Το ζευγάρι των ξένων τουριστών ταξίδευε με τον ηλεκτρικό προς Πειραιά, χθες. Λίγο πριν από τη στάση «Νέο Φάληρο», με πλησίασαν και με ρώτησαν αν πάνε καλά για την… παραλία! «Μήπως εννοείτε για το λιμάνι;», ρωτάω. «Οχι, για την παραλία», επιμένουν. Θάλασσα δεν έβλεπαν ακόμα, ταξίδι με πλοίο δεν είχαν σκοπό να κάνουν, θα το ήξεραν, περιβολή πλαζ δεν είχαν (αλλά μπορεί να είχαν στις χειραποσκευές τους…). Ισως να είχαν ακούσει ότι ο Πειραιάς έχει θάλασσα… Θα μπορούσε να είναι δύο από τους χιλιάδες τουρίστες που θέλουν μόνοι τους να ψάξουν τις γωνιές της χώρας που επισκέπτονται. Που δεν αρκούνται μόνο στις διαδρομές των τουριστικών γραφείων ούτε των διώροφων λεωφορείων. Και ψάχνουν, ρωτούν, ανεβαίνουν σε λάθος μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά αυτό φαίνεται ότι τους γοητεύει.
Μπορεί βέβαια εκείνοι που έρχονται για λίγο στη χώρα να διασκεδάζουν κι όλας όταν χάνονται… Αλλά καθώς τους άφηνα πίσω μου στο βαγόνι των ΗΣΑΠ, χωρίς να έχουμε καταφέρει να συνεννοηθούμε, σκεφτόμουν πώς ακριβώς θα ήταν η ερώτηση αυτών των ανθρώπων αν… Και τότε συνειδητοποίησα ότι τα «αν» είναι πολλά…
Αν το παραλιακό μέτωπο είχε αξιοποιηθεί στοιχειωδώς, που πάει να πει να μπορούσαν να περπατούν οι άνθρωποι κατά μήκος της παραλίας, να υπήρχε ένας στοιχειώδης φωτισμός, να μην υπήρχαν τόνοι σκουπιδιών και μπάζων. Να μπορούσε, δηλαδή, να ήταν ο περίπατος των κατοίκων αυτής της πόλης και των χιλιάδων τουριστών της. Να έπαιζε, δηλαδή, το παραλιακό μέτωπο τον «ρόλο» του: να ήταν διέξοδος περιπάτου, περισυλλογής, συναισθημάτων. Δεν χρειάζεται να το φανταστούμε εξαρχής. Ευτυχώς σε κάποια σημεία αυτής της διαδρομής (από τον Αλιμο ώς το Παλαιό Φάληρο) υπάρχουν δείγματα για το πώς θα μπορούσε να είναι αυτό το κομμάτι της Αττικής, αν (άλλο αν) δεν υπήρχαν πριν από λίγα χρόνια οι διαμαρτυρίες κάποιων δημάρχων του παραλιακού μετώπου στο άκουσμα και μόνο της λέξης «αξιοποίηση».
Αν, λοιπόν, οι δημοτικοί άρχοντες είχαν συναποφασίσει να καλλωπίσουν αυτό το δώρο της Αττικής που βρέθηκε να είναι στα όρια του δήμου τους και αν υπήρχε ένας συντονισμός στην ενημέρωση των τουριστών ή κάπως περισσότερα σημεία-κιόσκια info για να πληροφορούν όλους αυτούς τους ανθρώπους που φτάνουν από τις άκρες του κόσμου για να γνωρίσουν αυτόν τον τόπο, ώστε να ακολουθούν τις σωστές κατευθύνσεις, τα πράγματα θα φαίνονταν -και θα ήταν- διαφορετικά. Και για τους μόνιμους και για τους περιστασιακούς κατοίκους αυτής της πόλης.
Αλλά ακόμα και μια από τις βαριές «βιομηχανίες» αυτής της χώρας, ο τουρισμός, με αυτόματο πιλότο πηγαίνει τόσα χρόνια ― όσον αφορά τον κεντρικό σχεδιασμό. Και δεν είναι μόνο η κρίση των πέντε χρόνων που εμπόδισε την αξιοποίηση των ολυμπιακών ακινήτων, π.χ. Είναι, ήταν πάντα, μια έλλειψη βούλησης. Κι αυτό πληγώνει περισσότερο. Και το παραλιακό μέτωπο και τη χώρα.