Η θαυματουργία δρα αφ’ υψηλού, αδογμάτιστα, αιφνιδιάζοντας τους ανθρώπους. «Οποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει», ήρθε στον νου μόλις η εικόνα του Φουντσού Ταμάνγκ έκανε τον γύρο του κόσμου. Ο 101χρονος Νεπαλέζος, ύστερα από επταήμερο ζωής εν τάφω, ανασύρθηκε από τα συντρίμμια με ελαφρά τραύματα (περίτρανη απόδειξη ότι η οδηγήτρια ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Εως την ώρα που γράφονταν αυτές οι αράδες, η υγεία του αιωνόβιου Φουντσού Ταμάνγκ έβαινε ομαλώς). Τα χειροκροτήματα που εισέπραξαν οι διασώστες όταν έφεραν στο φως τον αιωνόβιο, έπνιξαν βουβές σκέψεις τηλεθεατών: «Δεν μπορούσε στη θέση του να βρίσκεται κάποιο από τα παιδιά που χάθηκαν για πάντα;».
Την ίδια ώρα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε στέρεο νησιωτικό έδαφος, το πρώτο κλάμα ενός νεογέννητου 3.734 γραμμαρίων έβγαζε στους δρόμους με ρίγη χαράς πιστούς του Στέμματος. Οι κατά κανόνα φλεγματικοί Βρετανοί, με μη εξαγώγιμο χιούμορ Π.Ο.Π. (Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης) εκδηλώθηκαν με μεσογειακό ταμπεραμέντο. Και το όνομα αυτής, Σάρλοτ Ελίζαμπεθ Νταϊάνα, επιβεβαιώνει όσους θεωρούν τους Βρετανούς κορυφαίους της διπλωματικής τέχνης και της δημιουργικής σύνθεσης. Η «νέα πριγκίπισσα του λαού», όπως αναδύθηκε από τη λαϊκή κολυμβήθρα, αποδεικνύεται άμα τη εμφανίσει της και χρυσοτόκος για την οικονομία της πατρίδας της. Εκτιμήθηκε ήδη ότι από την εμπορική εκμετάλλευση του ονόματός της σε διάφορα τουριστικά είδη θα προκύψει όφελος εκατοντάδων εκατομμυρίων στερλινών. Αυτά είναι γεννητούρια. Βέβαιο είναι ότι πολλοί Βρετανοί οδεύουν αύριο προς τις κάλπες υπό το κράτος ευφορίας λόγω Σάρλοτ κ.λπ.
Περηφάνια. Με αυτό χρωματίστηκαν πρόσωπα και λεγόμενα απλών υπηκόων που μίλησαν δημοσίως μετά το χαρμόσυνο γεγονός. Αυτό το συλλογικό συναίσθημα –η περηφάνια– απαντά σε όλους τους λαούς, πλανημένους και μη, συχνά με τρόπο πληθωριστικό, δυσανάλογο σε σχέση με τη γενεσιουργό αιτία. Θα αποτελούσαμε εξαίρεση εμείς οι καθ’ έξιν ενθουσιώδεις; Πάνδημη χαρά με περικεφαλαία περηφάνιας εκδηλώθηκε, π.χ., όταν πρωτεύσαμε στο φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision. Υπερχείλιση περηφάνιας σημειώθηκε με την κατάκτηση του Euro ποδοσφαίρου το 2004. Υπερκομματική η συναίνεση ύστερα από θριάμβους αθλητών μας σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Τι μεθύσι μακράς διαρκείας ήταν κι αυτό: «Μας κάνατε περήφανους», «είστε τα πρόσωπα της άλλης Ελλάδας που αντιστέκεται». Και με τους αφειδώλευτους ύμνους των μέσων ενημέρωσης, ο Κεντέρης, η Θάνου, η Χαλκιά (τυχαίες οι αναφορές) και τόσα άλλα δαφνοστεφανωμένα παιδιά αναγορεύθηκαν σε σύμβολα – πρότυπα για τις νέες γενιές. Citius, Altius, Fortius ήταν το εθνικό μας παρόραμα. Εκτοτε; Θυμάστε εσείς μία, μα μία φορά που συλλογικώς αισθανθήκαμε, από τα καθ’ ύλην ασήμαντα έως τα πολύ σοβαρά, περήφανοι; Σύμφωνοι. Εως το στάδιο ενός πολλά υποσχόμενου κοιλοπονήματος φθάσαμε πολλές φορές…