Ινδική κάνναβη

Ινδική κάνναβη

Κύριε διευθυντά

Το Σάββατο (9-5-2015) στην πλατεία Συντάγματος οργανώθηκε φεστιβάλ υπέρ νομιμοποίησης της χρήσεως ινδικής κάνναβης (Ι.Κ.) ή κοινώς χασίς. Ενας νεαρός, προφανώς χωρίς επιστημονικούς τίτλους και εμπειρία, εμφανίστηκε σε κάποιο κανάλι και βεβαίωνε τη νεολαία ότι το χόρτο αυτό έχει θεραπευτικές ιδιότητες και είναι ακίνδυνο. Δεν είμαι ψυχίατρος, αλλά με τις γενναίες ιατρικές γνώσεις και την άσκηση του επαγγέλματος επί αρκετές δεκαετίες, ξέρω ότι το χασίς δεν έχει θεραπευτικές δράσεις, δημιουργεί σε αρκετούς χρήστες ψυχώσεις και για ορισμένους αποτελεί προθάλαμο που οδηγεί στη χρήση σκληρών ναρκωτικών (π.χ. ηρωίνη).

Οπως συμβαίνει συνήθως στον λαό μας, ένα θέμα καθαρά δημόσιας υγείας πολιτικοποιήθηκε και εμφανίστηκαν εκπρόσωποι (κυβερνήσεως και αντιπολιτεύσεως) να διαπληκτίζονται στην TV υπέρ ή κατά της χρήσεως.  Το ακατανόητο στην όλη ιστορία είναι η στάση των αρμοδίων οργάνων, όπως υπουργείο Υγείας, ιατρικοί σύλλογοι και ιατρικές σχολές, που έχουν μέλη έμπειρους ψυχιάτρους, που δεν έλαβαν θέση  ούτε έκαναν μια υπεύθυνη δήλωση επί του προκύψαντος θέματος.

Θα συνιστούσα να μη γίνει κάποια επιτροπή ή συνέδριο μελέτης, γιατί θα οδηγήσει το ζήτημα στις ελληνικές καλένδες. Υπάρχει αρκετή βιβλιογραφία, πορίσματα συνεδρίων και εμπειρία από τους ειδικούς ψυχιάτρους μας. Πολιτική βούληση χρειάζεται.

Δρ  Γεωργιος Αραμπατζης – Ιατρός – Χολαργός

Η «Βόρειος Μακεδονία»

Kύριε διευθυντά

Ο OHE έχει ορίσει ως διαμεσολαβητή μεταξύ της Ελλάδος και της ΠΓΔΜ τον κ. Νίμιτς, προκειμένου να βρεθεί αποδεκτή λύση για την ονομασία της. Παρά του ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια, λύση δεν έχει βρεθεί. Η ελληνική πλευρά έχει στη διάθεσή της πληθώρα καταγεγραμμένων ιστορικών στοιχείων και αρχαιολογικών ευρημάτων, τα οποία επιβεβαιώνουν αντικειμενικά την ελληνική ταυτότητα των Μακεδόνων, που οι γνωστές αντιθέσεις κατά την αρχαιότητα μεταξύ των ελληνικών πόλεων και μερών δεν είναι σε θέση να την αναιρέσουν. Η άλλη πλευρά ισχυρίζεται ότι οι Μακεδόνες δεν είναι Eλληνες, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να προσκομίσει ούτε καν ένα μικρό στοιχείο με το οποίο να μπορέσει να δικαιολογήσει την άποψή της. Η επιμονή της, την οποία στηρίζει στη σημερινή γλωσσική παράδοσή της, είναι χωρίς βάση, διότι εκτός του ότι η παράδοση αυτή έχει σλαβικό χαρακτήρα, αφορά μόνον ένα μέρος των Μακεδόνων, κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευθεί και να συμπεριλάβει όλους τους Μακεδόνες. Oπως είναι γνωστό, οι Μακεδόνες ως οντότητα είναι γνωστοί από το 650 π.Χ., όχι ότι πριν δεν υπήρχαν ως αρχαϊκές κοινωνικές ομάδες της περιοχής με ελληνικό πρόσημο, όμως τα χρόνια του Φιλίππου Β΄ και Μ. Αλεξάνδρου κραταιώνεται η οντότητα αυτή και τελικά το 148 π.Χ. υποκύπτει στην ισχύ της Ρώμης. Στους αιώνες που ακολούθησαν, οι Μακεδόνες στερήθηκαν την ελευθερία τους, όπως και οι άλλοι Eλληνες, αλλά και κάθε κρατική προστασία, η οποία θα τους πρόσφερε παιδεία και ανάπτυξη σύμφωνη με την εθνική τους υπόσταση.

Τη ρωμαϊκή κατάκτησή τους την ακολούθησε η οθωμανική μέχρι το 1912, οι Μακεδόνες όμως δεν έγιναν ποτέ θύματα ολικής εξόντωσης, αλλά συνέχισαν οι περισσότεροι να ζουν και να υπάρχουν στον τόπο τους, δοκιμαζόμενοι όπως και οι άλλοι κατακτημένοι, αιμορραγώντας από τους εκσλαβισμούς αρχικά και τους εξισλαμισμούς αργότερα. Με αυτά τα δεδομένα το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» που προτάθηκε και η ελληνική πλευρά αποδέχτηκε, σκεπτόμενη ως καλός της γείτονας που περιλαμβάνει σήμερα στους κόλπους της τους ομογάλακτούς της Μακεδόνες, είναι υπέρ αρκετό γι’ αυτήν να λειτουργήσει ανεμπόδιστα τώρα και στο μέλλον, ως ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος με τον πολυεθνικό της χαρακτήρα.

Κάποιοι αγνοούν ότι η Μακεδονία υπήρξε πριν από 148 π.Χ. ένα από τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη και ότι ελευθερώθηκε μαζί με τη Θεσσαλία, την Ηπειρο και τη Θράκη το 1912 που αποτελούν πλέον σήμερα το Νεοελληνικό κράτος, μαζί με την «Παλαιά Ελλάδα», την Κρήτη και τα νησιά;

Στις μέρες μας, στη FYROM αλλά και στο Πιρίν της Βουλγαρίας δεν υπάρχουν Μακεδόνες που να εκφράζουν επιθυμία για ένωση με την Ελλάδα και η Ελλάς οπωσδήποτε δεν τους διεκδικεί. Από ποιον λοιπόν κινδυνεύει η γειτονική χώρα ως «Βόρεια Μακεδονία;». Εάν ο πρόεδρος κ. Γκρούεφσκι θέλει και αρχαία Ιστορία για τον τόπο του τότε πρέπει να προσκομίσει και να παρουσιάσει τα απαιτούμενα τεκμήρια.

Χρηστος Ζ. Μελλιος

«Αμοιβαία επωφελής συμφωνία»

Κύριε διευθυντά

Εδώ και αρκετό καιρό πολιτικοί, αναλυτές και δημοσιογράφοι αναφέρονται καθημερινά στην ανάγκη να επιτευχθεί με τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς και εταίρους» μια «αμοιβαία επωφελής συμφωνία», σε σχέση με την οικονομική κρίση της χώρας μας. Η φράση έχει ακουστεί επανειλημμένως και από τα χείλη του κ. πρωθυπουργού, ο οποίος (ο πρωθυπουργός) διακρίνεται, κατά τα άλλα, για την επιμελημένη από πάσης απόψεως (γραμματικής, συντακτικής, λεξιλογικής, τυπολογικής και φωνητικής) γλώσσα που χρησιμοποιεί στον δημόσιο λόγο του. Ουσιαστικά ο «όρος» αυτός έχει εισαχθεί από τον κ. πρωθυπουργό. Η λέξη «αμοιβαία» μπορεί να λειτουργήσει εδώ τόσο ως επίρρημα («αμοιβαίως») όσο και ως επίθετο («αμοιβαία»). Επομένως, η παραπάνω φράση αποκτά ίσως αμφίσημη –διφορούμενη ή αμφίβολη– σημασία: «αμοιβαίως επωφελής συμφωνία» / «αμοιβαία (συμφωνία) και (ταυτοχρόνως) επωφελής συμφωνία». Αν και η εκφορά του «αμοιβαία» ως επιρρήματος είναι μάλλον προφανής, εντούτοις η χρήση αυτή δεν παύει να απαιτεί μια επιπλέον νοητική ενέργεια για την άμεση/πλήρη κατανόηση. Αντίθετα, η διατύπωση «αμοιβαίως επωφελής συμφωνία» είναι σαφέστατη και ακριβής, τόσο γραπτώς όσο και προφορικώς.

Ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης, χρησιμοποιώντας ένα αντίστοιχο παράδειγμα σημασιολογικά διφορούμενης πρότασης («Αναφέρθηκε σε ιδιαιτέρως σημαντικά κονδύλια») σχολιάζει*: «Oταν η γλώσσα μου, μέσα από τη διπλή της παράδοση (γραπτή και προφορική, λόγια και δημώδη), μου προσφέρει περισσότερες (μορφικές, σημασιολογικές, υφολογικές) δυνατότητες, δηλαδή δυνατότητες επιλογής, γιατί να τις αποποιηθώ», υιοθετώντας έτσι «συνειδητά ή ασυνείδητα» μια «στυγνή μορφή γλωσσικής ανελευθερίας»;

* Γ. Μπαμπινιώτης, «Ελληνική γλώσσα – παρελθόν, παρόν, μέλλον». ΔΟΛ», 2015 (σσ. 188-189).

Γεωργιος Τσαπαρλης – καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Τα επιρρήματα

Κύριε διευθυντά

Εξ αφορμής του κορυφαίου τίτλου της πρώτης σ. του φ. σας της   Κυριακής 3 Μαΐου 2015, η φρασεολογία του οποίου επαναλαμβάνεται και στο αυτόθι κύριο άρθρο σας, επιτρέψτε μου –επιτρέψτε σ’ έναν εκ των παλαιοτέρων αναγνωστών της «Κ»– μία γλωσσική παρατήρηση:

Η χρησιμοποίηση του «άμεσα» ως χρονικού επιρρήματος είναι εσφαλμένη. Πρόκειται περί ακυρολογίας, μιας εκ «των τριών περί τον λόγον κακιών» κατά τους παλαιούς γραμματικούς, που ουδεμία έχει σχέση με την μητροδίδακτη γλώσσα μας. Κανείς μας ποτέ δεν άκουσε την μητέρα του να τον καλεί: «Ελα άμεσα να φας» ή να τον προτρέπει: «Κάθησε άμεσα να διαβάσεις».

Παρά ταύτα, τα τελευταία πολλά χρόνια το γλωσσικό αυτό αμάρτημα είναι διά στόματος όλων σχεδόν των Ελλήνων, κανοναρχουμένων δυναστευτικώς, θα έλεγα, υπό των εχόντων δημόσιο λόγο, οι οποίοι, αμιλλώμενοι, όπως πεπλανημένως νομίζουν, εις επίδειξιν δημοτικιστικής ορθοδοξίας, το επαναλαμβάνουν συνεχώς, εν  νοούντες να επιβάλουν τον δικό τους modus loquendi.

Ας ρίψουν όμως ένα βλέμμα στην «Νεοελληνική Γραμματική» (της Δημοτικής) του Μανόλη Τριανταφυλλίδη, την οποία υποτίθεται ότι ακολουθούν, από την σ. 381 της οποίας αντιγράφω προς χάριν τους την παράγραφο 995:

«Μερικά επιρρήματα σε –ως έχουν διαφορετική σημασία από τα όμοιά τους σε –α. […] Το χρονικό επίρρημα “αμέσως” λέγεται μόνο έτσι, σε –ως, ενώ το τροπικό “άμεσα”, αλλά στην ανάγκη και “αμέσως”, αντίθετο του “έμμεσα” ή “εμμέσως”». Φυσικά, δεν ελπίζω ότι η παρέμβασή μου αυτή θα αποφέρει κάποιο αποτέλεσμα· διότι όσο ο καιρός παρέρχεται τόσο περισσότερο πείθομαι ότι οι σύγχρονοι Ελληνες είναι «λαλείν άριστοι αδυνατώτατοι λέγειν», όπως ασφαλώς θα ξαναέλεγε ο αρχαίος κωμικός Εύπολις.

Γεωργιος Χρ. Καραμερος – Δικηγόρος Πατρών 

Η βαθιά ανάπτυξη

Κύριε διευθυντά

«Η ανάπτυξη» είναι η πιο χιλιοειπωμένη λέξη των τελευταίων ετών. Ελάχιστοι, όμως, από όσους την αναμασούν στη χώρα μας καταλαβαίνουν τι σημαίνει.

Η ανάπτυξη που αναφέρουν οι οικονομολόγοι αφορά τον μέσο όρο. Είναι μεν ένα σημαντικό στοιχείο μέτρησης, αλλά ακόμη σημαντικότερο, κατά την άποψη του γράφοντος, είναι η λεγόμενη «βαθιά ανάπτυξη». Αφορά κυρίως, τη βιομηχανική παραγωγή, διότι, μέσω αυτής, επιτυγχάνεται σημαντική προστιθέμενη αξία και τεχνολογική πρόοδος σε μια χώρα.  Oμως, τις τελευταίες δεκαετίες οι μεταπρατικές ή αμιγώς εισαγωγικές δραστηριότητες αποτελούσαν την κύρια ενασχόληση των «επιχειρηματικών τάξεων» και κυρίως αυτών που σχετίζονται με την πολιτική.

Δεν είναι, λοιπόν, απορίας άξιον ότι στη χώρα μας υπάρχει το παράδοξο οι ίδιες πολιτικές παρατάξεις που κατ’ εξοχήν ομνύουν υπέρ της ανάπτυξης να είναι εκείνες που τα τελευταία 2-3 χρόνια την κατέστρεψαν, ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως, και συνεχίζουν να την καταστρέφουν με το νομοθετικό τους έργο. Είναι εκείνες που, θεωρώντας τους υγιείς μεσαίους επιχειρηματίες που ασχολούνται με παραγωγή πολίτες Β΄ και Γ΄ κατηγορίας, έθεσαν στα θεμέλια της κοινωνίας μας μια βραδυφλεγή ωρολογιακή βόμβα. Δηλαδή, την αποστροφή και την άρνηση των ικανών ανθρώπων της χώρας να ασχοληθούν με τη βαθιά ανάπτυξη.

Ο ορυμαγδός των απίθανων μέτρων που έχουν ληφθεί το 2013-2014, αλλά και το 2015 εναντίον της βιομηχανίας αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη των ανωτέρω.

O,τι σχέδιο κι αν υπάρχει από κυβερνητικής πλευράς για ανάκαμψη και ανάπτυξη δεν πρόκειται, τώρα πια, να έχει σημαντικά αποτελέσματα. Θα πρέπει κατ’ αρχάς, να υπάρξει μια τελείως νέα λογική στους κόλπους των κυβερνώντων για αρκετά χρόνια. Και μετά βλέπουμε…

Χριστος Παπαζογλου

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή