To απόγευμα του Σαββάτου, ο Αμερικανός αναρριχητής, ορειβάτης, αλεξιπτωτιστής και σχοινοβάτης Ντιν Πότερ και ο συναθλητής του Γκράχαμ Χαντ σκοτώθηκαν καθώς πετούσαν ανάμεσα στους γκρεμούς της κοιλάδας Yosemite, στη βόρεια Καλιφόρνια. Οι πτήσεις με wingsuits, τις ειδικές «στολές με φτερά», απαγορεύονται στο Εθνικό Πάρκο του Yosemite, όμως ο Πότερ ουδέποτε συμβιβαζόταν με τους κανόνες, γεγονός που στο πέρασμα των χρόνων τού στοίχισε την απώλεια αρκετών χορηγών, αλλά ταυτόχρονα τον έκανε διάσημο σε όλο τον κόσμο. Σίγουρα κάποιοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τον θάνατό του «αναμενόμενο» ή ακόμη και «αυτοκτονία», αφού ο 43χρονος είχε πλήρη επίγνωση του ρίσκου όταν βούτηξε στο κενό από ύψος 900 μέτρων. Και, όμως, ο Πότερ ήταν κάτι περισσότερο από ένας παράτολμος υπερόπτης με επιδεικτικές τάσεις.
Ενας από τους πιο πρωτοπόρους αναρριχητές της γενιάς του, ουδέποτε σταμάτησε να θέτει νέα ρεκόρ και να εφευρίσκει τις δικές του τεχνικές, ενώ ήταν ο πρώτος που επιχείρησε την «ελεύθερη» αναρρίχηση στους μεγάλους λίθινους τοίχους της Αμερικής, τη δεκαετία του ’90. Τα τελευταία χρόνια προτιμούσε να σκαρφαλώνει με μοναδικό εξοπλισμό ένα αλεξίπτωτο. Αν στη λαχτάρα του «να πετάξει», όπως δήλωνε, υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του, ίσως δεν ήταν επειδή πίστευε ότι ήταν αθάνατος, αλλά γιατί το «τίμημα» του θανάτου του φαινόταν πολύ μικρό σε σύγκριση με την υπόσχεση της υπέρτατης, παρότι στιγμιαίας, ελευθερίας. Ανθρωποι σαν τον Πότερ –ή τον Μάρκο Πόλο, τους αδελφούς Ράιτ ή τον Γιούρι Γκαγκάριν– είναι φτιαγμένοι για να ανοίγουν νέους δρόμους, στη γη, στη θάλασσα ή στους αιθέρες, και χωρίς αυτούς η ανθρωπότητα θα είχε στερηθεί μερικές από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις της.