Το λαϊκό ορατόριο για τη θανατική ποινή

Το λαϊκό ορατόριο για τη θανατική ποινή

2' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«​​​Δεν αντέχεται αυτό ούτε από τον ίδιο που το έκανε. Υπάρχει ένας κώδικας τιμής μέσα στις φυλακές, άρα πολύ γρήγορα θα έχουμε τον θάνατο του δράστη». Αφελής ο κ. Πανούσης ο οποίος, αν και υπουργός Δημόσιας Τάξης, εξέδωσε ετυμηγορία για τον παιδοκτόνο; Αφελής καρατερίστας της επιστήμης του, διότι είναι και επιστήμων, που προσπαθεί να σταδιοδρομήσει ως πονηρούτσικος πολιτικός.

Η ετυμηγορία που εξέδωσε δεν ανήκει σίγουρα στο οπλοστάσιο της επιστήμης την οποία υπηρετούσε τόσα χρόνια ως ακαδημαϊκός δάσκαλος. Είναι μια ετυμηγορία που εκδίδεται για να ικανοποιήσει το «λαϊκό» αίσθημα το οποίο απεδείχθη, για μια ακόμη φορά, διψασμένο για αίμα. Θάνατος στον παιδοκτόνο, ακόμη κι αν ο πολιτισμός μας τον έχει διαγράψει από το ρεπερτόριο των ποινών.

Θάνατος στον παιδοκτόνο για να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα του κοινού, ενώ για μια ακόμη φορά η πολιτεία νίπτει τας χείρας της. Τι είπε ο κ. Πανούσης στους φωνασκούντες αγανακτισμένους της δημοκρατίας του βαθέος Διαδικτύου: συμφωνώ μαζί σας, αλλά επειδή είμαι υπουργός μιας πολιτισμένης πολιτείας και δεν μπορώ να ικανοποιήσω τα δίκαια αιτήματά σας τον καλώ να αυτοκτονήσει. Κι αν δεν αυτοκτονήσει είμαι σίγουρος πως την υπόθεση θα την αναλάβει ο κώδικας τιμής, βλέπε η βαρβαρότητα, των φυλακών.

Πόσος πολιτικός χατζηαβατισμός κρύβεται στη δήλωση; Οσος περίπου κρυβόταν και στα λόγια του υπουργού Πανούση όταν υπερηφανεύθηκε πως η κατάληψη της Νομικής έληξε χωρίς να ανοίξει μύτη και χωρίς να συλληφθεί κανείς. Η πολιτεία δεν χρειάστηκε να κάνει τη δουλειά της. «Η ζωή» ξέρει να λύνει από μόνη της τα προβλήματα.

Ονόματα δεν λέμε, για να μην εκθέσουμε ανθρώπους, όλοι όμως ξέρουμε για τι μιλάμε. Ετσι, αντί να μάθουμε το όνομα του παιδοκτόνου, μάθαμε πως είναι «βούλγαρος», «ναρκομανής», «εικοσιεφτάχρονος» και πως η πράξη του για να περιγραφεί απαιτεί «φρικιαστικές λεπτομέρειες», κοινώς κάτι ανάμεσα σε εξωγήινος και Χάνιμπαλ Λέκτερ, ο οποίος ξεπερνά τα όρια των ανθρωπίνων. Αλλά προς Θεού δεν θα τον εκθέσουμε ανακοινώνοντας το όνομά του μέχρι να αποφασίσει ο εισαγγελέας.

Η κατάργηση της θανατικής ποινής είναι μία από τις μεγάλες κατακτήσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Είναι μία από τις παραμέτρους που τον κάνει ξεχωριστό στον σύγχρονο κόσμο, ακόμη και από το πιο άξιο τέκνο του, τον αμερικανικό πολιτισμό.

Η αξία του πολιτισμού κρίνεται όταν βρεθούμε μπροστά στις ακρότητες της ύπαρξης. Το 1944, όταν ο Μπραζιγιάκ, συνεργάτης των Γερμανών καταδικάστηκε σε θάνατο εκατό Γάλλοι διανοούμενοι ζήτησαν αίτηση χάριτος από τον στρατηγό Ντε Γκολ. Ανάμεσά τους ήταν και ο Καμί, ο οποίος έγραψε στο ημερολόγιό του ότι παρ’ ότι τον αντιπαθούσε, παρ’ ότι ήξερε πως ο ίδιος σε αντίστοιχη περίπτωση δεν θα έκανε τίποτε για να τον σώσει, ζητάει τη χάρη γιατί είναι εναντίον της θανατικής ποινής. Ο Καμί είχε συμμετάσχει στην αντίσταση, είχε χάσει συντρόφους του. Σε καιρούς εύκολους είναι απλό να δηλώνεις ότι είσαι κατά της θανατικής ποινής. Το δύσκολο είναι να είσαι στη θέση του Καμί, ή να έχεις απέναντί σου τον Νορβηγό Μπρέιβικ, ή τον παιδοκτόνο της Μιχαήλ Βόδα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή