Τρεις μήνες μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, είναι άγνωστο εάν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κάμψει τις αντιστάσεις του Eurogroup, εάν υπάρξει κάποιος «έντιμος συμβιβασμός» ή εάν τελικώς η Ε.Ε. συντρίψει τον νέο «ταραξία», κ. Αλέξη Τσίπρα, όπως συνέβη πριν από 200 χρόνια, όταν οι τότε «συστημικές» δυνάμεις της Ευρώπης συνέθλιψαν τον μέγα ταραξία της εποχής εκείνης, τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, στις 18 Ιουνίου 1815, στο Βατερλώ.
Ο συσχετισμός είναι εξώφθαλμα εξωπραγματικός καθόσον αφορά τα πρόσωπα που έχουν προαναφερθεί. Αλλά η απώλεια κάθε μέτρου από όλες τις πλευρές είναι προφανής και άκρως ενοχλητική. Παρασυρθήκαμε, προς στιγμήν, από το πνεύμα των καιρών.
Βεβαίως, η Γαλλία επανήλθε στο ευρωπαϊκό σύστημα, χάρη στις έξοχες υπηρεσίες που προσέφερε στη χώρα του και στον μονάρχη του, τον Λουδοβίκο ΙΗ΄, ο μέγας αποστάτης, ο πρίγκιπας Ταλλεϋράνδος. Η Ελλάς δεν διαθέτει τίποτε σε αυτήν τη φάση, ούτε Ταλλεϋράνδο ούτε μονάρχη, και αντί του δούκα του Ουέλιγκτον, έχει τον κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ματαία η επίκληση και η αναπόληση του μεγαλείου των περασμένων εποχών.
Επειδή ως απλοί πολίτες, συντηρητικής και όχι ριζοσπαστικής διαμορφώσεως, ευχόμαστε απλώς να λήξει όλη η αναστάτωση με μία συμφωνία ευπρεπή, αδυνατούντες να προβλέψουμε τι πρόκειται να συμβεί στο προσεχές δεκαήμερο, μπορούμε με βεβαιότητα να επισημάνουμε απλώς ότι ο «ιός» του ΣΥΡΙΖΑ έχει εισπηδήσει ανεπανόρθωτα στην πολιτική μας ζωή. Εικόνα χάους και ασυναρτησίας εκπέμπεται σχεδόν καθημερινώς από τις συνεδριάσεις της Βουλής, όπου κυριαρχεί ισοπεδωτικά η άναρθρη -δήθεν πολιτική- κραυγή. Ιδιόρρυθμος κομματικός σχηματισμός ο ΣΥΡΙΖΑ, δίχως προτέρα κοινοβουλευτική εμπειρία οι βουλευτές του, στη συντριπτική τους πλειονότητα. Ιδιότυπη και η συμπεριφορά της προέδρου της Βουλής, Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Αλλά με δυσκολία μπορεί να αντιληφθεί κανείς γιατί αυτή η ανορθόδοξη κοινοβουλευτική πρακτική των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να αντιμετωπισθεί στον ίδιο τόνο από ορισμένους «μπαχαλάκηδες» κομμάτων της αντιπολιτεύσεως, τα οποία κολακεύονται να αυτοαποκαλούνται «συστημικά». Η Ν.Δ., πρωτίστως, και τα εκσυγχρονιστικά υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ εκπροσωπούν την «αστική τάξη» ή αυτό φιλοδοξούν τουλάχιστον. Αλλά η αστική αντίληψη είναι πρωτίστως θέμα ύφους, δεν είναι επιχειρήματα, που ελάχιστα λαμβάνονται υπ’ όψιν όταν η κοινοβουλευτική δραστηριότητα μεταφέρεται από την τηλεοπτική οθόνη. Κατά συνέπεια η ομογενοποίηση της συμπεριφοράς σε ένα κατώτερο επίπεδο αντιπαραθέσεως εξυπηρετεί τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά ο ιός του ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να διαχέεται και σε κομματικό επίπεδο. Ο κ. Τσίπρας εισήγαγε στον ιδιόρρυθμο αυτόν πολιτικό συνασπισμό τις συνιστώσες ― πυρήνες ολιγομελείς, ανομοιογενών τροπών, εντός ενός ευρύτερου μαρξιστικού πλαισίου. Αυτή υπήρξε η επιλογή του και τη διαχειρίζεται επιτυχώς, κυρίως με τη στήριξη των έμπειρων κομμουνιστών παλαιάς κοπής.
Η Ν.Δ. όμως -αφού η ενασχόληση με το ΠΑΣΟΚ παρέλκει ασφαλώς- εκφράζει μια παράταξη διαφορετικής διαμορφώσεως· έχουν περάσει εξήντα χρόνια από την ώσμωση Φιλελευθέρων και δεξιών, που όμως δεν ολοκληρώθηκε. Σήμερα έχουν εμφανισθεί στην Κεντροδεξιά διάφοροι κύκλοι επάλληλοι, που όσο κυλά ο χρόνος υπάρχει κίνδυνος να παγιωθούν. Το «πρότυπο» που εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να διαχέεται επικίνδυνα σε διάφορες κατευθύνσεις.