Η ασυμμετρία που παρατηρείται σήμερα στην Ελλάδα, μεταξύ της εθνικής πολιτικής εξουσίας και της υπερεθνικής οικονομικής πραγματικότητας, είναι αναμφίβολα μεγάλη, κρίνοντας άλλωστε και από τα θορυβώδη επεισόδια που σημειώνονται κατά τη διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους εταίρους. Το φαινόμενο δεν είναι μοναδικό στην Ευρώπη, αν και στην Ελλάδα η ασυμμετρία αυτή αποκτά πολλές φορές κραυγαλέες διαστάσεις, ακούγοντας τόσους πολλούς υπουργούς να διατυπώνουν θέσεις αλλόκοτες και ανεδαφικές, εντελώς εκτός του ευρωπαικού πλαισίου… Αλλά, όπως και να έχει το πράγμα, από τυφλό πολιτικό δογματισμό ή από οικονομικό αναλφαβητισμό, η αναβίωση του εθνικισμού και η ιδιότυπη αυτή ελληνική εκδοχή του πρόσφατα, δεν οδηγούν πουθενά. Αποσυναρμολογεί, με τον χρόνο ναρκοθετεί και υποβαθμίζει καίρια την ελληνική οικονομία. Η Ελλάδα δεν πρέπει και δεν μπορεί να λειτουργεί σαν ένα αποκομμένο από τον κόσμο νησί!
Η δογματική πεποίθηση περί της ανεξαρτησίας ενός πολιτικού συστήματος, το οποίο κινείται και αποφασίζει στο πλαίσιο ενός έθνους που αντιστοιχεί περιχαρακωμένο σε ένα κράτος, δεν υπάρχει πλέον πουθενά. Δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια, μάλιστα, για χώρες μέλη μιας νομισματικής ένωσης! Διότι η εξουσία η πολιτική δεν διαμορφώνεται πλέον και δεν αναπαράγεται στα στενά όρια ενός εθνικού κράτους, αλλά συνδυάζεται, αναμορφώνεται και προάγεται από τις εξελίξεις μιας παγκόσμιας οικονομικής κοινότητας, μιας υπερεθνικής διεθνούς οικονομίας. Σε αυτή την οικονομία, την οικονομία χωρίς σύνορα, τον κυριότερο ρόλο παίζουν η ανταγωνιστικότητα, η αλληλεπίδραση και η αλληλεξάρτηση των χωρών, η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας. Πού να σταθεί και τι να επηρεάσει μια εθνική πολιτική εξουσία, μέσα σε αυτή τη θύελλα των οικονομικών αλλαγών και των διεθνών ανακατατάξεων;
Είναι αναγκαίο λοιπόν, τόσο η πολιτική τάξη του τόπου μας όσο και εμείς οι ίδιοι οι πολίτες να ξεπεράσουμε την παρωχημένη αυτή αντίληψη περί μοναδικότητας της πολιτικής εξουσίας σε εθνικό επίπεδο, αυτή τη μορφή του νεοεθνικισμού που αναπτύσσεται τελευταίως και στην Ελλάδα. Τι μπορεί να ξεπεράσει και να επιλύσει μόνη η χώρα μας σήμερα; Το βαθύ οικονομικό της πρόβλημα και το χρέος; Τη σχεδόν πλήρη αποεπένδυση; Την παραγωγική της καταβαράθρωση; Την τεχνολογική της ένδεια; Το ενεργειακό; Το μεταναστευτικό; Τι; Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά θα επιλυθούν σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους, με τη δική τους μάλιστα πλούσια χρηματοδότηση, αλλά με λύσεις που θα εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο την ελληνική κυβέρνηση ή την οποιαδήποτε άλλη εθνική εξουσία… Είναι μια δημαγωγική τρέλα. Κόντρα στην επιβίωση του τόπου και την προοπτική που εκφράζει η οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Ας το συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως.
Σήμερα ζούμε ένα μεταβατικό ιστορικό στάδιο κατά το οποίο οι πολιτικές εξουσίες αναδιανέμονται, οι εθνικές εξουσίες υποχωρούν και συγκεντρώνονται σε ένα ισχυρότερο υπερεθνικό επίπεδο. Μιλάμε για μια κολοσσιαία μεταβολή σε παγκόσμια κλίμακα με βάση τη διεσπαρμένη στα πέρατα του κόσμου οικονομική εξουσία και επιρροή. Θα είναι όντως γεγονός τραγικό να την αγνοήσουμε. Η Ελλάδα (και μας αφορά όλους μας και όχι μόνο την πολιτική τάξη) δεν ζει σε παράλληλο πλανήτη… Ας αλλάξουμε, για να μη βρεθούμε στο επώδυνο περιθώριο των εξελίξεων, απλοί και φτωχοί θεατές της Ιστορίας.