Χθες, 1η του Μάη, στο προσκήνιο δεν ήταν η πολιτική αλλά o πολιτισμός. Περισσότεροι από 650 εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλον τον κόσμο απόλαυσαν το ετήσιο «Κοντσέρτο της Ευρώπης» με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου, με μαέστρο τον σερ Σάιμον Ρατλ και σολίστα στο βιολί τον Λεωνίδα Καβάκο, από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η απευθείας τηλεοπτική αναμετάδοση συνδυάστηκε με ένα 20λεπτο, περίπου, ντοκιμαντέρ για την ελληνική πρωτεύουσα, με «οδηγό» τον Ελληνα διεθνή σολίστα, που παρεμβλήθηκε στο διάλειμμα της συναυλίας. Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε από την Αθήνα μ’ ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό γεγονός (χάρη σε Ελληνα χορηγό που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος), διεθνούς εμβέλειας, με συμβολική αξία: την προώθηση της ευρωπαϊκής ιδέας μέσα από τον πολιτισμό. Μερικές χιλιάδες Ελλήνων, ακροατές, θεατές και τηλεθεατές, δεν άντλησαν μόνον εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια βλέποντας μια διεθνών προδιαγραφών αίθουσα μουσικής κι έναν σταρ του βιολιού να ακτινοβολούν μιαν Ελλάδα που μπορεί να έχει προβάδισμα σ’ έναν κόσμο ανταγωνιστικό και απαιτητικό. Γιόρτασαν τον πολιτισμό που αποπνέει «σταθερότητα και ελευθερία», όπως ακούστηκε να λέει στο ντοκιμαντέρ ο Λ. Καβάκος για την ελληνική κλασική τέχνη, μέσα από μια αίθουσα «πατρίδα της κλασικής μουσικής στην Αθήνα».
Χθες, την ίδια ώρα που το κοινό αποθέωνε τη Φιλαρμονική του Βερολίνου και τον Λεωνίδα Καβάκο, η συγκέντρωση στο Σύνταγμα είχε τα δικά της συνθήματα: «Δεν εκβιαζόμαστε. Ούτε βήμα πίσω». Η κυβέρνηση ανατροφοδοτούσε το αδιέξοδό της, διατρανώνοντας την άρνηση συμβιβασμού και υποχωρήσεων. Τι μπορεί να μεταφέρει πιο αποτελεσματικά την εικόνα μιας χώρας που «τίποτα δεν τη σταματά»; Η αναπαραγωγή αυτιστικών, κούφιων και φθαρμένων «προειδοποιήσεων», ερήμην της πραγματικότητας, ή η ζωντανή απόδειξη ότι η Ελλάδα έχει δυναμική και προοπτική, συντονισμένη στο παρόν και ανοιχτή στο μέλλον; Η φοβική και συνωμοσιολογική αντίληψη, για μια χώρα υπό απειλή, ή η ανοιχτή, ισότιμη επικοινωνία, η αμοιβαία αποδοχή; Η απάντηση βρίσκεται στη χθεσινή εκδήλωση. Στον τρόπο που η Φιλαρμονική του Βερολίνου, ο Σάιμον Ρατλ και ο Λεωνίδας Καβάκος συνένωσαν τις δυνάμεις τους στο Μέγαρο Μουσικής, συμπαράγοντας μια κορυφαία συναυλία, πολλαπλών συμβολισμών. Είναι ένα παράδειγμα. Θα μπορούσε να μην είναι το μόνο.