Κάτι από παρωδία (και μάλιστα κακή) μακαρθικής ατμόσφαιρας είχε η χθεσινή συνεδρίαση της αρμόδιας επιτροπής για την επαναλειτουργία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Μεταξύ των άλλων, με αφορμή ένα αμφιλεγόμενο ως προς τις θέσεις του άρθρο που είχε γράψει ο κ. Λάμπης Ταγματάρχης για τους εργαζομένους της ΕΡΤ τις ταραγμένες ημέρες του κλεισίματός της (ένα από τα πολλά και μοιραία φάουλ της κυβέρνησης Σαμαρά), οι κυρίες Κωνσταντοπούλου και Μακρή έκαναν ό,τι μπορούσαν για να «στριμώξουν» τον πρώτο, σε μια προσπάθεια να παραδεχθεί ότι με το άρθρο του εκείνο είχε ουσιαστικά επιρρίψει ευθύνες για το κλείσιμο της ΕΡΤ στους εργαζομένους και τους συνδικαλιστές.
Στην ερώτηση «Πιστεύετε ότι για το μαύρο στην ΕΡΤ ευθύνονται οι συνδικαλιστές;» ο κ. Ταγματάρχης απάντησε, διαβάζοντας ολόκληρο εκείνο το άρθρο, τονίζοντας πως θα ήταν παράλογο να πιστεύει πως φταίει ο εργαζόμενος για το κλείσιμο της ΕΡΤ και, σε τελική ανάλυση, είπε, ίσως να ήταν ατυχές, δημοσιογραφικά μιλώντας, εκείνο το «σατιρικό» άρθρο του (θα έλεγε δηλαδή κανείς πως βρέθηκε ένα κλικ πριν από την πλήρη παραδοχή της όποιας ενοχής του).
Γενικά, ο τόνος, η ένταση, η επιμονή, το όλο ύφος των ερωτήσεων θύμιζε, με τον τρόπο της φάρσας, τη διαβόητη επιτροπή αντιαμερικανικών δραστηριοτήτων που έδρασε κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’50, υπό την καθοδήγηση του γερουσιαστή Μακάρθι (ο οποίος έσβησε πρόωρα, βυθισμένος στο αλκοόλ και στην κατάθλιψη, το 1957).
Αυτό που είναι λίγο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς σήμερα είναι γιατί όλη αυτή η παράσταση: τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στη νέα ΕΡΤ ο κ. Ταγματάρχης έλαβε από την κυβέρνηση, αν δεν τον θέλουν ή εάν υποψιάζονται πως ο ρόλος του απέναντι στους τότε εργαζομένους της ΕΡΤ είχε κάτι το επιλήψιμο, γιατί δεν ακυρώνουν την πρόσληψή του; Ή έπρεπε οπωσδήποτε να δοθεί αυτή η παράσταση ως επίδειξη δύναμης – και σε ποιους άραγε; Σε όσους πίστεψαν στο μνημόνιο, εκείνους δηλαδή που μερίδα ακόμα και του υποτιθέμενου σοβαρού κόσμου θεωρεί πως είναι «δωσίλογοι προδότες»; Ή ήταν μια επίδειξη δύναμης απέναντι στην τωρινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και στον πρωθυπουργό προσωπικά;
Το τελευταίο ερώτημα δεν αφορά κανέναν εκτός από το εσωτερικό του κόμματος της Κουμουνδούρου, το οποίο έτσι κι αλλιώς κλυδωνίζεται από τις αντίθετες απόψεις και ροπές των διαφόρων ομάδων του. Και όλ’ αυτά υπό τη σκιά της ασφυκτικής πίεσης που ασκείται από τους εταίρους, αλλά και από την οικονομική συνθήκη της χώρας καθεαυτήν. Είναι γνωστό πως πραγματικότητα είναι αυτό που δεν μπορείς να αποφύγεις και καμία κοσμοθεωρία δεν θα μπορέσει να σε γλιτώσει από την πραγματικότητα.
Η ιστορία του «μαύρου» στην ΕΡΤ είναι μία μόνο πτυχή στα όσα τραγελαφικά και ανησυχητικά εκτυλίσσονται τους τελευταίους μήνες στη χώρα. Μία από τις πλέον επώδυνες λεπτομέρειες αυτής της συνεχιζόμενης κρίσης είναι η πόλωση, η τοξικότητα, η οξύτητα και η ευκολία με την οποία εκτοξεύονται επίθετα και χαρακτηρισμοί που φέρουν ένα ειδικό βάρος από την πρόσφατη, και πλέον σκοτεινή, ιστορία μας. Παλιά μας τέχνη κόσκινο αυτή, βέβαια, δεν είναι κάτι πρωτοφανές, απλώς στις εποχές της επίπλαστης εκείνης αφθονίας που οι «κλέφτες, οι ψεύτες και οι απατεώνες» έδιναν κι έπαιρναν, όλα τα περνούσαμε αβρόχοις ποσί, τώρα όμως που τίθεται καθημερινά ζήτημα επιβίωσης της χώρας, οι λέξεις δεν πέφτουν απαραίτητα στο κενό, ειδικά οι δηλητηριασμένες λέξεις.
Εάν διερχόμαστε μια ανθρωπιστική κρίση, θα έπρεπε επίσης να πούμε ότι η Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια και όχι μόνον από το 2008 και μετά, διέρχεται μια βαθιά πολιτισμική ή, αν μας επιτραπεί η έκφραση, ανθρωπολογική κρίση.