Μανιχαϊσμός κατά αποχρώσεων

Μανιχαϊσμός κατά αποχρώσεων

2' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Κάθε άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων με κοινά συμφέροντα, κάθε κυβέρνηση, χώρα ή έθνος δεν μπορεί παρά να ελπίζει το καλύτερο δυνατόν, το άριστο. Και να πολεμάει γι’ αυτό, με πείσμα και μεθοδικότητα· όχι από μοναχικούς δρόμους αλλά αναζητώντας συμμάχους. Να το διεκδικεί με όλους τους νόμιμους τρόπους. Αν δεν ονειρεύεσαι άλλωστε το μέγιστο, ακόμα και το ελάχιστο θα σε περιφρονήσει. Μας το μαθαίνει αυτό, μέρα τη μέρα, η αφανής και ανώνυμη οδύσσεια που είναι ο βίος μας. Αν από φοβικό πραγματισμό υποτιμήσεις τη δύναμή σου, κι αν τη διακινδύνευση τη βλέπεις εκ των προτέρων πανικόβλητος, ακόμα και τα λοφάκια θα τα μετράς σαν Ιμαλάια. Κι αν δεν προσπαθήσεις εσύ να κάνεις δυνατότητα την πιθανότητά σου, δεν θα βρεθεί άλλος να αναλάβει τη δουλειά σου.

Ο προσωπικός μας βίος, από κοντά και ο συλλογικός, μας μαθαίνουν ότι τα πράγματα δεν έχουν κοπεί σε άσπρο / μαύρο, φωτεινό / σκοτεινό ή καλό / κακό. Υπάρχει ολόκληρος κόσμος χρωμάτων ανάμεσά τους, ένα σύμπαν πιθανοτήτων, εκδοχών, ενδεχόμενων. Υπάρχει κλιμάκωση δηλαδή. Βεβαίως, όσοι έχουν αποφασίσει να πορεύονται βασισμένοι στην ανελαστικότερη μορφή μανιχαϊσμού, γλιτώνουν από τις ψυχικές περιπλοκές, τον πνευματικό κάματο, τον βαρύ πονοκέφαλο της αμφιβολίας. Αλλά ώς εκεί.

Το βλέπουμε άλλωστε αυτό σε όσα κόμματα μένουν ατάραχα μπροστά στην πολυπλοκότητα της κοινωνίας και ασυγκίνητα για τα μαθήματα της Ιστορίας. Η αυτοαπόσυρσή τους από τη ζωή, ο αυτοεγκλεισμός τους στα οχυρά μιας ιδεολογίας που, ταριχευμένη πια, αποκτά γνωρίσματα θρησκείας, τους επιτρέπει να εμφανίζονται πεπεισμένα, στις δηλώσεις των ηγετών τους και στους τίτλους των Μέσων που τους ανήκουν, πως ό,τι αληθινό, επαναστατικό, ελπιδοφόρο, φιλολαϊκό κτλ. υπάρχει, είναι αποκλειστική τους ιδιοκτησία. Ενώ ό,τι δεν βρίσκεται στον δικό τους μικροχώρο και δεν τελεί υπό τον έλεγχό τους, είναι ψεύτικο, απατηλό, αντιλαϊκό, ρεφορμιστικό κτλ.

Για τους δογματικούς αυτού του τύπου, πρόσωπα ή κομματικούς οργανισμούς, που πιστεύουν πως η Ιστορία τούς πρόσφερε ιδιοχείρως το λυσάρι με τις σωστές απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα, δεν υπάρχει διαβάθμιση, ποικιλία, εναλλαγές, αποχρώσεις. Δεν υπάρχει συγκριτικός βαθμός, θεμέλιο της ανθρώπινης σκέψης. Γι’ αυτούς το μερικό είναι απολύτως τίποτε, και όχι κομμάτι του ποθητού όλου. Κι ωστόσο η ζωή, απείθαρχη σε δόγματα, αδιάφορη για τα καλούπια και επιπλέον μία και μόνη, και μικρή, σε υποχρεώνει συχνά να μη μείνεις αριστοκρατικά αδιάφορος, ευτυχής μες στη ναρκισσιστική «καθαρότητά» σου, αλλά να διαλέξεις ανάμεσα στο μικρότερο κακό και στο μεγαλύτερο κακό· ή ανάμεσα στο σχετικώς καλό και στο τίποτε. Σε υποχρεώνει δηλαδή να αποδεχτείς ότι το καλό δεν είναι οπωσδήποτε εχθρός του καλύτερου. Και ότι, αν συμφιλιωθείς προς στιγμήν μαζί του, αυτό κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι απεμπολείς το δικαίωμά σου να διεκδικήσεις το βέλτιστο. Υπό ευνοϊκότερους όρους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή