Από τα πιο διαβασμένα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών ήταν εκείνο περί Grimbo, του νέου «λήμματος» στο λεξικό της ελληνικής κρίσης, λεξιπλασία του οικονομολόγου της Citigroup, Ιμπραήμ Ραχμπάρι, που είχε επινοήσει το 2012 και τον όρο Grexit (έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ) και πέρυσι τον όρο Graccident (έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ όχι κατόπιν συμφωνίας, αλλά… ατυχήματος). Προ ημερών αποφάσισε να περιγράψει την ελληνική κατάσταση με τον νεολογισμό Grimbo, ήτοι Greece in limbo, που μεταφράστηκε ως «η Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής». Στην πραγματικότητα limbo είναι η «περιοχή» μετά θάνατον, όπου εγκλωβίζονται οι ψυχές οι οποίες δεν μπορούν να εισέλθουν ούτε στην κόλαση ούτε στον παράδεισο, εγκαταλελειμμένες σε ένα ασάλευτο σύμπαν, στο κενό, στη λήθη. Λέγεται για να χαρακτηρίσει μια μεταβατική κατάσταση, ένα ζήτημα σε εκκρεμότητα, μια υπόθεση στον «πάγο». Κατά τον Ραχμπάρι, η Ελλάδα οδηγείται σε μια γκρίζα ζώνη χωρίς οικονομική βοήθεια, χωρίς κάποια εικόνα για το τι πρόκειται να συμβεί, χωρίς αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις, ίσως σε μια κατάσταση ταυτόχρονης πτώχευσης και εξάρτησης από το ευρώ…
Πάντως, όπως κι αν ερμηνευτεί, «στο χείλος της κολάσεως» ή «σε διαρκή εκκρεμότητα» πρόκειται -όλως τυχαίως- και για ένα… εγχώριο στερεότυπο. Το οποίο χρησιμοποιείται δεκαετίες τώρα από υψηλά ιστάμενα χείλη, όταν επιχειρούν να μας προειδοποιήσουν για κάτι που εξυπηρετεί να παρουσιαστεί ως κρίσιμο. Ως έθνος βρισκόμαστε διαρκώς σε μια κατάσταση επισφαλή, μετέωρη, ασαφή όσο και κρίσιμη, στο χείλος της αβύσσου. Τόσο που να καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι η μοίρα μας είναι να ισορροπούμε όπως όπως στη άκρη του γκρεμού, ίσα ίσα να επιβιώνουμε.
Η προειδοποίηση αυτή μάλιστα διατυπώνεται, δεκαετίες τώρα, τόσες φορές που είναι να απορεί κανείς πώς ακόμη, αυτό το χείλος δεν το έχουμε διαβεί, πώς δεν έχουμε κατρακυλήσει στην άβυσσο, όπου ούτε πυθμένας υπάρχει, ούτε σωτηρία. Διότι αυτή η πολυχρόνια ταλάντευση πάνω από το κενό, χωρίς ούτε μετάβαση σε στέρεο έδαφος ούτε πτώση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όσα δύναται να συλλάβει ο κοινός νους (με τόσα σχέδια, τόσες εξαγγελίες, τόσες ρυθμίσεις, τόσα προγράμματα, τόσο χρήμα, πώς γίνεται να βρισκόμαστε συνεχώς στο χείλος του γκρεμού;), αντιδικεί με την πολιτική επιχειρηματολογία και την καθημερινή εμπειρία. Και καταλήγει να εισπράττεται ως κεκαλυμμένο ψέμα.
Ουδείς θα μπορούσε να αμφισβητήσει το μέγεθος της σημερινής κρίσης. Ομως η συνεχής εκπομπή δραματικών SOS εν τέλει εξασθενεί το σήμα.
Ισως έχει να κάνει με τις ακατάπαυστες περιπέτειες, τις αδιάλειπτες κατακρημνίσεις, τον συνεχόμενο ανεμοστρόβιλο των αμυντικών πολέμων, τον ατέρμονα αγώνα των Ελλήνων για επιβίωση σε ένα νευραλγικό χώρο άγριων ανταγωνισμών, χωρίς φυλετικές συγγένειες και ιστορικούς συμμάχους. Δηλαδή με τη Ιστορία μας. Με τα διαχρονικά μας σύνδρομα. (Καθόλου μυστηριώδη εκείνα των εταίρων μας, που μας ξεπερνούν εσχάτως στην ένταση του επαναλαμβανόμενου δράματος).
Οσο για τον Ραχμπάρι, μάλλον δείχνει να το διασκεδάζει. Μπορεί ο τρόμος μιας έσχατης αλήθειας να εξημερώνεται όταν γίνεται μόνιμη επωδός, όμως επινοείται η επόμενη και οι άνθρωποι πλέον σκέφτονται αυτήν! Ευτυχώς, η καρδιά, που έχει κάνει αξίωμα το επανορθώσιμο, προσμένει ακόμη εκπλήξεις…