Πέρα από την άσκηση κριτικής στην ανεκδιήγητη κυβέρνηση που κρατάει τη χώρα έξω από τον σύγχρονο κόσμο, θα πρέπει να δούμε πολύ σοβαρά ο καθένας τον ρόλο του απέναντι στην επικράτηση του επιθετικού λαϊκισμού. Διότι ναι μεν μπορεί κάποιος να μην είναι σε θέση να επηρεάσει άμεσα την οικονομική πολιτική ή την πολιτική για την παιδεία, αλλά μπορεί εφόσον έχει εκπομπή, π.χ., να μη δίνει βήμα στα κάθε λογής διαταραγμένα άτομα που καταλαμβάνουν θέση στο Κοινοβούλιο. Είναι και αυτό μια επιλογή.
Κατ’ αντιστοιχία, περίμενα να δω σύσσωμο τον ιατρικό κόσμο να διαμαρτύρεται έντονα τόσο για την περιφορά των λειψάνων στα νοσοκομεία όσο και για τις «απόψεις» του Νίκου Μιχελογιαννάκη για τους τρόπους μετάδοσης του ιού HIV. Ο σκοταδισμός και η επιστήμη είναι ακόμη σε διαπάλη στην Ελλάδα.
Οπως θα περίμενα σύσσωμη την ακαδημαϊκή κοινότητα να διαμαρτύρεται για την προπαγάνδα περί πολεμικών αποζημιώσεων στις οθόνες του μετρό. Λίγοι έδειξαν ότι ήθελαν ή μπορούσαν να συγκρουστούν με την κυρίαρχη ιδεολογία του αόρατου πλην δραστήριου «υπερ-υπουργείου της Αλήθειας».
Παρομοίως, περίμενα μεγαλύτερη αντίδραση για το νομοσχέδιο της παιδείας από την ευρύτερη κοινωνία. Υπήρξε φυσικά διαμαρτυρία πολλών καθηγητών όπως και η πρωτοβουλία «Παιδεία 2015». Η συγκέντρωση στο Μαρούσι (και την επομένη έξω από τη Βουλή) έδειξε αφενός ότι οδηγούμαστε πλέον σε ηχηρές απαντήσεις στην κυβέρνηση και αφετέρου ότι η αστική κοινωνία αρχίζει να εκπαιδεύεται σταδιακά έξω από κομματικές γραμμές. Ωστόσο, υπάρχει γενικευμένη απάθεια. Στις συζητήσεις μεταξύ ομοϊδεατών υπάρχει βεβαίως σύμπνοια και εκτόνωση, αλλά έξω από τους κύκλους με αυτήν την «υψηλή θερμοκρασία», ο καθένας κοιτάει τη ζωή του με εσωστρέφεια. Δεν είναι κάτι καινούργιο για την ελληνική κοινωνία. Και αυτό οφείλεται τόσο στο ποσοστό εκείνο που είναι φύσει «απολιτίκ» όσο και στο ότι είναι πολλοί εκείνοι που δεν θέλουν να λένε τη γνώμη τους. Επιπλέον, ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, που ανήκουν τώρα στους νεο-απογοητευμένους, σιωπά και αλλάζει συζήτηση.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει διάχυτη στασιμότητα, αδράνεια και αίσθημα ασφυξίας. Η αγορά είναι σε τέλμα και οι περισσότεροι αισθάνονται, είτε το ομολογούν είτε όχι, ότι η χώρα κατρακυλάει. Ας το λέμε πιο δυνατά, κάθε μέρα.