Δεν ξέρω τι κάνεις εσύ. Εμένα το πρωί δεν μου αρέσω. Είμαι χλωμή του θανατά, σοβατεπί σκέτο. Μέχρι ν’ ανοίξει το αριστερό μου μάτι δεν θέλω κανέναν. Ούτε εμένα.
Η πρώτη «καλημέρα» στον καθρέφτη συνοδεύεται από ένα μοιρολατρικό «πω-πώ». Οι βλεφαρίδες είναι σαν ξύλα, το σοβατεπί εκεί στη θέση του, το μαλλί σούζα και αναρχία.
Πλένω πρόσωπο αποφεύγοντας τα πολλά με την κοπελιά απέναντι. Μέχρι να ακουμπήσει η οδοντόβουρτσα δόντι, άντε να παίξουν άλλες δυο τρεις ματιές. Δεν είναι θέμα αυτοπεποίθησης. Είναι θέμα παλιοχαρακτήρα.
Με το που θα πέσει το concealer κάτι πάει κι έρχεται. Όσο κρύβεται ο μαύρος κύκλος της ταλαιπώριας, σα να με συμπαθώ. Το πρώτο χαμόγελο «σκάει», όταν η μάσκαρα μπει στη θέση της.
Παλιά, με το που ξυπνούσα άνοιγα τηλεόραση ν’ ακούσω τις πρωινές ειδήσεις. Αισθανόμουν έτοιμη. Για όλα. Ν’ ακούσω τα πάντα, να τραβήξω τη χειρότερη μέρα στην πλάτη, να μην τσεκάρω από ποιο προφίλ φαίνομαι πιο ζορισμένη.
Τώρα, μουσικές. Αφού, δεν θα τις γλιτώσω τις (κακές) ειδήσεις μέσα στην ημέρα, γιατί να πάθω εγκεφαλικό από τις πρώτες πρωινές; Αφού δεν μπορώ να το αποφύγω, γιατί να μην το μεταθέσω;
Make –up όχι, πούδρες όχι, χτένισμα κι έξω από την πόρτα. Μέχρι να φτάσω στο λεωφορείο, να κάνω τριπλό τόλουπ για να χωθώ στη «φυσαρμόνικα», έχω περάσει από τουλάχιστον 5 καθρέφτες.
Ακόμη με εκπαιδεύω να αποφεύγω τον πειρασμό του λοξοκοιτάγματος. Όλο και κάτι θα βρω που δεν θα μου αρέσει (όλα, ας πούμε).
Κι αν δεν μου αρέσει, θα κάτσω να το διορθώσω. Και καήκαμε, η μέρα δεν θα τελειώσει ποτέ. Εκείνο το τσουλούφι πετάει, το φρύδι θα εκλέξει κυβέρνηση, σαν να πάχυνα από τη μία πλευρά, ε, και τελοσπάντων δεν «χωράνε» παντού διορθώσεις.
Στο διπλανό μου κάθισμα μία κάπως ώριμη κυρία τσεκάρει το πρόσωπο της στο καθρεφτάκι. Το κλείνει με αναστεναγμό. Η κοπέλα που στέκεται όρθια μπροστά μου, προσπαθεί από την αντανάκλαση του παραθύρου να ισιώσει τη φράντζα της. Κάνει μια γκριμάτσα τύπου «α, στα κομμάτια κι εσύ» και μετά παιδεύεται να την ξαναφτιάξει μέσα από τον καθρέφτη του οδηγού.
Διαβάστε περισσότερα εδώ