Εχει την έννοια μιας «βάπτισης» η πρώτη επαφή με την τέχνη ενός ανθρώπου. Κυριακή βράδυ, στην ιστορική αίθουσα του «Παρνασσού», κάθομαι πρώτη σειρά, γεμάτος περιέργεια να ακούσω τον πιανίστα Αρη Γραικούση. Μου είχαν μεταφέρει καλά λόγια, το βιογραφικό του είναι καλό, αλλά δεν είχα την τύχη να τον ακούσω.
Αν αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτά τα λόγια μετά το ρεσιτάλ του είναι όχι απλώς γιατί με συγκίνησε η βαθιά ερμηνεία του, αλλά γιατί συνάντησα έναν κλασικό πιανίστα με συγκρότηση και σωστή αναλογία «βύθισης» και «εξωστρέφειας». Το πρόγραμμα που είχε ετοιμάσει κορυφώθηκε στο δεύτερο μέρος με τις «Εικόνες από μια έκθεση» του Μουσόργκσκι, με μια ερμηνεία πυκνή και με βάθος κατανόησης. Είχα παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο είχε απευθυνθεί προηγουμένως στο κοινό, καθώς ήθελε να μας εισαγάγει στο έργο. Και σκέφτηκα πόσο επίπονος είναι ο δρόμος για έναν κλασικό σολίστα (ιδίως στην Ελλάδα), με τις ατελείωτες ώρες μελέτης, τις λίγες ευκαιρίες και το μικρό κοινό. Γι’ αυτό χάρηκα διπλά και το πρώτο μέρος, που ήταν εξίσου απαιτητικό, με έργα Λιστ και Σοπέν. Η αρχή έγινε με το τόσο ατμοσφαιρικό Liebestraum του Λιστ, μια εισαγωγή στην ατμόσφαιρα του ρεσιτάλ, που εκτυλισσόταν με ανέλιξη και πύκνωση. Από τον Αρη Γραικούση κρατάω τη δύναμη της αυτοσυγκέντρωσης και την εξαιρετικά προσωπική ανάγνωση των έργων, χωρίς να τα προδίδει. Τα θέρμαινε και συντηρούσε διαρκώς έναν εσωτερικό μονόλογο. Είχα την αίσθηση ότι, στο μεγαλύτερο μέρος του ρεσιτάλ, η μουσική τον είχε πλήρως καταπιεί, είχε, δηλαδή, απολέσει την αυτοσυνειδησία του σε σχέση με την αίθουσα και τον χρόνο, γι’ αυτό και το κοινό εισέπραξε μυσταγωγία. Αυτή η τόσο προσωπική του σχέση με το ρεπερτόριο που είχε επιλέξει του έδινε μια ιδιαίτερη αίσθηση αυτοπεποίθησης, απολύτως όμως μυστικής και γι’ αυτό αληθινής.