Κύριε διευθυντά
Ούτε έξω πάμε καλά. Το αστείο με τη γραβάτα προς τον πρωθυπουργό μας επαναλαμβάνεται. Αστείο όμως επαναλαμβανόμενο παύει να είναι αστείο. Σημαίνει κάτι· θα έλεγα σαν να τον συμβουλεύουν: «Aκουσε Alexis· αν θέλεις να κινείσαι, να παίζεις αποτελεσματικά και να ακούεσαι στον χώρο της Ευρώπης, άρχισε να συμπεριφέρεσαι όπως όλοι εμείς οι άλλοι· άφησε τις γραφικότητες· μη σε παρασύρει ο Βαρουφάκης. Προσγειώσου».
Αλλά ζωτικής σημασίας πρόβλημα ανακύπτει και στο εσωτερικό. Τα πράγματα φοβάμαι πως παίρνουν επικίνδυνη τροπή. Αλλοιώνεται το πολίτευμα. Στην αστική δημοκρατία η κυβέρνηση λογοδοτεί προς τον λαό (άμεσα ή έμμεσα προς τους αντιπροσώπους του στα Κοινοβούλια). Οι δικτάτορες λογοδοτούν προς τη συνείδησή τους (αν διαθέτουν). Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα (τόσο τα κομμουνιστικά, όσο και τα φασιστικά) οι κυβερνήτες λογοδοτούν στο κόμμα· τα άλλα είναι για τα μάτια του κόσμου.
Στη Ρίγα της Λεττονίας συζητήθηκαν σοβαρότατα δυσεπίλυτα ελληνικά προβλήματα. Μόλις επέστρεψε, ο πρωθυπουργός μας έσπευσε (πρώτη του έγνοια) να δώσει εξηγήσεις και να λογοδοτήσει στο κόμμα του· να πάρει γραμμή από την Κεντρική Επιτροπή του. Ούτε προς το υπουργικό του συμβούλιο (που κατά το Σύνταγμά μας κυβερνάει τη χώρα), ούτε προς τη Βουλή. Εξάλλου, αυτή έχει άλλα ενδιαφέροντα· ασχολείται με τα καμώματα της προέδρου της.
Αν μπορείτε, φανταστείτε την υπαρξιακή αγωνία της «Κραυγής» του Eντβαρντ Μουνκ ντυμένη με την ελληνική σημαία. Ή δείτε την στο Διαδίκτυο (pavlidiscartoons.com/ the scream). Iδέα Βαγγέλη Παυλίδη. Συνταράζει. Κραυγή απογνώσεως.
Νικ. Λ. Γ. Λιναρδατος