Δεν έγινε ποτέ hit το μπαλέτο «Σταχτοπούτα» από το παραμύθι του Περό. Πολλοί προσπάθησαν, ήδη από το 1813, στη Βιέννη μέχρι τις μέρες μας. Ποικίλοι χορευτές, ποικίλοι χορογράφοι, ποικίλα μπαλετικά σχήματα σε ποικίλους επιβλητικούς, ή και όχι, Οπερατικούς Οίκους.
Θα πρέπει να φτάσει η παρτιτούρα, η μαγική, του Προκόφιεφ (1944) για να επανέλθουν οι… επίδοξοι νονοί (σκηνοθέτες-χορογράφοι) στο παραμυθένιο λιμπρέτο.
Αυτή η μουσική ταξίδεψε από τη Ρωσία στην Αγγλία, την Ιταλία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία! Ομως τίποτε το σταθερό, το μόνιμο, μία χορογραφική έκδοση που θα αναβίωνε λίγο-πολύ ανέγγιχτη και θα περνούσε στα διεθνή ρεπερτόρια.
Πιο γνωστή η βρετανική έκδοση του Φρέντερικ Αστον με περικομμένη μουσική και στοιχεία από την αγγλική παντομίμα. Πρωταγωνίστριες… οι δύο κακές αδελφές (υπέροχοι ρόλοι) που αποδίδονται από ώριμους χορευτές en travestie (1948).
Στην ίδια παρτιτούρα, όμως τώρα με προσθήκες, βάσισε ο Ρούντολφ Νουρέγεφ τη δική του Σταχτοπούτα που τοποθέτησε στο… Χόλιγουντ των 30s. Κι εδώ ένας πρωταγωνιστικός ρόλος en travestie, η κακιά μητριά.
Η «Σταχτοπούτα» του Γιόχαν Στράους ΙΙ θα μπορούσε να είναι μια ιστορία μπαλέτου που θυμίζει… Σταχτοπούτα, όπως τόσες και τόσες κωμωδίες μελό με happy end. Ολα ξεκινούν και καταλήγουν σε έναν Οίκο Μόδας, όπου η Γκρέτε θέλει να δημιουργεί δικά της μοντέλα, ενώ η μητριά της και οι δύο ετεροθαλείς αδελφές την παρεμποδίζουν σκαιά. Η καλή νεράιδα, ο Γιόχαν Στράους ΙΙ νεκραναστημένος (!), παίρνει υπό την προστασία του την έφηβη.
Σε εποχή, ύφος, ήθος και όψη η απολαυστική άποψη του Ρενάτο Τζανέλλα πλησιάζει την extravaganza και αν σε κάτι θυμίζει και Αστον και Νουρέγεφ είναι ότι η μητριά (που δεν είναι τόσο κακιά, ούτε οι αδελφές άλλωστε) που διοικεί τον Οίκο Μόδας χορεύεται από άνδρα en travestie. Εναν μοναδικό Στράτο Παπανούση.
Περισσότερα στο επόμενο. (Μέγαρο Μουσικής, 24/4)
Υ.Γ.: En travestie στη θεατρική διάλεκτο σημαίνει ανδρικούς ρόλους που αποδίδονται από γυναίκες ή γυναικείους που ερμηνεύονται από άνδρες μεταμφιεσμένους ανάλογα.