Οσοι γνωρίζουν τον θρύλο του βασιλιά της Αγγλίας Αλφρέδου του Μεγάλου με τη γερόντισσα στην καλύβα θα καταλάβουν αμέσως τη σημασία της (νοερής) συνάντησής μου με το πνεύμα του Αθανασίου Μπακαλέξη. Για να φθάσουμε όμως στη σοφία του Αθ. Μπακαλέξη (είναι ο νέος πρόεδρος του ΟΓΑ, αν δεν το γνωρίζατε), πρέπει πρώτα να περάσουμε από τη σοφία της γερόντισσας. Ας θυμίσω, λοιπόν, τον θρύλο.
Επειδή η ιστορία περιέχει έναν νεαρό βασιλιά και μια ώριμη γυναίκα (medieval milf), σπεύδω να διευκρινίσω, κατ’ αρχάς, ότι τίποτε το kinky δεν υπάρχει σε αυτή. Ο θρύλος θέλει τον διωκόμενο, νεαρό Αλφρέδο να βρίσκει καταφύγιο (incognito) στην καλύβα, όπου η νοικοκυρά της εποχής τού παραδίδει ένα μάθημα, χάρη στο οποίο εκείνος συνειδητοποιεί τον ρόλο του και βρίσκει το ηθικό σθένος ώστε να γίνει ο μόνος βασιλιάς τους τον οποίο οι Βρετανοί αποκαλούν «Μεγάλο». Συγκεκριμένα, η νοικοκυρά τού τα έψαλε επειδή δεν είχε τον νου του στα ψωμιά που ψήνονταν εκείνη την ώρα στο τζάκι και είχαν αρπάξει. Ολη την αλήθεια που έψαχνε ο Αλφρέδος του θρύλου τη βρήκε στη νοικοκυρά του Μεσαίωνα. (Διόλου τυχαίο ότι τον μύθο λάτρεψαν οι Βικτωριανοί ― αλλά ας σταματήσω εδώ.)
Παρομοίως, την αλήθεια που έψαχνα εγώ τη βρήκα στον πρόεδρο Αθ. Μπακαλέξη. Ο αξιότιμος πρόεδρος του ΟΓΑ, ερωτηθείς σχετικά με τη δυνατότητα του οργανισμού να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, μας καθησύχασε ότι «ο οργανισμός είναι σε ετοιμότητα να πληρώσει», πρόσθεσε δε ότι, απλώς, «περιμένει τη χρηματοδότηση».
Στην απλότητα με την οποία έθεσε το πρόβλημά του ο πρόεδρος του ΟΓΑ, βρίσκουμε το πρόβλημα πολλών από εμάς, εξαιτίας του οποίου η πολιτική στην Ελλάδα είναι υπόθεση, αν όχι για παρανοϊκούς, οπωσδήποτε για τους εξοικειωμένους με την παράνοια. Εννοώ το ότι η πολιτική γίνεται αντιληπτή στη σφαίρα των προθέσεων και της φαντασίας, ενώ η περιφρόνηση της πραγματικότητας θεωρείται προσόν και απόδειξη ανιδιοτέλειας και αγνότητας. Στάση την οποία υποδειγματικά ενσαρκώνει ο πρόεδρος Αθ. Μπακαλέξης όταν λέει ότι, βεβαίως, είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε, αρκεί να μας βρει κάποιος τα λεφτά.
Πώς θα βρούμε τους πόρους ώστε να κάνουμε τη ζωή όλων μας καλύτερη; Ελα ντε! Ολοι το θέλουμε, αλλά πώς το πετυχαίνουμε; Σε τελευταία ανάλυση, αυτό είναι το πραγματικό αντικείμενο της πολιτικής και, όπως φαίνεται, το «σχέδιο» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επί του ζητήματος δεν είναι άλλο παρά ένα ιδιότυπο καθεστώς εθνολαϊκισμού, που θα χρηματοδοτείται (ελλείψει πετρελαίων, όπως στη Βενεζουέλα) από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Οσο και αν ο πρωθυπουργός και ένας κύκλος περί αυτόν έχουν αντιληφθεί (με τεράστια καθυστέρηση έστω) την πραγματικότητα, οι περισσότεροι γύρω τους αδυνατούν και μένουν προσκολλημένοι στις φαντασιώσεις τους. Το γνωστικό χάσμα ενδεχομένως καλύπτεται με ένα εντατικό course ή διά της επιφοιτήσεως· το πολιτισμικό, ποτέ και με τίποτα ― μόνο στην επόμενη γενιά μπορεί να ελπίζει κάποιος, αλλά δεν νομίζω ότι οι εταίροι έχουν τον χρόνο να περιμένουν…
Τις αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ εμείς τις αντιλαμβανόμαστε στο αλαλούμ που επικρατεί γύρω από τη διαπραγμάτευση, καθώς και στην αποτυχία της κυβέρνησης να ελέγξει στοιχειωδώς τη δική της πλευρά. Ο Γ. Βαρουφάκης είναι πασιφανές πια ότι ακολουθεί δική του πορεία: όχι μόνο προξενεί προβλήματα στη διαπραγμάτευση με τις δηλώσεις του, αλλά στήνει και έναν ωραίο καυγά με τον Ηλ. Κασιδιάρη, ώστε να βελτιώσει την εικόνα του στο αριστερό ακροατήριο υπέρ του οποίου πολεμά την «τρόικα». (Διόλου τυχαίο ότι την ξαναθυμήθηκε με το όνομά της…) Ως προς τη γενική εικόνα και τουλάχιστον μέχρι την περασμένη Πέμπτη, οι εκτιμήσεις των δύο πλευρών ήσαν αντικρουόμενες κι ας προσπαθούσε να μας πείσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για την αισιοδοξία του ότι την Κυριακή θα έχουμε συμφωνία.
Ομως και να έχουμε συμφωνία –δηλαδή, να έχει δημοσιοποιηθεί και να γνωρίζετε τι περιλαμβάνει, καθώς διαβάζετε τώρα την εφημερίδα– περιμένει κανείς ότι θα λύνει το πρόβλημά μας; Εχω την εντύπωση ότι μόλις τότε θα αρχίζει, διότι τυχόν συμφωνία θα συνεπάγεται αναδιαμόρφωση των πολιτικών ισορροπιών όπως τις ξέρουμε σήμερα. Σκεφθείτε μόνον πόσος χρόνος θα χρειασθεί ώστε να γίνει η προσαρμογή στα μυαλά των ανθρώπων. Εδώ ακόμη δεν τολμούν να μιλήσουν για τη συμφωνία με το όνομά της (δηλαδή να την πουν «Μνημόνιο»), πώς θα την υπερασπισθούν στη Βουλή και στην κοινή γνώμη; Και μόνο το ότι οι καρποί των προσπαθειών τους θα κριθούν, αναγκαστικά, με μέτρο το λεγόμενο μέιλ Χαρδούβελη σημαίνει ότι μια συμφωνία εντός ευρωπαϊκού πλαισίου θα είναι στρατηγική ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ με απρόβλεπτες επιπτώσεις.
Ισως το μόνο που θα μπορούσε να επιταχύνει την προσγείωση στην πραγματικότητα θα ήταν το απευκταίο: να πάρουμε –ει δυνατόν για λίγο– μια ιδέα του πώς θα είναι το «ταπί και ψύχραιμοι», που συνιστά σε όλους μας ο γνωστός για τη γραφικότητά του βουλευτής από την Κρήτη. Λέγεται, λ.χ., όλο και πιο θαρρετά πλέον ότι, αν έχουμε μια καθυστέρηση καταβολής από πλευράς του Δημοσίου των υποχρεώσεών του σε μισθωτούς και συνταξιούχους μισθών, ίσως το σοκ να μας επαναφέρει. Νομίζω, όμως, ότι δεν υπάρχει γνωστικός άνθρωπος ο οποίος να μπορεί να υπολογίσει με ασφάλεια τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης.
Προφανέστατα αυτό το καταλαβαίνει και ο πρωθυπουργός και το φοβάται εξίσου, φαίνεται όμως ότι ο φόβος του εξισορροπείται από τον φόβο της αριστερής αντιπολίτευσης και των διαφόρων τυχοδιωκτικών στοιχείων της κυβέρνησης που υπηρετούν προσωπικά τους συμφέροντα. Γι’ αυτό και οι κουβέντες του, που νομίζω ότι αποτυπώνουν επακριβώς την εξέλιξη της «υπόθεσής» μας, είναι αυτές που είπε με αφορμή την ΕΡΤ, έστω και αν το θέμα ήταν τελείως διαφορετικό: «Εχουμε κάνει στροφή 360 μοιρών», είπε. Πράγματι! Γι’ αυτό και βρισκόμαστε στην ίδια ακριβώς θέση…