Οι πάντες συμφωνούν ότι η κατάσταση στην Ελλάδα βρίσκεται σε οριακό σημείο. Οι τράπεζες αναπνέουν με τεράστια δυσκολία γιατί θέλει να τις διατηρεί στη ζωή η ΕΚΤ μέσω διασωλήνωσης με τον ELA, η αγορά έχει παγώσει, οι προοπτικές για τον τουρισμό είναι κατώτερες των προσδοκιών, η κυβέρνηση ξύνει κυριολεκτικά τον πάτο του βαρελιού για να μαζέψει λεφτά για το επόμενο 15νθήμερο και πλέον η ίδια -όχι μόνον οι δανειστές- ομολογεί ότι η χώρα απέχει ελάχιστες μέρες από την οικονομική κατάρρευση. Το χειρότερο είναι ότι ενώ (η κυβέρνηση) έχει μεγάλη ευθύνη για όλα αυτά και για το κατάντημα της Ελλάδας, το χρησιμοποιεί ακόμη ως απειλή απέναντι στους ξένους, κατά το παράδειγμα του Σαμψών.
Η «δημιουργική ασάφεια» του Γ. Βαρουφάκη δεν αφορά τα κείμενα του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου και της επταμερούς (που ήταν οκταμερής) της 20ής Μαρτίου. Τα κείμενα είναι απόλυτα σαφή, ό,τι και να ισχυρίζεται η Αθήνα. Το γεγονός ότι τώρα η ίδια επικαλείται την 30ή Απριλίου ως απώτατο χρονικό όριο για την αξιολόγηση και την επίτευξη συμφωνίας με την τρόικα, το αποδεικνύει, αφού όντως αυτό αναφέρεται ρητά. Η ασάφεια όμως παραμένει, χωρίς να είναι δημιουργική βέβαια. Ασάφεια για την αντοχή και την υπομονή των εταίρων και του ΔΝΤ, ασάφεια για τις προθέσεις της κυβέρνησης και ασάφεια για το επόμενο βήμα της. Μέχρι πού, δηλαδή, οι δανειστές είναι διατεθειμένοι να φτάσουν για να αποφύγουν το Grexit -που σίγουρα δεν το επιθυμούν για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους-, αν θα δεχθούν να κλείσουν τσάτρα – πάτρα μία ενδιάμεση συμφωνία με εκατέρωθεν πάγωμα ενεργειών, μεταθέτοντας πολλές δύσκολες εκκρεμότητες για το τέλος Ιουνίου και τι θα κάνει η κυβέρνηση όταν έλθει εκείνη η ώρα.
Μέσα στην αβεβαιότητα που επικρατεί και τα αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα που στέλνουν οι δύο πλευρές, το καλύτερο σενάριο είναι να δείξουν οι δανειστές καλή διάθεση για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, δίνοντας ανάσα στην κυβέρνηση ώς το τέλος Ιουνίου. Τότε τελειώνουν όλα, αφού λήγει η παράταση του μνημονίου, που η κυβέρνηση είχε ζητήσει στις 20 Φεβρουαρίου, προκειμένου να κερδίσει χρόνο. Να κερδίσει χρόνο επιζητεί και τώρα, αλλά στις 30 Ιουνίου, αν στο μεταξύ τα δημόσια οικονομικά δεν καταρρεύσουν, οι επιλογές της θα είναι πια περιορισμένες. Ή θα πρέπει να δεχθεί ένα νέο μνημόνιο, που θα αφορά δανεισμό μέχρι και 50 δισ., αλλά με σκληρούς όρους, δεδομένης της κατάστασης της οικονομίας, ή θα αποφασίσει να περάσει τον Ρουβίκωνα και να οδηγήσει τη χώρα σε φοβερές περιπέτειες, εκτός Ευρωζώνης.
Με γνώμονα τη συμπεριφορά και τις τακτικές κινήσεις του μέχρι τώρα, η λογική λέει ότι ο Αλ. Τσίπρας θα θελήσει να καταστήσει τον λαό συνυπεύθυνο, είτε στη μία περίπτωση, είτε στην άλλη. Το ερώτημα είναι αν θα καταφύγει σε δημοψήφισμα, ή σε εκλογές και με ποιες συνθήκες. Υποθετικά το «καλύτερο σενάριο» θα εξασφαλίσει μία σχετική ομαλότητα, με ανοικτές τράπεζες και πληρωμένους μισθούς και συντάξεις, αλλά μέχρι εκεί. Αν, επομένως, επιδιώξει να ξεφύγει από το αδιέξοδο με ένα νέο μνημόνιο, το πιθανότερο είναι ότι θα φέρει ενώπιον του λαού τη συμφωνία, υπογεγραμμένη ή όχι, για να αποφανθεί εκείνος με δημοψήφισμα. Ωστόσο, οι δυσκολίες πριν και μετά θα είναι μεγάλες. Γιατί η κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει θέση απέναντι στο νέο μνημόνιο και αναμφίβολα θα προκληθεί μεγάλη αναταραχή μεταξύ των στελεχών της, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και της κοινοβουλευτικής ομάδας του. Αναταραχή που θα συνεχιστεί, αν ο λαός πει «ναι» στη συμφωνία, καθώς ο πρωθυπουργός θα είναι υποχρεωμένος μετά να ξεκαθαρίσει πρόσωπα και καταστάσεις.
Αν η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει σε πλήρη ρήξη και σε αποχώρηση της χώρας από την Ευρωζώνη, όπως δείχνει μέχρι σήμερα η συμπεριφορά της, το πιθανότερο είναι ότι θα προσφύγει σε εκλογές, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στους ξένους. Με στόχο να βγει ενισχυμένος και να πάει τη χώρα προς το άγνωστο με βάρκα τη σοσιαλθολούρα. Εκτός και αν παίρνοντας μία ενδιάμεση συμφωνία, επισπεύσει τις εκλογές για να ξεκαθαρίσει πρόσωπα και πράγματα. Ωστόσο, όπως τονίστηκε, αυτά μπορεί να συμβούν αν επαληθευτεί το «καλύτερο σενάριο». Με το χειρότερο σενάριο, ο Ιούνιος είναι πολύ μακριά!