Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να ευχαριστήσει το Ερευνητικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και, προσωπικώς, τον Νίκο Μαραντζίδη, διότι η τελευταία τους έρευνα καταγράφει την αληθινή δύναμη της σημερινής Ν.Δ.: αθροίζεται στο 15,5%, όσοι δηλαδή είναι εκείνοι που απαντούν ότι η επίδοση της κυβέρνησης στην οικονομία θα ήταν καλύτερη αν σήμερα είχαμε κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Στο ίδιο ερώτημα εκπλήσσει επίσης το ποσοστό εκείνων που πιστεύουν ότι η κατάσταση θα ήταν χειρότερη υπό κυβέρνηση Σαμαρά· φθάνουν το 56,5%.
Τα ποσοστά αυτά είναι, προφανώς, άδικα για τον Αντώνη Σαμαρά. Παρά το μοιραίο λάθος της αναστροφής επί εξάμηνο στην αντιμνημονιακή γραμμή, παρά τον έμφυτο, τον μωραΐτικο λαϊκισμό του, ο Σαμαράς δεν θα εξέθετε ποτέ τη χώρα σε τέτοιο κίνδυνο και τέτοια διεθνή διαπόμπευση ― και το απέδειξε αυτό επί δύο χρόνια, πηγαίνοντας αντίθετα προς τη φύση του. Ο Σαμαράς ήξερε ποιο είναι το σωστό, αλλά το έκανε λάθος. Η άγνοια κινδύνου των σημερινών, όμως, δεν συγκρίνεται με τίποτα στο παρελθόν. (Πρώτη φορά Αριστερά γαρ…)
Αδικα ή μη, πάντως, τα ποσοστά αυτά είναι πραγματικά. Καταγράφουν το μέγεθος του κακού που έχει προξενήσει ο Αντ. Σαμαράς στον εαυτό του και στην υστεροφημία του· τι περισσότερο χρειάζεται κάποιος για να αντιληφθεί ότι ο Αντ. Σαμαράς είναι το σοβαρότερο εμπόδιο για την ανάκαμψη της Ν.Δ.; (Εικόνα. Στο μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Αντώνης Σαμαράς ήταν, μου λένε, ο αόρατος άνθρωπος: νόμιζες ότι δεν τον έβλεπε κανείς. Ξεχώριζε μόνο επειδή είναι ένα κεφάλι ψηλότερος από τους άλλους…)
Η επιχειρηματολογία της πλευράς Σαμαρά, εντούτοις, λέει ότι θα ήταν παρακινδυνευμένη υπόθεση η αλλαγή ηγεσίας ενόσω η χώρα βρίσκεται στην παρούσα φάση της κρίσης και καταδικάζει αυτές τις ιδέες ως «εσωστρέφεια». Είναι, όμως, το ακριβώς αντίθετο εκείνο που ισχύει. Εσωστρέφεια είναι η Ν.Δ. του 15%, δηλαδή η παραμονή του Σαμαρά στην ηγεσία, ενώ η αντικατάστασή του είναι εξωστρέφεια ― αν, τέλος πάντων, αυτό είναι το ζητούμενο. Είναι, βέβαια, δύσκολο να επιδιορθώσεις το πλοίο χωρίς να σταματήσεις τον πλου του· αλλά αυτό δεν είναι που πρέπει να κάνουμε και στο κράτος και την οικονομία μας; Πώς περιμένει η Ν.Δ. να της εμπιστευθούν αυτό το καθήκον οι ψηφοφόροι, όταν δεν μπορεί το πετύχει στον εαυτό της;
Το δράμα του
Κάποιος από το ΠΑΣΟΚ το έλεγε στο ραδιόφωνο: «Ο Βενιζέλος, όταν ήταν στην κυβέρνηση, δεν προλάβαινε ούτε στην τουαλέτα να πάει». Δεν άκουσα ποιος ήταν αυτός που το έλεγε, γιατί από τα γέλια κόντεψα να μην προλάβω εγώ να φθάσω στην τουαλέτα… Σκεφθείτε, όμως, ποιο ήταν το δράμα του Ευάγγελου! Ωστε γι’ αυτό προς το τέλος της διακυβέρνησης όλοι τον είχαν αφήσει μόνο….
Πρώην υπουργός ψάχνει
Ο Αργύρης Ντινόπουλος ψάχνει δουλειά και, για τον σκοπό αυτό, δημοσίευσε μακροσκελή αγγελία (τουλάχιστον 1.100 λέξεις) σε διεθνή ιστοσελίδα. Του εύχομαι να βρει την κατάλληλη δουλειά και δεν μου αρέσει καθόλου η πλάκα που γίνεται εις βάρος του από διαφόρους σχολιαστές. Ομως, με πλήρη σεβασμό στην κατάστασή του -στην οποία κανείς μας δεν θα ήθελε να βρεθεί-, θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες σκέψεις, γενικότερου ενδιαφέροντος, ελπίζω.
Καθώς διαβάζω το εντυπωσιακό βιογραφικό του, σε άψογα αγγλικά, είναι αδύνατο να μη συγκρατώ ένα χαμόγελο, σκεπτόμενος την τεράστια διαφορά ανάμεσα στην ψυχρή, εξ αποστάσεως περιγραφή των επιτευγμάτων μιας ζωής και στο πραγματικό πρόσωπο, που όταν τον έβλεπες ως υπουργό, εμένα τουλάχιστον, με έπιαναν αυθόρμητα τα γέλια. Τα προσόντα που παραθέτει καταπλήσσουν: Νομική, αγγλικά, γαλλικά, μεταπτυχιακά σε πρώτης τάξεως πανεπιστήμια σε Παρίσι και Λονδίνο, δικηγορία, πολιτική, υπουργός Εσωτερικών! Θαυμάζεις κι αμέσως σκέπτεσαι: τι να τα κάνεις όλα τα προσόντα του κόσμου όταν είσαι ο Ντινόπουλος…
Για την Ιστορία
Με την ευκαιρία της επανεμφάνισης του Αρ. Ντινόπουλου στην επικαιρότητα, μπορώ πια να σας πω πόσο τυχαία έγινε υπουργός Εσωτερικών. Τον περιβόητο ανασχηματισμό, που σήμανε την αρχή του τέλους της προηγούμενης κυβέρνησης, τον έφτιαξε ο τότε πρωθυπουργός με μόνον τη συνεργασία του Δ. Σταμάτη. Οταν είχε τελειώσει το μαγείρεμα, ο Αντ. Σαμαράς κάλεσε στο γραφείο δύο άλλους συνεργάτες του -αντιφρονούντες, οι οποίοι είχαν αποκλεισθεί από τη διαδικασία-, για να τους παρουσιάσει υπερηφάνως το λαμπρό αποτέλεσμα.
Ο Ντινόπουλος, λοιπόν, είχε επιλεγεί για κυβερνητικός εκπρόσωπος. Μόλις το άκουσε ένας από τους αντιφρονούντες, είπε με πρόθεση ειρωνική: «Ντινόπουλο; Γιατί όχι τη Βούλτεψη;». Η ειρωνεία, όμως, δεν είναι πάντα αποτελεσματική στη συνεννόηση των ανθρώπων, διότι κάποιοι δεν την αντιλαμβάνονται και την παίρνουν τοις μετρητοίς. Πετάχτηκε, αμέσως, ένας από την άλλη πλευρά και είπε: «Καλή ιδέα! Τη Βούλτεψη εκπρόσωπο». Ετσι έγινε υπουργός Εσωτερικών ο Αργύρης Ντινόπουλος. (Είναι το είδος της τύχης που εγώ το λέω ως εξής: η θεά Τύχη, όχι μόνο τον ξεχώρισε μέσα στο πλήθος, όχι μόνο τον κάλεσε στο βάθρο της και τον φίλησε, αλλά του έχωσε και τη μούρη στο ντεκολτέ της…)
Ποιητική αδεία
Πληροφορούμαι εξ εγκύρου πηγής ότι, στους κύκλους των αξίων κοινοβουλευτικών ανδρών και γυναικών του τόπου, ο λα-τρε-μέ-νος μας υπουργός Τάσος Κουράκης, λόγω των ανδρείων επιδόσεών του ως θεράπων της Ερατούς (μούσας της λυρικής και δη της ερωτικής ποιήσεως…), αλλά και για λόγους που είναι ορατοί στον καθένα, αποκαλείται «ο ποιητής Ταβάφης»…