Συχνά με ρωτούν ποια είναι η θέση μου σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής. Αν υποστηρίζω την ελεύθερη αγορά ή τον παρεμβατισμό. Λοιπόν είμαι υπέρ μιας μεθόδου που χρησιμοποιούμε στη στατιστική. Υποστηρίζω το είδος δοκιμής που κάνουμε όταν διαχωρίζουμε δύο κατηγορίες για να εξακριβώσουμε αν έχει αποτέλεσμα μια θεραπευτική αγωγή. Δίνεις στην πρώτη κατηγορία ένα φάρμακο, δίνεις στη δεύτερη κατηγορία ένα ψευδοφάρμακο και βλέπεις αν η πρώτη κατηγορία τα πηγαίνει καλύτερα από τη δεύτερη. Στα εργαστηριακά πειράματα είναι εφικτό αυτό. Στον πραγματικό κόσμο, πρέπει να περιμένεις για να δεις τα αποτελέσματα μιας πολιτικής και να κάνεις τις αναγκαίες συγκρίσεις.
Γι’ αυτό και είμαι ικανοποιημένος που εισάγεται το βασικό ωρομίσθιο των 15 δολαρίων σε Λος Αντζελες, Σιάτλ και Σαν Φρανσίσκο. Θα μπορέσουμε να διαπιστώσουμε αν η νομοθεσία περί βασικού ωρομισθίου επιφέρει πραγματικά αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία. Θεωρητικά ένα υψηλότερο βασικό ωρομίσθιο οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας. Φανταστείτε να το αυξήσουμε στις 25.000 δολάρια την ώρα. Κανένας εργοδότης δεν θα μπορεί να το καταβάλει και η ανεργία θα εκτιναχθεί στα ύψη. Το ακραίο παράδειγμα, όμως, δεν μας λέει και πολλά καθώς συνήθως οι αυξήσεις στο βασικό ωρομίσθιο είναι μικρές. Εχουν γραφτεί πολλά για τον αντίκτυπο του βασικού μισθού στην ανεργία. Πολλές μελέτες δείχνουν να είναι πολύ χαμηλός, αλλά υπάρχουν και λίγες μελέτες που υποστηρίζουν το αντίθετο. Δεν επικρατεί συναίνεση.
Ορισμένοι οικονομολόγοι πιστεύουν πως ο καθορισμός βασικού μισθού επιβραδύνει τον ρυθμό αύξησης της απασχόλησης και όχι ότι οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας. Αλλοι υποστηρίζουν ότι όταν καθορίζεται σε υψηλά επίπεδα όσοι έχουν περιορισμένα προσόντα αναγκάζονται να αναζητήσουν εργασία σε άλλες πολιτείες. Οι δύο αυτές προσεγγίσεις φαίνονται συμβατές, γιατί αν ο ορισμός βασικού μισθού αναγκάσει τις εταιρείες να διακόψουν τις προσλήψεις, η ανεργία μπορεί να παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα εάν όσοι δεν βρίσκουν δουλειά μετακινούνται πράγματι σε άλλες πολιτείες.
Η αιτία της ασυμφωνίας δεν είναι μόνον η πολιτική (αν και είμαι βέβαιος ότι παίζει ρόλο), αλλά ότι είναι δύσκολο να έχουμε σαφή εικόνα για τα αποτελέσματα που επιφέρει μια αύξηση του κατώτατου μισθού. Ενα άλλο πρόβλημα είναι ότι δύσκολα μπορούμε να μελετήσουμε πώς λειτουργούν οι μεγάλες αυξήσεις του βασικού μισθού, που σαφώς έχουν διαφορετικές επιπτώσεις από τις συνήθεις μικρές αλλαγές. Γι’ αυτό και είναι τόσο σημαντικό ότι το Λος Αντζελες και άλλες πόλεις πειραματίζονται με ένα βασικό ωρομίσθιο 15 δολαρίων την ώρα. Πρόκειται για σημαντική αύξηση, καθώς το προηγούμενο βασικό ωρομίσθιο στο Λος Αντζελες ήταν εννέα δολάρια.
Πολλοί οπαδοί της ελεύθερης αγοράς θα το θεωρήσουν καταστροφή. Πολλοί οπαδοί του παρεμβατισμού θα το θεωρήσουν θρίαμβο. Οσοι σκέπτονται όπως εγώ, όμως, περιμένουν να δουν τα αποτελέσματα θεωρώντας ότι πρόκειται για το πλησιέστερο ανάλογο σε ένα πείραμα. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει πραγματικά όταν αυξάνουμε το βασικό ωρομίσθιο στα 15 δολάρια, όμως θα ξέρουμε σύντομα. Θα μπορέσουμε να δούμε αν θα υποχωρήσει η απασχόληση σε Λος Αντζελες, Σιάτλ και Σαν Φρανσίσκο. Θα μπορέσουμε να δούμε αν ισχύει η θεωρία, ότι όσοι δεν μπορούν να βρουν δουλειά θα μεταναστεύσουν σε πόλεις με χαμηλότερους βασικούς μισθούς. Θα μπορέσουμε να δούμε αν ξαφνικά επιβραδυνθεί ο ρυθμός αύξησης της απασχόλησης μετά την εφαρμογή της νέας πολιτικής. Εν ολίγοις, θα μπορέσουν οι πόλεις να λειτουργήσουν ως εργαστήρια δοκιμής πολιτικών επιλογών.
Σε τελική ανάλυση, όπως και στην ιατρική, μια δοκιμή είναι ο καλύτερος τρόπος για να δούμε εάν λειτουργεί μια θεραπεία. Τα τελευταία στοιχεία καταδεικνύουν πως ο καθορισμός βασικού μισθού αποτελεί ένα φάρμακο χωρίς πολλές παρενέργειες, γι’ αυτό και προχωράμε σε νέο γύρο δοκιμών.