Τι Σύνοδοι Κορυφής, τι Eurogroup, τι Brussels Group. Κακώς, Ελληνες και Ευρωπαίοι έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στα όργανα αυτά για την επίτευξη της επιδιωκόμενης συμφωνίας. Κανονικά θα ’πρεπε να αγωνιούμε για το τι θ’ αποφασίσει η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, που συνέρχεται αυτό το Σαββατοκύριακο, για να προδιαγράψει τη στάση της έναντι της διαφαινόμενης συμφωνίας, η οποία αντί να «σχίζει τα μνημόνια», το πιθανότερο είναι να κουρελιάζει το «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» και να μεταβάλλει τις απαγορευτικές «κόκκινες γραμμές» σε πράσινες. Αυτό, όμως, δεν είναι πρόβλημα των Ευρωπαίων, αλλά του κ. Τσίπρα. Φυσικά, δε, της χώρας. Παρακολουθούμε όλοι τον αναβρασμό που προκαλεί κάθε βήμα προσέγγισης των δύο διαπραγματευόμενων μερών στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στους ΑΝΕΛ. Πρόκειται για μια πράγματι ανίερη συμμαχία της Αριστερής Πλατφόρμας του κ. Τσίπρα και των υπερπατριωτών του κ. Καμμένου. Το τραγελαφικό, δε, είναι πως στη σύνοδο της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, ορισμένοι «κοκκινογραμμίτες» σκόπευαν να θέσουν ζήτημα συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ, εξ αφορμής των «πρωτοβουλιών» Καμμένου για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδατανθράκων με τις ΗΠΑ, την παραχώρηση βάσεων στο ΝΑΤΟ κ.λπ. Με άλλα λόγια, το κυβερνητικό αλαλούμ έχει φτάσει στο απόγειό του. Πώς να μας πάρουν στα σοβαρά οι εταίροι και, κυρίως, με ποια δεδομένα επιδιώκουμε την ανάκτηση κάποιας εμπιστοσύνης, διεθνώς.
Το μόνο θετικό στην κατάσταση αυτή είναι πως ο κ. Τσίπρας δείχνει αποφασισμένος να προχωρήσει σε συμφωνία. Πιθανότατα, δε, η αποφασιστικότητά του αυτή συνοδεύεται και από ένα… σχέδιο Β. Αφού περάσει στη Βουλή τη συμφωνία, με βέβαιες τις απώλειες από βουλευτές των συγκυβερνώντων κομμάτων, έχει τη λύση των εκλογών και για τη λαϊκή επικύρωσή της. (Με δεδομένο, μάλιστα, πως την ενδοκυβερνητική αντίδραση θα την έχει μπροστά του, και μάλιστα εντονότερη, όταν κληθεί τον Σεπτέμβριο να προχωρήσει και στη συνολική συμφωνία.) Οι δημοσκοπήσεις, μέχρι στιγμής, ευνοούν μια τέτοια κίνησή του. Υπάρχουν, όμως, δύο ερωτήματα. Πώς θ’ αντιδράσουν οι «κοκκινογραμμίτες» στο σχέδιο αυτό, γνωρίζοντας πως νέα νίκη του κ. Τσίπρα συνεπάγεται και μια, εσωκομματικά, εκκαθάριση. (Απολαφαζανοποίηση και… ζιζανιοκτονίαση του ΣΥΡΙΖΑ.) Διότι το πιθανότερο είναι η αντίδραση των υπό εκκαθάριση στελεχών να εκδηλωθεί προεκλογικά, με το ενδεχόμενο διάσπασης του πρώτου κυβερνητικού εταίρου. Οπότε το εκλογικό αποτέλεσμα θα κριθεί και επί τη βάσει των νέων συσχετισμών στον χώρο της Αριστεράς, με τον κ. Τσίπρα να διατηρεί –έστω– το κομματικό προβάδισμα. Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη σημερινή αντιπολίτευση και ιδιαίτερα τη Ν.Δ.
Ο κ. Αντ. Σαμαράς ουδεμία πολιτική, κομματική, ακόμη και προσωπική, δικαιολογία διαθέτει, προκειμένου να αντιταχθεί σε οποιαδήποτε συμφωνία επιτευχθεί. Χρέος του είναι να προτάξει το συμφέρον του τόπου, αποσαφηνίζοντας –και μάλιστα από τώρα– τη θετική ψήφο της Ν.Δ. Αυτό θα ενίσχυε το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών για το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, αλλά και θα διευκόλυνε τις διαφαινόμενες πολιτικές εξελίξεις. Τέλος, ας προσθέσω, φίλες και φίλοι, πως όλα τα παραπάνω είναι προβλέψιμα και οπωσδήποτε θετικά για τη χώρα. Κρατώ, όμως, την επιφύλαξη. Οτι συχνά οι πολιτικοί μας ταγοί προτάσσουν το κομματικό ή το προσωπικό όφελος έναντι του εθνικού συμφέροντος…