Δεν υπάρχει κοπόμετρο;

2' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς θεώρησε πρέπον να απαντήσει σε επικριτικό για το πρόσωπό του κείμενο δημοσιογράφου ασκώντας με τη σειρά του κριτική στο πρόσωπο του συγγραφέα. Αντιπαρέρχομαι την πρωτοφανή για υπουργό δυσανεξία στη δημόσια κριτική καθώς και τα ευφυολογήματα περί ψυχολογίας, καταθλίψεως και επίδειξης φάτσας για να βγάλουμε συμπεράσματα («ο κ. Φαληρεύς δεν έχει ευαρεστηθεί να μας χαρίσει το προνόμιο της δικής του φάτσας») και θα σταθώ στο μοναδικό σημείο που διεκδικεί να αντιμετωπισθεί ως επιχείρημα και συγκεκριμένα στον ισχυρισμό του ότι δεν υπάρχει «κοπόμετρο». Ιδού το σχετικό απόσπασμα: «Αυτό που δεν είναι δικαίωμα του κ. Φαληρέα είναι να απομονώσει φράσεις και να συνάγει συμπεράσματα. Του έκανε εντύπωση που ο Μπαλτάς είπε ότι “δεν έχει νόημα η μέτρηση του κόπου”, εννοώντας βέβαια ότι μετράμε την διδασκαλία και το αποτέλεσμα. Εκτός αν ο Φαληρεύς έχει εφεύρει το… κοπόμετρο. Για να κάνουμε λιανά. Προκειμένου να συγγράψει τα ομολογουμένως ευφυή κείμενά του ο κ. Κασιμάτης μπορεί να μοχθεί νυχθημερόν. Κάποιου άλλου, για ιδίας ποιότητας και οξυδέρκειας κείμενα, μπορεί να του αρκεί ένα δεκάλεπτο. Το θέμα είναι ότι εμείς το μόνο που μπορούμε να κρίνουμε και να “μετρήσουμε” είναι το τελικό κείμενο και όχι το πόσοι καφέδες, άγχος, νοητικός μόχθος και πιθανόν αντικαταθλιπτικά απαιτήθηκαν για την παραγωγή του».

Η μεγάλη φιλοσοφία που μας κάνει «λιανά» ο υπουργός έγκειται στην εμπειρική παρατήρηση ότι διαφορετικοί άνθρωποι χρειάζονται διαφορετικό κόπο-χρόνο για την παραγωγή ίδιου έργου. Από την παρατήρηση αυτή φαίνεται να βγάζει το συμπέρασμα ότι είναι μάταιο να προσπαθούμε να «μετρήσουμε» τον κόπο-χρόνο ενός έργου, δεν υπάρχει κοπόμετρο για αυτή τη μέτρηση.

Το συμπέρασμα του υπουργού προσκρούει σε μια άλλη αυτονόητη εμπειρική παρατήρηση: σε μια κοινωνία καθημερινά μετράμε τον χρόνο-κόπο παραγωγής κάθε έργου. Οταν φωνάζουμε έναν μπογιατζή να μας βάψει ένα δωμάτιο, υπολογίζουμε π.χ. ότι θα χρειαστεί μία ημέρα. Αν αυτός μας πει ότι χρειάζεται 10, εξαιτίας των καφέδων ή των καταθλιπτικών που παίρνει, θα τον συμπονέσουμε αλλά δεν θα του δώσουμε τη δουλειά. Ολη η οργάνωση εργασίας σε μια κοινωνία βασίζεται σε μέτρηση του μέσου κόπου-χρόνου που υπολογίζεται να ξοδέψει ο εργαζόμενος. Αλλά μήπως δεν το κάνουμε καθημερινά και στην Παιδεία; Στις εξετάσεις π.χ. δεν υπολογίζουμε πόσος χρόνος-κόπος χρειάζεται από τον μέσο μαθητή για να απαντήσει στα θέματα;

Θέλετε να δεχτούμε ότι ο υπολογισμός δεν είναι ακριβής; Να παραδεχτούμε ότι αυτός ο μέσος χρόνος-κόπος δεν είναι σταθερός αλλά αλλάζει ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες και τις τεχνολογικές ανακαλύψεις; Να δεχτούμε ακόμη ότι είναι ενδεχομένως ισοπεδωτικός ή και άδικος σε ορισμένες περιπτώσεις; Ο,τι θέλετε να δεχτούμε. Εκείνο που μου φαίνεται αδιανόητο είναι να ισχυριζόμαστε ότι πρέπει να σταματήσουμε να μετράμε μέχρι να ανακαλυφθεί το κοπόμετρο.

Ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς μπορεί να πείσει όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ότι όντως οι διδακτικές μονάδες (δηλαδή οι ώρες διδασκαλίας) υπολογίζονται με ακρίβεια, αλλά μάλλον χρειάζεται κάτι περισσότερο από την έλλειψη κοπόμετρου για να τις πείσει ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τις πιστωτικές μονάδες (δηλαδή τον υπολογισμό του γενικού φόρτου του φοιτητή) και να περιοριστούν στον υπολογισμό του χρόνου διδασκαλίας. Και πρέπει να σημειωθεί ότι αυτός ο υπολογισμός του φόρτου είναι που βάζει στο επίκεντρο τον φοιτητή ενώ οι ώρες διδασκαλίας δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαδικαστικού τύπου πρόβλεψη.

* Ο κ. Σταύρος Τσακυράκης είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή