματα (π.χ. μακράς παραμονής στην έδρα, βιβλιοθήκης χωρίς αποδείξεις κ.τ.τ.) και εικονικές υπερωρίες, που χορηγήθηκαν εν κρυπτώ σε αντικατάσταση «μνημονιακών» περικοπών.
Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν, ευχερές και δίκαιον.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης
Τι κάνουμε;
Κύριε διευθυντά
Οκαθηγητής κ. Βερέμης αναρωτιέται στο φύλλο της Τρίτης 21 Απριλίου «Πού πάμε;», καταγράφοντας και αναλύοντας όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας. Την επόμενη ημέρα, μάλιστα, τον άκουσα στο ραδιόφωνο να προβληματίζεται, ευλόγως, μήπως όλοι «μαζί τρελαθήκαμε». Επειδή όμως η χώρα μας βρίσκεται, όπως φαίνεται, σε ιστορική καμπή, πιστεύω ότι θα πρέπει παράλληλα να δούμε όχι μόνον «πού πάμε», αλλά και «τι κάνουμε».
Καταγράφεται η θέση από τους κυβερνώντες ότι δεν υπάρχει καμία ευθύνη τους για ό,τι συνέβη στο παρελθόν. Από την άλλη, όσοι έχουν ευθύνη δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Υπάρχει, επίσης, μία άποψη ότι η νοοτροπία μας είναι αυτή που δεν μας επιτρέπει να αλλάξουμε κάτι (αναλύεται εξαιρετικά με το «ΠAΣOK» του Θ. Γεωργακόπουλου στο φύλλο της 17ης Απριλίου). Τι κάνουμε, λοιπόν; Αν η χώρα δεν πάει καλά, εμείς θα παρακολουθούμε σιωπηλά;
Η εντολή προς την κυβέρνηση να επιχειρήσει με έναν τρόπο διαφορετικό δεν αμφισβητείται. Η όποια κοινωνική συνοχή υπάρχει ακόμη, όχι μόνον δεν πρέπει να διακινδυνεύεται, αλλά να ενδυναμώνεται. Αν όμως η προσπάθεια δεν βγαίνει, τι κάνουμε; Συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα ή αλλού ακούγονται και είναι ξεπερασμένες. Νέα κόμματα και κινήματα θέλουν ζυμώσεις και διεργασίες μακρόχρονες. Aρθρα, συνεντεύξεις Tύπου και δηλώσεις ενημερώνουν και θα βοηθήσουν τον ιστορικό του μέλλοντος. «Θέλουμε ισχυρή αντιπολίτευση», είχαν πει στο παρελθόν διάφοροι πρωθυπουργοί, αλλά το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα το παρελθόν.
Η έννοια της «ισχυρής αντιπολίτευσης» (που διατηρεί, βεβαίως, τη μεγάλη πολιτική σημασία της) μοιάζει ουτοπική. Σήμερα θέλουμε απλώς να καταλάβουμε και να πιστέψουμε ότι υπάρχουμε και ότι δεν είμαστε ο καθένας μόνος του. Oτι δεν «τρελαθήκαμε». Και βεβαίως, ότι μπορούμε κάτι να κάνουμε, έστω και με συμβολικές κινήσεις. Αλλά ας ξεκινήσουμε. Για παράδειγμα, μπορούμε να δείξουμε στους Ευρωπαίους ηγέτες, που θα πάρουν αποφάσεις σημαντικές για το μέλλον μας, το πρόσωπο της Ελλάδας που εμείς θα θέλαμε να δουν, τη φωνή που εμείς θα θέλαμε να ακούσουν.
Στις 9 Μαΐου, όσοι πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι για τη χώρα, ας αφιερώσουμε λίγα ή περισσότερα λεπτά για να στείλουμε ένα απλό και κατανοητό μήνυμα για τη χώρα μας σε κάποιον Ευρωπαίο ηγέτη. Με email, μέσω Τwitter ή Facebook. Ποτέ δεν υπήρχαν περισσότεροι και ευκολότεροι τρόποι. Είναι σημαντικό οι Ευρωπαίοι να γνωρίζουν ότι είμαστε παρόντες και ενδιαφερόμαστε για τη χώρα μας. Και πάντως, ας αρχίσουμε από κάπου.
Κωνσταντινος Μ. Λιδωρικης
Παιδεία κ.ά.
Κύριε διευθυντά
Κατά τις τελευταίες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ επέτυχε όντως μια θεαματική πρωτιά. Ο ελληνικός λαός, λόγω της επίπονης κρίσης και συγχρόνως λόγω των διαφόρων αστοχιών προηγούμενων κυβερνήσεων, απαιτούσε αλλαγή νοοτροπίας και τρόπου διακυβέρνησης. Πίσω όμως από την απαίτηση αυτή –όπως υποδεικνύεται από τις διάφορες δημοσκοπήσεις– έθετε και ορισμένες προϋποθέσεις: πρωτίστως τη μη απομάκρυνση από την ευρωπαϊκή οικογένεια (ακόμη και από το ευρώ). Συγχρόνως, όμως, με το βασικό αίτημα της αλλαγής στη διαχείριση των κοινών, αποβλέπαμε όλοι στην περαιτέρω προώθηση της όποιας ανάπτυξης είχε ξεκινήσει και ιδίως στη γρήγορη απεμπλοκή από τις δεσμεύσεις που είχαν καταπατήσει το επίπεδο της διαβίωσης και το αίσθημα της ανεξαρτησίας μας.
Και για μεν τις σχέσεις μας με την Ευρώπη η νέα κυβέρνηση παραμένει –ας ελπίσουμε μέχρι τέλους– στην επιθυμητή γραμμή. Ως προς άλλα, όμως, κεφάλαια, παραμένουν νομίζω στην αντίληψη των περισσοτέρων σημαντικές επιφυλάξεις. Θα έπρεπε η κυβέρνηση να μην υπολογίζει τόσο στο αριθμητικό αποτέλεσμα των εκλογών – που πάντως δεν ήταν τέτοιο που να της εξασφαλίζει λευκή επιταγή, εφόσον μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να συμμαχήσει με ένα κόμμα απολύτως αντίθετης ιδεολογίας. Σκοπός είναι να αλλάξει νοοτροπία, αλλά προς το ορθότερον και όχι να υιοθετούνται ξεπερασμένες ιδεοληψίες μιας μειοψηφίας, τόσο του κυβερνώντος κόμματος όσο και πολύ περισσότερο του συνολικού πληθυσμού. Σημαντικότερο ασφαλώς παράδειγμα, η πλήρης ανατροπή που έγινε στα θέματα της Παιδείας. Θα έπρεπε εδώ η κυβέρνηση, αντί να αποβλέπει σε βραχυχρόνια και λαϊκίστικα οφέλη, να στοχεύει σε μια πολύ πιο μακροχρόνια προοπτική. Και αυτό γιατί η Παιδεία καθορίζει αποφασιστικά το μέλλον της χώρας μας. Τι μπορούμε τώρα να περιμένουμε από τις επόμενες γενεές, εφόσον διαπαιδαγωγηθούν μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα αναρχίας, αναξιοκρατίας και επιβολής ξένων προς τη μάθηση μειοψηφιών, που απομακρύνουν τους νέους μας από την αληθινή μάθηση και την επιστημονική τελειότητα; Πώς θα αντιμετωπίσουν τις επόμενες γενεές των πολύ καλύτερα καταρτισμένων νέων της Ευρώπης και άλλων χωρών; Eνα νέο κύμα φυγής τους από την Ελλάδα (και μάλιστα των καλύτερων) είναι εξασφαλισμένο!
Σκοπός, γενικότερα, δεν είναι να ανατραπούν τα όποια καλώς έχοντα (και ασφαλώς η Παιδεία κάθε άλλο παρά είχε φθάσει το τέλειο), αλλά ήταν να συμπληρωθούν ή να διορθωθούν προς μία σωστή και βιώσιμη κατεύθυνση. Eνα απαράδεκτο και αδιανόητο παράδειγμα της επικρατούσας νοοτροπίας είναι το να θεωρηθεί κατάληψη του ΕΚΠΑ η επέμβαση της αστυνομίας για την αποκατάσταση της λειτουργίας του και όχι η όντως κατάληψη από ασχέτους από τη μάθηση αντικαθεστωτικούς! Η παρέμβαση του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη υπήρξε σαφής, δικαιολογημένη και πειστική.
Ο Αλ. Τσίπρας θα μπορούσε να γράψει Ιστορία εάν κατόρθωνε να απαλλαγεί από τα διάφορα βάρη, ανθρώπων ιδίως, προσκολλημένων σε ένα αποτυχημένο παρελθόν και σε μια νοοτροπία που αγγίζει το παράλογο. Θα έβαζε έτσι την Ελλάδα σε μια υγιή αναπτυξιακή τροχιά και θα αποκαθιστούσε αληθινά και όχι με λόγια την υπερηφάνειά μας.
Φαιδων Στρατος
Το μενού της εθνικής υπερηφάνειας
Κύριε διευθυντά
Θα ήταν επιπόλαιο να κατακρίνουμε βιαστικά μια νεοσύστατη κυβέρνηση δύο μηνών και τουλάχιστον άδικο, αν αυτή κρατούσε το τιμόνι της χώρας κάτω από ομαλές συνθήκες. Είναι όμως εξίσου ανεύθυνο και επικίνδυνο, να αποφύγουμε φοβικά κάθε είδους κριτική. Ακριβώς επειδή οι συνθήκες το επιβάλλουν και σε περιόδους σκληρής διαπραγμάτευσης και οικονομικής αστάθειας, το παραμικρό λάθος κοστίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήλθε στην εξουσία μόνο και μόνο γιατί κομματικοποίησε τα βαθύτερα αντιμνημονιακά ένστικτα του μέσου Eλληνα. Αυτά που του τόνωσε, δικαιολογημένα εν μέρει, μια κυβέρνηση που ανέλαβε στη δυσκολότερη χρονική περίοδο το κόστος των λανθασμένων επιλογών μιας ολόκληρης πολιτικής εποχής. Ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε ενσυνείδητα ανεδαφικά οικονομικά προγράμματα και ανέφικτες λύσεις. Χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις και ορισμένο πρόγραμμα. Επέλεξε να κινηθεί προεκλογικά σε βαθύ αντιμνημονιακό φόντο, αφήνοντας όμως έντεχνα ανοικτή τη πόρτα για τους Ευρωπαίους εταίρους. Και όταν ανέλαβε, έκανε πράξη σε μια νύχτα τις αφηρημένες πολιτικές του ρητορείες. Συνέχισε πιστά δίχως σαφή κομματική γραμμή, χωρίς καθαρό στίγμα στις πολιτικές του επιλογές. Δεν μπόρεσε να επιβληθεί στις εσωτερικές αντιδράσεις των συνιστωσών και αφήνει μέχρι σήμερα την Αριστερή Πλατφόρμα να επισκιάζει κάθε θετικό άνοιγμα προς τη Δύση. Αντίθετα, το μόνο που πέτυχε, ήταν να συγκυβερνήσει με ένα κόμμα που συγκεντρώνει όσα αποκήρυττε φανατικά ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι χθες και όσα βαρέθηκε και αποδοκίμασε ο κόσμος. Eνα μείγμα ακροδεξιών, αντιευρωπαϊστών και μια μάζα πικραμένων οπαδών του αμαρτωλού δικομματικού συστήματος, που βρήκαν καταφύγιο στους ΑΝΕΛ. Εκεί έμελλε να βρουν συμπλήρωμα το αντιμνημονιακό του μένος και τα εκλογικά του ποσοστά. Μόνο με αυτούς θα μπορούσε να συγκυβερνήσει. Ο Μάιος όμως είναι κοντά. Και σύντομα θα έλθει η ώρα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να κουμαντάρει τα δημοσιονομικά του κράτους, με τους καρπούς της καθαρά προσωπικής της διαπραγμάτευσης και να κρατήσει όρθια τη χώρα, με τις δικές της πλάτες. Κι αν γίνει το πιθανότερο πλην απευκταίο και κοπεί η χρηματοδότηση των δανειστών, τότε θα πρέπει να τραφούμε με εθνική υπερηφάνεια και ανεξαρτησία. Κανείς όμως από αυτούς που τη στήριξαν φανατικά προεκλογικά, δεν θα έχει δικαίωμα διαμαρτυρίας. Γιατί είναι ηλίου φαεινότερον, πως οι μεγαλοστομίες, οι φανφάρες και οι μετέωρες υποσχέσεις δεν τρώγονται και ότι τα λεφτόδεντρα δεν φυτρώνουν στον κόσμο του πραγματικού. Και αν κάποιοι δεν το έμαθαν ακόμη, δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και οι ΑΝΕΛ.
Ηλιας Δ. Γεωργουλακος – Φοιτητής Νομικής ΔΠΘ