Τα πολλαπλά οφέλη της κατ’ οίκον νοσηλείας του ασθενούς

Τα πολλαπλά οφέλη της κατ’ οίκον νοσηλείας του ασθενούς

3' 30" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν ο Μάρτιν Φερνάντες έφτασε ένα απόγευμα πριν από λίγο καιρό στα επείγοντα του νοσοκομείου Mount Sinai της Νέας Υόρκης, με υψηλό πυρετό και έντονο κοιλιακό πόνο, αυτός και η οικογένειά του δέχτηκαν μία απροσδόκητη ερώτηση. Ο κ. Φερνάντες, 82 χρόνων, ο οποίος θα έπρεπε επισήμως να κάνει εισαγωγή για να λάβει ενδοφλέβια αντιβιοτικά για την αντιμετώπιση της ουρολοίμωξης, μπορούσε να επιλέξει μεταξύ της παραμονής του στο νοσοκομείο και της λήψης θεραπευτικής αγωγής στο σπίτι.

Εάν επέλεγε να νοσηλευτεί στο σπίτι, οι γιατροί και οι νοσοκόμες θα τον επισκέπτονταν ημερησίως, θα έδινε εργαστηριακά δείγματα για αναλύσεις, θα λάμβανε ενδοφλέβια αγωγή, ενώ θα έκανε μέχρι και ακτινογραφίες ή υπερηχογραφήματα εάν ήταν απαραίτητο. Το κόστος δεν θα ξεπερνούσε εκείνο της νοσηλείας του στο νοσοκομείο, ενώ σε τρεις με τέσσερις ημέρες που θα ολοκλήρωνε την αγωγή δεν θα χρειαζόταν να μετακινηθεί. Για τον κ. Φερνάντες, έναν συνταξιούχο ελαιοχρωματιστή από τη Βενεζουέλα, που ζει με τη σύζυγό του στο Upper West Side του Μανχάταν, η επιλογή ήταν ξεκάθαρη: θα νοσηλευόταν στο διαμέρισμα της κόρης του, λίγα τετράγωνα μακριά από το σπίτι του.

Υπό την πίεση να μειωθούν τα κόστη νοσηλείας και να αυξηθεί η ποιότητα, κάποια νοσοκομεία εφαρμόζουν ένα πείραμα: να ξεπεράσουν το επίπεδο της κατ’ οίκον επίσκεψης του γιατρού και να προσφέρουν νοσοκομειακού επιπέδου αγωγή στο σπίτι σε ασθενείς που, στο παρελθόν, θα τοποθετούνταν σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Επίσης, όσο αυξάνεται η ευαισθητοποίηση γύρω από τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την παραμονή κάποιου στο νοσοκομείο, ιδιαίτερα των ηλικιωμένων, οι ασθενείς βλέπουν με θετικό μάτι μία τέτοια επιλογή.

Στο σπίτι με ορό

Ο νοσοκομειακός γιατρός δρ Μπρους Λεφ από τη δεκαετία του 1980, πραγματοποιώντας κατ’ οίκον επισκέψεις σε ασθενείς που ήταν καθηλωμένοι στο σπίτι, διαπίστωσε ότι κάποιοι από αυτούς αρνούνταν να πάνε στο νοσοκομείο. Δεν δυσκολεύτηκε να αντιληφθεί το γιατί: Είχε δει με τα μάτια του το παραλήρημα, τις λοιμώξεις και την εξασθένηση που βιώνουν οι ηλικιωμένοι στο νοσοκομείο. «Η παραμονή στο νοσοκομείο μπορεί να είναι τοξική» λέει ο ίδιος γηρίατρος σήμερα και καθηγητής ιατρικής στο πανεπιστήμιο Tζονς Χόπκινς. Ο δρ Λεφ και οι συνάδελφοί του λοιπόν είχαν μία ιδέα: να νοσηλεύσουν τους ασθενείς στα… κρεβάτια τους. Παρόλα αυτά, κάποιοι ασθενείς χρειάζονται συνεχή παρακολούθηση που μόνο ένα νοσοκομείο μπορεί να παρέχει. Οπότε η πρώτη δουλειά των γιατρών ήταν να προσδιορίσουν ποιες είναι εκείνες οι κοινές παθήσεις που ναι μεν απαιτούν νοσηλεία, αλλά όχι εισαγωγή σε ΜΕΘ, και μπορούν να αντιμετωπιστούν με τεχνολογίες που τοποθετούνται στο σπίτι, όπως ενδοφλέβια φαρμακευτική αγωγή, ακτινογραφίες ή οξυγόνο, αλλά όχι αναπνευστήρα. Ο δρ Λεφ και οι συνάδελφοί του κατέληξαν σε τέσσερις διαγνώσεις που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν χωρίς τη φυσική παρουσία του ασθενούς στο νοσοκομείο: καρδιακή ανεπάρκεια, παροξυσμοί του εμφυσήματος, κάποιοι τύποι πνευμονίας και μία βακτηριακή μόλυνση του δέρματος που ονομάζεται κυτταρίτιδα.

Με τη χρηματοδότηση του John A. Hartford Foundation, o δρ Λεφ και η ομάδα του, πρόσφεραν εξωνοσοκομειακή νοσηλεία σε 150 ασθενείς που είχαν διαγνωστεί με μία από τις παραπάνω παθήσεις και σύγκριναν την εξέλιξή τους με ίσο αριθμό ασθενών που νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο. Τα αποτελέσματα αυτού του πειράματος, τα οποία δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό The Annals of Internal Medicine, υπόσχονται πολλά. Πρώτον, η πλειονότητα των ασθενών συμφώνησε να νοσηλευτεί στο σπίτι. Επίσης, η θεραπεία κράτησε λιγότερες ημέρες και κόστισε λιγότερο. Τέλος, οι νοσηλευόμενοι ήταν λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν παραλήρημα ή να λάβουν ηρεμιστικά, και το ίδιο πιθανό να επιστρέψουν στα επείγοντα ή να κάνουν πάλι εισαγωγή.

Τα αποτελέσματα κέντρισαν την προσοχή πολλών νοσοκομείων των ΗΠΑ. Παρόλα αυτά, οι πληρωτές δεν ήταν το ίδιο ενθουσιώδεις, μιας και δεν υπάρχει κάποιο σύστημα για την αποζημίωση νοσοκομειακού επιπέδου φροντίδας που προσφέρεται κατ’ οίκον. «Θεωρώ ότι για να λειτουργήσει κάτι τέτοιο με τρόπο που να έχει νόημα και να είναι κλινικά και ηθικά ορθό, πρέπει να γίνεται εξαρχής μία προσεκτική εκτίμηση της κατάστασης του ασθενούς» λέει ο δρ Μπρους Βλάντεκ, σύμβουλος ιατρικής φροντίδας στο νοσοκομείο Mount Sinai και πρώην διοικητικός υπάλληλος της Χρηματοδοτικής Διεύθυνσης Υπηρεσιών Υγείας των ΗΠΑ.

Ασθενείς όμως με ανησυχητικές ζωτικές ενδείξεις, όπως πολύ υψηλούς καρδιακούς παλμούς ή πολύ χαμηλή αρτηριακή πίεση, δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για κατ’ οίκον νοσηλεία. Επίσης από το πρόγραμμα αποκλείονται ασθενείς που δεν διαθέτουν στο σπίτι τους σύστημα ηλεκτροδότησης ή υδροδότησης, ή χώρο για να τοποθετηθεί το οξυγόνο ή οι ενδοφλέβιες προμήθειες εάν αυτά απαιτούνται.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή