Πιστή στην τακτική της να δημιουργεί συνεχώς αίσθηση αισιοδοξίας περί επικείμενης συμφωνίας με τους εταίρους, πάντα μέσα στο πλαίσιο των «κόκκινων γραμμών» που εκείνη οριοθετεί, η κυβέρνηση εκπέμπει πάλι ανάλογα σήματα. Μέσα στην εβδομάδα που τελείωσε, άντε την εβδομάδα που αρχίζει, ανέμενε την υπογραφή συμφωνίας ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη της προηγούμενης Δευτέρας. Υπήρξε και μία κινητικότητα στη διάρκεια της εβδομάδας με σχετικό πολυνομοσχέδιο με μέτρα, που όλο συζητιόταν, καταρτιζόταν, κατετίθετο, αποσυρόταν και πάντως ποτέ δεν παρουσιαζόταν ή έφτανε στη Βουλή, οπότε όλοι αναμένουν ότι η συμφωνία με τους εταίρους είναι προ των πυλών. Και όταν άφηναν να εννοηθεί στις ξεχειλισμένες από αισιοδοξία προβλέψεις τους διάφοροι κυβερνητικοί ότι η συμφωνία είναι προ των πυλών, περιελάμβαναν ακόμη και τη σύγκληση έκτακτου Eurogroup αύριο για να αποφανθεί ανάλογα.
Μακάρι να επαληθευτεί η διάχυτη κυβερνητική αισιοδοξία. Ωστόσο, την περασμένη εβδομάδα υπήρχαν και αντίθετα σημάδια. Υπήρχαν αντικρουόμενες δηλώσεις, εκδηλώθηκαν αρνητικές διαθέσεις, παρατηρήθηκαν πισωγυρίσματα, διαψεύστηκαν ελπίδες, κυκλοφόρησαν κομματικές αφίσες με σύνθημα «Ούτε ένα βήμα πίσω» ή κάτι παρόμοιο, διαπιστώθηκε αμηχανία έως και αδυναμία λήψης απόφασης από το Μαξίμου. Επικράτησε δηλαδή το γνωστό «φλαμπουράρειο» κλίμα του ήξεις αφήξεις, της αοριστίας, της θολούρας και της επιμονής ότι κάποια στιγμή οι εταίροι δανειστές θα προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της κυβέρνησης. Ισως γιατί θα απελπιστούν, θα κουραστούν, θα βαρεθούν και θα κάνουν πίσω, αφού το μόνιμο χαρακτηριστικό τους είναι η επιδίωξη συμβιβασμού μέσα στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Κάποια στελέχη μάλιστα υποστήριξαν πως αν η κυβέρνηση αναβαπτιστεί με δημοψήφισμα ή με εκλογές, τότε σίγουρα «οι άλλοι» θα υποκύψουν μπροστά στην εκ νέου εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση των Ελλήνων…
Σε όλα αυτά είναι καλό να επισημανθούν οι αντιδράσεις της άλλης πλευράς, που παραμένει στις θέσεις της. Επιμένει δηλαδή στις διαδικασίες και στους όρους οι οποίοι έχουν τεθεί, προκειμένου να προχωρήσει σε εκταμιεύσεις προς την Ελλάδα. Επομένως το αδιέξοδο είναι μπροστά, αλλά επειδή ακόμη οι εξελίξεις «τρέχουν» και όλοι τρέφουν μια μικρή ελπίδα ότι θα βρεθεί λύση και η χώρα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη, κανείς δεν μπορεί και δεν θέλει να πει ακόμη τα πράγματα με το όνομά τους. Ο φόβος της διάψευσης είναι πάντα υπαρκτός για τους επαγγελματίες παρατηρητές και αναλυτές. Εστω και αν στην περίπτωση της Ελλάδας βλέπουν ότι η μάχη γίνεται κυρίως για την επίρριψη της ευθύνης, λες και το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο, οπωσδήποτε καταστροφικό για τη χώρα και ίσως –αλλά μόνον ίσως– με αρνητικές συνέπειες για την υπόλοιπη Ευρώπη.
Το βασικό ερώτημα ήταν από την αρχή και παραμένει, αν αυτή η κυβέρνηση θέλει συμφωνία ή ρήξη, αν πιστεύει ότι το καλύτερο για τη χώρα είναι να παραμείνει στην Ευρωζώνη ή αν νομίζει ότι την περιμένει ένα λαμπρό μέλλον έξω από αυτήν, ενδεχομένως έξω και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ακόμη και από τη Δύση. Ο Αλ. Τσίπρας και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες διαλαλούν παντού ότι θέλουν λύση μέσα στην Ευρωζώνη, δεν ισχύει όμως το ίδιο για όλους. Αρκεί να ληφθούν υπ’ όψιν οι συνεχείς αρνήσεις τους να λειτουργήσουν στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής προοπτικής, οι δηλώσεις τους, οι συνεντεύξεις και τα γραπτά τους, η πολιτική καταγωγή τους και, βεβαίως, τα πολιτικά κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ. Με τέτοια δεδομένα, το καλύτερο που μπορεί να σκεφθεί κανείς είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του κυβερνώντος κόμματος θα ήθελε να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη υπό την προϋπόθεση όμως ότι η Ευρώπη θα αλλάξει και θα έλθει στις δικές του αντιλήψεις. Αλλωστε, ένας βασικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία του προς την εξουσία, και αφού την πήρε, ήταν να αλλάξει την Ευρώπη. Φυσικά, η όποια σχετική προσπάθεια έκαναν μετά τις εκλογές ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών, περιφερόμενοι στις Βρυξέλλες και σε άλλες πρωτεύουσες, κατέληξε σε οικτρή αποτυχία και η Ευρώπη παραμένει αμετακίνητη στους δικούς της κανόνες.
Οσοι περιμένουν από τον Αλ. Τσίπρα να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να αναλάβει πρωτοβουλίες ως πρωθυπουργός, καλό θα ήταν να σκεφθούν ότι ίσως και να μην μπορεί. Σε κόμματα όπως το δικό του, οι αποφάσεις είναι συλλογικές, εξ ου η αμηχανία, οι παλινωδίες, η συνεχής προσπάθεια να κερδηθεί χρόνος, που όμως ουσιαστικά είναι χαμένος. Το πρόβλημα είναι βαθιά δομικό. Και συμφωνία να γίνει λοιπόν, ποιος θα την υλοποιήσει;