Το βιβλίο του Ολλανδού δημοσιογράφου Χέιρτ Μακ «Τι γίνεται αν η Ευρώπη διαλυθεί;» (εκδ. Μεταίχμιο) ξεκινά με δύο ιστορίες, πολύ διδακτικές για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. «Ηταν χειμώνας του 1999», γράφει. «Η πρώην Γιουγκοσλαβία είχε διασπαστεί και βρισκόταν σε πλήρη σύγχυση. Το Νόβι Σαντ, μια ευχάριστη πόλη στις όχθες του Δούναβη, είχε βομβαρδιστεί επανειλημμένως από τους συμμάχους, οι γέφυρες κρέμονταν λυγισμένες και σπασμένες στο ποτάμι. Οι κάτοικοι της πόλης στέκονταν στις χιονισμένες όχθες αποσβολωμένοι, από τον πόλεμο, από τον κατεστραμμένο κόσμο τους, από το αδιανόητο κακό που προξένησαν στον εαυτό τους. Εγώ πήγα εκεί να επισκεφθώ τον γέρο Αλεξάντερ Τίσμα, ένα από τους μεγαλύτερους Γιουγκοσλάβους συγγραφείς… Οταν τον ρώτησα πώς αισθανόταν σε τούτη τη χαμένη χώρα, μου διηγήθηκε μια ιστορία για τον σκύλο του, τον Τζάκι. Μια χειμωνιάτικη μέρα το ζώο το είχε σκάσει, κοντά στον Δούναβη, και με κάποιον τρόπο βρέθηκε σε ένα κομμάτι πάγου που έπλεε στο νερό… Εκείνος έτρεξε στο σημείο, φώναξε ξανά και ξανά τον σκύλο με το όνομά του, αλλά το ζώο έμενε καρφωμένο στο κομμάτι πάγου, σαν μαρμαρωμένο… “Αυτό έχουμε πάθει κι εμείς τώρα”, είπε ο Τίσμα. “Καθόμαστε μαρμαρωμένοι πάνω σε ένα κομμάτι πάγου, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και στο μεταξύ μάς παρασέρνει το ρεύμα”».
Κάπως έτσι είναι και η Ελλάδα σήμερα. Τα σύννεφα της χρεοκοπίας έχουν μαζευτεί βαριά στον ουρανό ενώ οι πρώτες σταγόνες της καταιγίδας πέφτουν: «Με έγγραφο ο γ.γ. του υπουργείου Παιδείας κ. Δημήτρης Χασάπης ανακοινώνει ότι “το υπουργείο αδυνατεί να καλύψει δαπάνες μετάβασης ή συμμετοχής σε Διεθνείς ή Βαλκανικές Ολυμπιάδες” Μαθηματικών, Πληροφορικής, Ρομποτικής κ.λπ. λόγω περικοπών, συνεπεία της δημοσιονομικής συγκυρίας» (Καθημερινή 27.5.2015). «Με μία “εξαιρετικώς επείγουσα” απόφαση, που δημοσιεύθηκε το απόγευμα της Τρίτης στη Δι@υγεια, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Δημήτρης Μάρδας μεταφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό τα υπόλοιπα 1.193 λογαριασμών που διατηρούν φορείς του Δημοσίου στις εμπορικές τράπεζες και οι οποίοι είτε δεν έχουν καμία κίνηση εδώ και πέντε χρόνια είτε περιέχουν ποσά μικρότερα των 100 ευρώ» (Βήμα 26.5.2015).
Η χώρα χρεοκοπεί και στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ (που, όπως φαίνεται, θα έχει αποφασιστικό λόγο αν η χώρα ζήσει την ανείπωτη καταστροφή) οι σύντροφοι παίζουν τις αριστερές κουμπάρες. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ο Χέιρτ Μακ, ψάχνοντας τα αρχεία των εφημερίδων για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έζησε «μια εμπειρία που με άφησε άναυδο· και σ’ αυτή την καλοκαιρινή Βιέννη του 1914 όλα συνέχιζαν κανονικά για αρκετές εβδομάδες. Στα πρωτοσέλιδα κυριαρχούσε το ερώτημα ποιος είχε προσκληθεί στην κηδεία του δολοφονηθέντος διαδόχου και της γυναίκας του, στο χρηματιστήριο άρχισε να επικρατεί μια ράθυμη καλοκαιρινή διάθεση, μονάρχες και σημαντικοί πολιτικοί έφυγαν για διακοπές… Η Βιέννη του τότε ήταν ένας κόσμος βεβαιοτήτων, έγραφε ο Στέφαν Τσβάιχ στα απομνημονεύματά του, ένας κόσμος που έμοιαζε να συνεχίζει επ’ άπειρον και εντούτοις όλα ξαφνικά τέλειωσαν, για πάντα, “μια τραγική συνέπεια μιας εσωτερικής δυναμικής που είχε συσσωρευτεί επί σαράντα χρόνια”».
Και η βαθιά εμποτισμένη από τον αριστεροντυμένο παραλογισμό Ελλάδα σήμερα είναι μπροστά σε ένα τέλος ως «τραγική συνέπεια μιας εσωτερικής δυναμικής που συσσωρεύτηκε επί σαράντα χρόνια». Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι σύμπτωμα αυτής της δυναμικής που τροφοδοτείται και τροφοδοτεί τον παραλογισμό ότι «ένας άλλος κόσμος -χωρίς αριστεία, αλλά με πολύ κράτος και περισσότερες συντάξεις στα 50- είναι εφικτός». Αυτός ο παραλογισμός κρατά τη χώρα μαρμαρωμένη, ενώ την παρασέρνει το ρεύμα της χρεοκοπίας.