Ενα όνομα που σε πολλούς προκαλεί δέος. Ενα συγκρότημα που έρχεται στην Αθήνα την κατάλληλη στιγμή, στο ζενίθ της δημοτικότητάς του. Για ένα live που αναμένεται να είναι το σημαντικότερο της χρονιάς. Οι Black Keys στην Αθήνα.
Μετά το περσινό επιεικώς αδιάφορο line up του Rockwave που μας έκανε να αναρωτηθούμε για το αν ο θεσμός πνέει τα λοίσθια, η ιστορική ροκ διοργάνωση, που κλείνει φέτος τα 20 χρόνια, ανανεώνει το προφίλ της. Και με τη διαφορά ότι οι τρεις ημέρες των συναυλιών δεν θα είναι διαδοχικές -το οποίο γιατί να ενοχλεί;-, προκαλεί αίσθηση με τα ονόματα που φέρνει. Αρχής γενομένης με τους Black Keys, το Σάββατο 30 Μαΐου, στο γνωστό μέρος, στο Terra Vibe της Μαλακάσας.
Οι Black Keys είναι μπάντα από το 2000 και από το Οχάιο. Οι κάποτε συμμαθητές Dan Auerbach (κιθάρα, φωνή) και Patric Carney (drums) ανακάτεψαν την αγάπη τους για τα σκληρά μπλουζ με την garage αισθητική και τις σύγχρονες τάσεις της indie rock. Από τη δισκογραφική τους αρχή με το «The Big Come Up» κέρδισαν τις εντυπώσεις και έναν δυνατό λόγο ύπαρξης σε αυτό το αχανές σύμπαν της μουσικής. Για καιρό ήταν ένα «κλικ» πίσω από τους White Stripes του ιδιοφυούς Τζακ Γουάιτ, όχι ότι στερούνταν ταλέντου, αλλά επειδή τα τραγούδια τους δεν ήταν το ίδιο εύπεπτα με αυτά του «κοκκινόλευκου» συγκροτήματος. Και όταν το 2010 έβγαλαν το «Brothers» με στίχους όπως το «Too afraid to love you» και έναν χρόνο αργότερα το «El Camino» με κομμάτια σαν το «Lonely boy», στρογγυλοκάθισαν στην ελίτ των σύγχρονων blues. Και ήταν σε αυτή τη χρονική περίοδο, αρχές του 2012, που είχα τη χαρά να τους δω στο Alexandra Palace του Λονδίνου. Θυμάμαι, έκανε κρύο τσουχτερό. Ο μουσάτος κιθαρίστας και ο γυαλάκιας ντράμερ είχαν εμφανιστεί ακτινοβολώντας ενέργεια. Θυμάμαι είχαν ξεκινήσει ουρλιάζοντας, με το «Ηowling for you». Μια κιθάρα που υπάκουε πιστά στα ερωτικά τερτίπια του Dan Auerbach, ένας σκληρός κιθαριστικός ήχος που συνόδευε τη βαθιά, soul φωνή του, φωνή που άλλοτε σπάραζε και άλλοτε γαλήνευε. Δίπλα του, τα ντραμς λύσσαγαν. Οι μπαγκέτες, προέκταση των χεριών του Patrick Carney, ως άλλος Ψαλιδοχέρης, όριζαν τον ρυθμό, σαγήνευαν το κοινό. Οι εκφράσεις του ντράμερ, γεμάτες πάθος. Τον έβλεπες να γουρλώνει τα μάτια, να σφίγγει το στόμα, ένιωθε το τραγούδι, βρισκόταν στο τραγούδι. Ηταν τόσο όμορφα, τόσο εκρηκτικά, ένα live που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου, και αναμένω πώς και τι να ζήσω και πάλι μια παρόμοια μουσική εμπειρία.
Με την προσμονή ότι ξανά οι Black Keys θα τα δώσουν όλα. Και με την ψυχολογική προετοιμασία για το ότι αναμένεται να ταλαιπωρηθώ κατά το πήγαινε, το πάρκαρε και το γύρνα, κάτι που ελπίζω να μείνει στα ψιλά γράμματα, και οι συζητήσεις μετά το live να εξαντληθούν στο set list που προτιμήθηκε και στις μουσικές στιγμές που βιώσαμε, και όχι στην καταλληλότητα του χώρου.