Βλέποντας τους Βρετανούς να συγκινούνται από την έλευση του νεογέννητης πριγκίπισσας, με αυθεντική ψυχική σύνδεση προς τον βασιλικό οίκο ως την εμβληματική ηγέτιδα δύναμη του έθνους, δεν μπορεί κανείς να μην αισθανθεί λύπη για τη δική μας χώρα. Οχι από την πλευρά της όψιμης νοσταλγίας του θεσμού, κάθε άλλο, αλλά από την άγνοια και την ηθελημένη παραπληροφόρηση που υπάρχει στην Ελλάδα σχετικά με το μακρινό και πρόσφατο παρελθόν. Αντί της ψύχραιμης αποτίμησης ενός κύκλου που έληξε 40 ολόκληρα χρόνια πριν, εξακολουθούν να κυριαρχούν η εμπάθεια, οι διαστρεβλώσεις, τα συμπλέγματα, η μονόπλευρη αφήγηση.
Η αντιμετώπιση της πολιτείας απέναντι στην ίδια την εθνική ιστορία φανερώνει τουλάχιστον αμηχανία, για να μην πει κάποιος δειλία. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς ότι πολλά από τα αρχεία δεν είναι στη διάθεση των μελετητών, συνεπώς δεν έχει χυθεί άπλετο φως στα γεγονότα.
Η πλέον περίτρανη απόδειξη, όμως, είναι ότι τα τέως βασιλικά κτήματα του Τατοΐου ρημάζουν. Κτίσματα παραδομένα στη φθορά, υπέροχες δασικές εκτάσεις αναξιοποίητες, ενώ κάθε τόσο ξεπηδούν εμπόδια προς την εφαρμογή ενός συνολικού σχεδίου που θα αναβάθμιζε ολόκληρη την περιοχή, εισφέροντας έσοδα στο ελληνικό κράτος.
Το βιβλίο που εξέδωσε πρόσφατα ο ιστορικός Κώστας Σταματόπουλος φανερώνει πολλές πτυχές αυτής της Damnatio Memoriae. Είναι από τους λίγους επιστήμονες που είχε την παρρησία να προσφέρει μια διαφορετική θέαση, στηριγμένη σε ενδελεχή και μακροχρόνια έρευνα. Την ώρα που οι Βρετανοί εορτάζουν για το νέο μωρό, εμείς προσπαθούμε ακόμα με σουγιάδες και κατσαβίδια να καταστρέψουμε τις επιγραφές στους βασιλικούς τάφους στο Τατόι. Σαν να μη θέλουμε να σβήσουμε το όνομα ενός νεκρού αλλά ενός φαντάσματος.