Την έκπληξή της όταν ήρθε αντιμέτωπη με τη «φυλή» των γκλάμορους άεργων μαμάδων στις υπερπολυτελείς γειτονιές κοντά στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης περιγράφει η ανθρωπολόγος Ουέσντεϊ Μάρτιν. Σε άρθρο της με τίτλο «Φτωχές μικρές πλούσιες γυναίκες» στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, η Μάρτιν διηγείται πώς ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με αυτές τις γυναίκες, ηλικίας 30 και άνω, απόφοιτες καλών πανεπιστημίων και οικονομικών σχολών, παντρεμένες με πλούσιους ισχυρούς άνδρες, πολλοί εκ των οποίων διαχειρίζονται μεγάλα hedge funds. «Συχνά έχουν τρία έως τέσσερα παιδιά κάτω των 10 η κάθε μία, μένουν δυτικά της Λεωφόρου Λέξιγκτον, βόρεια της 63ης και νότια της 94ης Οδού και δεν εργάζονται έξω από το σπίτι», αναφέρει η ερευνήτρια, η οποία είναι συγγραφέας του βιβλίου «Πρωτεύοντα της Παρκ Αβενιου». Η Μάρτιν γνώρισε τις σούπερ μαμάδες σε παιδικές χαρές, ομάδες παιχνιδιού και παιδικούς σταθμούς της Νέας Υόρκης. Εκτός από τη δύσκολη αποστολή της καθοδήγησης των παιδιών τους, προκειμένου να γίνουν δεκτά σε απαιτητικά σχολεία του Μεγάλου Μήλου, οι ίδιες είναι γυμνασμένες, δεν φορούν τζιν, ούτε έχουν αλογοουρά, αλλά είναι πάντα ακριβά ντυμένες ακόμη και όταν απλώς πάνε τα παιδιά στο σχολείο με το αυτοκίνητο και φυσικά μοιάζουν μια δεκαετία νεότερες απ’ ό,τι είναι. «Πολλές διοικούν τα σπίτια (πληθυντικός) τους σαν να είναι διευθύνουσες σύμβουλοι», γράφει η ανθρωπολόγος. Το ενδιαφέρον είναι πως οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες ήταν πρόθυμες να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, ακόμη και το θέμα-ταμπού των «συζυγικών μπόνους».
«Εμεινα εμβρόντητη όταν άκουσα τη λέξη μπόνους να αναφέρεται στη διάρκεια ενός καφέ. Στη συνέχεια άκουσα κατά τύχη κάποια γυναίκα που δεν εργάζεται να λέει πως θα αγοράσει ένα τραπέζι σε κάποια εκδήλωση, μόλις οριστεί το μπόνους της. Μια άλλη με πτυχίο μπίζνες, αλλά χωρίς δουλειά, ανέφερε ότι περιμένει για το μπόνους της στο τέλος της χρονιάς για να αγοράσει ρούχα. Περαιτέρω έρευνα αποκάλυψε ότι το ετήσιο συζυγικό μπόνους δεν αποτελεί ασυνήθιστη πρακτική σε αυτήν τη φυλή», επισημαίνει η Μάρτιν. Οπως έμαθε, το συζυγικό μπόνους καθορίζεται είτε σε προγαμιαίο συμβόλαιο είτε στη συνέχεια, στη διάρκεια του γάμου και διανέμεται όχι μόνο με βάση τις επιδόσεις του συζυγικού fund αλλά και από τη δική της απόδοση: πόσο καλά διαχειρίζεται τον οικογενειακό προϋπολογισμό, αν τα παιδιά καταφέρουν να μπουν σε ένα «καλό σχολείο» κ.λπ. Σε αντάλλαγμα τα μπόνους αυτά είναι ένα εισιτήριο για μία υποτυπώδη οικονομική ανεξαρτησία και συμμετοχή σε μία κοινωνική σφαίρα, στην οποία δεν πάει κανείς για ένα μεσημεριανό φαγητό αλλά αγοράζει κι ένα τραπέζι αξίας 10.000 δολαρίων στη διάρκεια φιλανθρωπικού γεύματος κάποιας φίλης.
«Ενώ οι σύζυγοί τους κερδίζουν εκατομμύρια, οι γυναίκες αυτές με παιδιά, που γνώρισα, τείνουν να ανταλλάσσουν δωρεάν τις δεξιότητες που απέκτησαν στα πανεπιστήμια και επαγγέλματά τους, διοργανώνοντας γκαλά, συντάσσοντας δελτία Tύπου, διοικώντας βιβλιοθήκες και πουλώντας κέικ. Η συμμετοχή μιας γυναίκας στα Μαμανόμικς είναι ένας τρόπος να είναι υποστηρικτική, ακόμη και αναντικατάστατη. Είναι επίσης μία πράξη πολυτέλειας και περηφάνιας: “Παλιά εργαζόμουν, ξέρω να το κάνω, αλλά δεν χρειάζεται”, εξηγεί η Μάρτιν». Η φυλή, όπως διαπίστωσε η ερευνήτρια, ενίοτε είναι εντελώς αποκλεισμένη από το άλλο φύλο.
Συμμετέχει σε κοριτσίστικες βραδιές με αλκοόλ, γυναικεία γεύματα, εκδηλώσεις με αποκλειστικό στόχο το σόπινγκ, ακόμη και πάρτι-ταξίδια με ιδιωτικά αεροπλάνα, όπου όλες οι γυναίκες φορούσαν ρούχα παρόμοιας απόχρωσης. «Είναι ευκολότερο κι έχει πλάκα», επέμειναν οι γυναίκες όταν η Μάρτιν τις ανέκρινε σχετικά με τον αποκλεισμό τους από το άλλο φύλο. «Το προτιμάμε», πλειοδότησαν οι άνδρες σε ένα δείπνο, όπου οι σύζυγοι και οι γυναίκες τους κάθισαν σε εντελώς διαφορετικά τραπέζια και σε εντελώς διαφορετικά δωμάτια. Κατά τη γνώμη τους, αυτοί οι ξεχωριστοί παράλληλοι βίοι των δύο φύλων είναι «επιλογή».