Κατακτώντας τις πρωτιές

Κατακτώντας τις πρωτιές

Κύριε διευθυντά

Ο Κύπριος ευρωβουλευτής Λευτέρης Χριστοφόρου δήλωσε τα εξής: «Ο Νίκος Αναστασιάδης προτίμησε να κρατήσει όρθια την κυπριακή οικονομία υπογράφοντας μνημόνιο και σήκωσε το πολιτικό βάρος και το πολιτικό κόστος να αθετήσει την υπόσχεση ότι δεν υπογράφει κούρεμα καταθέσεων».

Παρόλο που μόλις πριν από δύο χρόνια η κυπριακή οικονομία έχασε το 50% του ΑΕΠ, η χώρα έκανε ήδη έξοδο στις αγορές και αναμένεται να βγει από το μνημόνιο ταχύτερα από τον προβλεπόμενο χρόνο. Αν είχε τηρήσει τις «κόκκινες γραμμές», θα είχε χρεοκοπήσει.

Αντίθετα η Ελλάδα, πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, μετά βίας κρατάει το κεφάλι της πάνω από το νερό και πέτυχε μια σειρά από ευρωπαϊκές πρωτιές. Μέσα σε τρεις μήνες οπισθοδρόμησαν όλοι οι δείκτες της οικονομίας. Eχοντας σχεδόν εξαντλήσει τα ταμειακά της αποθέματα, η χώρα εκλιπαρεί καθημερινά για μιαν ανάσα ρευστότητας. Καθηλωμένη σε «κόκκινες γραμμές», που εξυπηρετούν πρωτίστως πελατειακούς στόχους ή ιδεοληψίες, δεν έχει ιδέα τι της ξημερώνει αύριο, ενώ απειλεί με δημοψηφίσματα και εκλογές, που θα οδηγήσουν μαθηματικά στη χρεοκοπία.

Ψηφίζοντας «πρώτη φορά Αριστερά», η Ελλάδα κατόρθωσε ακόμη, πρώτη αυτή στην Ευρώπη, και το εξής ακατόρθωτο: να μην παραδειγματίζεται ούτε θετικά από τις χώρες που βγήκαν ή βγαίνουν από το μνημόνιο ούτε αρνητικά από την εξαθλιωμένη Βενεζουέλα του Μαδούρο. Η εναπομένουσα απευκταία πρωτιά ονομάζεται «πρώτη φορά χρεοκοπία στην Ευρωζώνη».

Μιχαηλ Πασχαλης – Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης

Πόσο ακόμα υπομονή και ανοχή;

Κύριε διευθυντά

«Ο χρόνος είναι χρήμα», και εδώ αναφερόμαστε στον πολιτικό χρόνο, ο οποίος υφίσταται και έχει αποτελέσματα, όταν δεν εξαντλείται και δεν χάνεται ανάμεσα σε ατέρμονες συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά και απεναντίας, αποθαρρύνουν τον λαό από τα «ειρηνικά του έργα» και τον οδηγούν σε λάθος εκτιμήσεις και αποφάσεις, που θα κρίνουν και το πολιτικό του μέλλον… Eνα κόμμα του 4%, με πολλές «αντιστάσεις» αλλά και αντιθέσεις, κατόρθωσε τον Ιανουάριο να καταλάβει την εξουσία –και μπράβο του– αφού, τόσο το ίδιο όσο και ο λαός που το επέλεξε, πίστευαν στην ανάγκη μιας αλλαγής, σε κάτι νέο, άφθαρτο και αρκούντως «επιθετικό», που θα ερχόταν και θα έδινε μια ανάσα ζωής στον ταλαιπωρημένο πολίτη, σε μια χιλιοτραυματισμένη πατρίδα, να την καλέσει από τα βάθη των αιώνων, σαν μόλις χθες, με τη φωνή του Αλέξανδρου Υψηλάντη «Ω, άνδρες Γραικοί, η πατρίς κινδυνεύει…».

Oλος ο Μωρέας, τότε, η Hπειρος, η Θεσσαλία, όλη η Ελλάδα σύσσωμη ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, τότε με τα όπλα, τώρα με την πολιτική της βούληση… και το προσωπικό της «θέλω…». Ναι –βροντοφώναξε– θέλω να ζήσω μακριά από ξένες επιρροές, μακριά από «προστάτες» και «καμαρότους» να επιβλέπουν, θέλω να ζήσω ελεύθερη στη δική μου «ελεύθερη πατρίδα», για την οποία οι πρόγονοί μου έχυσαν τόσο και τόσο αίμα…

Καλά λοιπόν, όλα αυτά με την ένδοξη Ιστορία μας, αλλά σήμερα προκύπτουν νέα γεγονότα και απρόσμενα, λάθη από δικές μας επιλογές, λάθη απάτριδων πολιτικών, πρόβλημα που δημιούργησαν οι ίδιοι, χωρίς την έγκριση και συγκατάθεση του λαού, χωρίς τη σωστή πληροφόρηση στα μεγάλα ζητήματα, τον υπερχρέωσαν και του φόρτωσαν στην πλάτη τα δικά τους σκάνδαλα, τις καταχρήσεις, τις μίζες, τους παράνομους διορισμούς, τους παράνομους «Οργανισμούς Διορισμών», όλα τα απανταχού λαμόγια που λυμαίνονταν τη χώρα για δεκαετίες, στέλνοντάς τον στο τέλος να πληρώσει και τον «λογαριασμό»…

Αλλά αυτό ακριβώς επιζητούσαν και ήθελαν οι «Ευρωπαίοι φίλοι» μας, «κοράκια» και όργανα των οικονομικών τραστ, που κατατρώνε τις σάρκες των ασθενέστερων και «υποδεέστερων» λαών, με πωλήσεις επί μακρόν, ξανά και ξανά, πολεμικού υλικού, που έπρεπε να μην υπάρχει κανονικά, μετά και την Eνωση των λαών της Ευρώπης…

Αλήθεια, γιατί υφίσταται και παραμένει ακόμα εν ενεργεία αυτός ο «μπαμπούλας» των απειλών; Ποιους εξυπηρετεί; Ή μήπως εξυπηρετεί τις βιομηχανικές «χώρες του Βορρά», οι οποίες σκοπό και θέληση έχουν να ενθαρρύνουν τους «γείτονες φίλους» των λαών, να επιβάλουν τη δική τους πολιτική για να πωλούνται έτσι τα δικά τους όπλα; Σε αυτά ακριβώς τα ερωτήματα, ο λαός έδωσε την απάντησή του, ψηφίζοντας ένα κόμμα του 4%, πιστεύοντας στην αλλαγή πολιτικής, και ότι μπορεί να τα καταφέρει να ανταποκριθεί στις κρίσιμες –έως δραματικές– ώρες για την πατρίδα…

Ο πολιτικός μας χρόνος είναι περιορισμένος, η υπομονή και η ανοχή του λαού εξαντλείται καθημερινά. Ο χρόνος αναμονής όμως δεν είναι μακρύς, τα προβλήματα συσσωρεύονται και πολλαπλασιάζονται, ο ΕΝΦΙΑ παραμένει και είναι ο εφιάλτης πολλών, ιδιαίτερα των νέων και άνεργων. Φορολογήστε το κέρδος, όχι τα ζημιογόνα ακίνητα, νέοι άνθρωποι που ήρθαν στην Ελλάδα και επένδυσαν σε ακίνητα, τα εγκατέλειψαν άρον – άρον και ξαναέφυγαν πάλι για Γερμανία για να ζήσουν…

Οι αρμόδιοι, πόσο ακόμα θα αδιαφορούν; Ας ελπίσουμε ότι ακόμα, από τον λίγο πολιτικό χρόνο που υπάρχει, δημιουργείται ελπίδα να διορθωθούν τα πράγματα, πριν κληθεί ο λαός να πει την «τελευταία του λέξη», πριν είναι πια πολύ αργά… Ακόμα ο λαός συμπαραστέκεται σύσσωμος στη νέα εκλεγμένη κυβέρνηση, που έχει την ευθύνη και το χρέος να οδηγήσει τη χώρα με δικαιοσύνη στην ανάπτυξη… αλλά έως πότε;

Περικλης Βασιλος

Ο πλούτος και το χρέος

Κύριε διευθυντά

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, και αυτά των πολλών πανεπιστημιακών και νομπελιστών καταστρέφουν την πατρίδα, όπως είπε και ο Μπίσμαρκ, και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Αρα η μονή σωστή λέξη, την οποία κανείς στην κυβέρνηση περιέργως δεν αναφέρει, είναι «ανάπτυξη»! Διότι:

Οσο πιο πολλοί άνεργοι εργαστούν τόσο πιο πολύ θα ανεβαίνει το ΑΕΠ.

Οσο ανεβαίνει το ΑΕΠ τόσο το σύνολο του χρέους θα κατεβαίνει σε εκατοστά επί του ΑΕΠ και θα γίνεται πιο εύκολη η αποπληρωμή του.

Οσο πιο πολλοί εργάζονται τόσο πιο πολύ χρήμα θα κυκλοφορεί στην αγορά και το κράτος θα εισπράττει ΦΠΑ και θα βελτιώνει τα οικονομικά του.

Οσο πιο πολλοί εργάζονται τόσο πιο πολλές εισφορές θα εισπράττουν τα Ταμεία και θα βελτιώνουν τα οικονομικά τους.

Οσο πιο πολλοί εργάζονται και δημιουργούν πλούτο τόσο ωφελείται  όλος ο λαός.

Ολα αυτά βέβαια θέλουν χρήματα, που μόνο με επενδυτές –κυρίως από το εξωτερικό– μπορούν να έρθουν, εφόσον τους διευκολύνουμε στα εργασιακά και στη γραφειοκρατία. Αλλιώς θα πάνε απλά σε άλλα κράτη.

Οσο πιο πολλοί «αριστούχοι» βγαίνουν από τα σχολεία και τα  πανεπιστήμιά μας τόσο πιο πολύ πλούτο θα μπορούν να δημιουργήσουν.

Και βέβαια, το τελείως βασικό, όσο πιο στενά συνεργάζονται οι Ελληνες μεταξύ των τόσο ο πλούτος θα ανεβαίνει.

Οταν έχουμε τα τρανταχτά παραδείγματα της σοβιετικής Ρωσιάς, της Κούβας, των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης και τα σημερινά χάλια της Βόρειας Κορέας (εν αντιθέσει με τη Νότια Κορέα), πώς είναι δυνατόν ακόμη να μην καταλαβαίνουν ή να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πολλοί της κυβέρνησης ότι μόνο με την ως άνω νοοτροπία θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Ενω στην πράξη κάνουν τελείως το αντίθετο, πράγμα που είναι έγκλημα!

Αλεξανδρος Μπεζης

Δημόσια διοίκηση…

Κύριε διευθυντά

Στο σωτήριον έτος 2015 εκτιμώ ότι στην πατρίδα μας μάς οφείλεται πληρέστερη και πιο σύγχρονη αντιμετώπιση / συνεργασία από τις διάφορες υπηρεσίες της δημόσιας διοίκησης. Σαφώς –για να μην γκρινιάζουμε συνεχώς– έχουν υπάρξει βελτιώσεις στη συνεργασία του ελληνικού Δημοσίου με τους πολίτες (μηχανογράφηση σε αρκετές υπηρεσίες κ.λπ.).

Η σημερινή παρέμβασή μου οφείλεται σε μια πρόσφατη «περιπέτειά μου» με το ΕΤΑΑ Υγειονομικών (πρώην ΤΣΑΥ, Ταμείο Συντάξεως και Αυτασφαλίσεως Υγειονομικών). Να πώς έχουν τα γεγονότα: Με την ευκαιρία της ρύθμισης μικρού ποσού οφειλομένων στις 21/4/2015,  8  π.μ., επισκέφτηκα τα γραφεία του Ταμείου (Αχαρνών 27, Αθήνα), λαμβάνοντας εκ του μηχανήματος τον αριθμό προτεραιότητας No 59. Παρέμεινα στον 3ο όροφο (ρυθμίσεις) υπομονετικά έως τις 14.30. Δυστυχώς δεν εξυπηρετήθηκα, καθότι οι 3 πρόθυμοι και ευγενικοί υπάλληλοι εξυπηρέτησαν μέχρι το Νο 26 (υπήρχε –εξάλλου– τοιχοκολλημένη ανακοίνωση που έγραφε ότι «λόγω ελλείψεως προσωπικού εξυπηρετούνται καθημερινά 12 άτομα»).

Για καλή μου τύχη ο εξουσιοδοτημένος φύλακας με ενημέρωσε «εμπιστευτικά» ότι για να εξυπηρετηθώ (δηλ. για να έχω νούμερο «κάλυψης») θα έπρεπε να έρθω την επομένη γύρω στις 3 π.μ. Οντως αυτό έπραξα με μικρή καθυστέρηση στην ώρα, δηλαδή έφθασα γύρω στις 04.15 της 22/4/2015 και έλαβα το νούμερο 18. Παρέμεινα μέχρι τις 14.30 –κοσμοσυρροή, διαμαρτυρίες, φωνές και σε αναμονή περισσότεροι από εξήντα (60 συνάδελφοι). Και πάλι έγινε «το θαύμα» της διακοπής εξυπηρέτησης (όπως την προηγούμενη) στο μαγικό νούμερο 15. Επαναλαμβάνω: 3 υπάλληλοι πρόθυμοι – ευγενικοί, αλλά το μέγεθος των διάφορων εκκρεμοτήτων κατά μέσο όρο απαιτούσε πολύ χρόνο κατ’ άτομο. Τελικά μετά από έντονες διαμαρτυρίες στην προϊσταμένη, έγιναν δεκτές οι αιτήσεις μας για να διεκπεραιωθούν εντός των προθεσμιών και να μην υποβληθούμε στην ίδια ταλαιπωρία για 3η ημέρα. Τέλος καλό – αλλά… (περιττό να αναφέρω ότι μέχρι σήμερα [8/5] δεν έχω κληθεί ακόμα για επίλυση του θέματός μου).

Είναι βέβαιο ότι όλοι οι Ελληνες(ίδες) ουδεμία πρόθεση ή διάθεση έχουμε να «ερχόμαστε σε ρήξη ή λεκτικές διαφωνίες» με τους υπεύθυνα συνειδητούς υπαλλήλους του ελληνικού Δημοσίου. Τουναντίον μάλιστα. Αλλά πιστεύω ότι προγραμματισμένα και μεθοδικά το ελληνικό Δημόσιο οφείλει να προσαρμοστεί στην αδήριτη  λογική ότι και εμείς είμαστε πολίτες. Και να πράξει τα δέοντα για να σταματήσει η άδικη ουρά, λες και είμαστε παρίες. Το πώς θα γίνει είναι υπόθεση / πρόβλημα των αρμοδίων. Για μας πρέπει το Δημόσιο «να μπει στην “καλημέρα” της σύγχρονης εποχής». Να είναι σύγχρονο, φιλικό και παραγωγικό για την κοινωνία. Αυτό είναι ο καθοριστικός αντίποδας στη –μέχρι σήμερα– «σταθερή “καληνύχτα”»…

Μαρια – Αλεξανδρα Μαγιακου – Παιδοενδοκρινολόγος

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή