Παρουσιάζει ενδιαφέρον η απόφαση του υπουργείου Παιδείας να καταργήσει τα τρία πρώτα αγγλόφωνα προπτυχιακά τμήματα ελληνικών πανεπιστημίων (χθες στην «Κ», «Κατάργηση αγγλόφωνων τμημάτων», ρεπορτάζ του Απόστολου Λακασά). Πρόκειται για τα τμήματα Διοίκησης Τουρισμού σε Ρόδο και Κρήτη, καθώς και το πρόγραμμα κλασικών σπουδών στο Δημοκρίτειο. Αυτά ήταν και τα πρώτα αγγλόφωνα προπτυχιακά που είχαν ιδρυθεί μόλις το 2014, επί υπουργίας Ανδρέα Λοβέρδου.
Πέρα από την οικονομική ζημία που φαίνεται πως θα έχουν τα ΑΕΙ, υπάρχει και μία ακόμη παράμετρος, σημειολογικού χαρακτήρα, στην απόφαση αυτή: μια «κλειστή» στάση, μια ροπή προς την εσωστρέφεια, ακόμα και απομόνωση, εκ μέρους της νέας κυβέρνησης γενικότερα, από τη διαχείριση των οικονομικών ζητημάτων έως την παιδεία. Ακριβέστερα, είναι μια εσωστρέφεια επιλεκτική: λοξοκοιτάζουμε προς την Ανατολή, τη Δύση όμως μάλλον την αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό, αν όχι με εχθρότητα. Πρόκειται για μια λογική, ή μια νοοτροπία αν προτιμάτε, που ταυτίζει τη Δύση με «κακά πράγματα»: Δύση είναι η Γερμανία, η Ολλανδία, Δύση είναι το μνημόνιο και το ευρώ, Δύση είναι η οργή των Αμερικανών απέναντι στη φημολογούμενη αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού, ενώ ακόμα και ψύχραιμοι αντιμνημονιακοί στη Δύση βλέπουν μονάχα προτεσταντικού τύπου απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες και τεχνοκράτες παραδόπιστους, εκτός από τους κάθε λογής συνωμοσιολόγους που παραλογίζονται βρίσκοντας στη Δύση την ιδανική έκφανση του «ανθελληνισμού». Οσο κι αν τα κλεισίματα του ματιού προς τη Ρωσία και την Κίνα δεν έχουν αποφέρει, έως τώρα έστω, τα επιθυμητά αποτελέσματα για την κυβέρνηση, ο αβασάνιστος συλλογισμός να έρθει η χώρα σε ρήξη με τους εταίρους της στην Ευρώπη, η εκφρασμένη επιθυμία όλο και περισσότερων στελεχών, αλλά και ψηφοφόρων, των δύο κομμάτων της συμπολίτευσης να επιστρέψει η χώρα στη δραχμή, είναι πάντοτε εδώ και είναι ισχυρή.
Τώρα έρχεται και το υπουργείο Παιδείας να καταργήσει αγγλόφωνα τμήματα που ακόμα δεν ξεκίνησαν καλά καλά τη λειτουργία τους, δηλαδή να αποθαρρύνει αποφασιστικά ξένους φοιτητές ώστε να προσέλθουν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Φαντασιώνονται άραγε μια χώρα απομονωμένη, βυθισμένη σε μια αυτιστική «αξιοπρέπεια»; Αν ναι, είναι μια φαντασίωση που ισοδυναμεί με εφιάλτη.