Οι «κακές γλώσσες» έσπευσαν να αποδοκιμάσουν την προγραμματισμένη για τις 12 Ιουνίου συναυλία του Γιώργου Μαζωνάκη στο Θέατρο Βράχων Βύρωνα. Ας διευκρινίσουμε, λοιπόν, ότι είναι μια συναυλία εκτός φεστιβάλ και εν πάση περιπτώσει, με την καθίζηση που έχουν υποστεί oι νυχτερινές πίστες, πρέπει και το λαϊκό ποπ κάπως να εκφραστεί και να «συναντηθεί» με το μαζικό κοινό του.
Ομως, το θέμα μας δεν είναι ο Μαζωνάκης, είναι το φεστιβάλ του Βύρωνα. Αν δεχθούμε ότι τα φεστιβάλ πρέπει να γεννάνε γεγονότα πολιτισμού, τότε το φετινό –ξεκινάει σήμερα το βράδυ με τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου– αποδεικνύεται εξαιρετικά καρποφόρο. Η συνέχεια περιλαμβάνει την αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού. Γιάννης Χαρούλης, Νατάσσα Μποφίλιου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Μίλτος Πασχαλίδης, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Σωκράτης Μάλαμας, Γιώργος Νταλάρας –δεν θα αναφερθώ στα θεατρικά, ας μείνουμε στη μουσική όπου είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνουν πολλά sold out.
Τα φεστιβάλ, όμως, πρέπει να γεννάνε και κάτι άλλο: νέες τάσεις. Πρέπει να ενισχύουν την «εκπομπή» του σύγχρονου πολιτιστικού σήματος από τη νέα γενιά, η οποία καλείται να δημιουργήσει τέχνη με μηδαμινά μέσα και χωρίς καμιά στήριξη. Ο πολιτισμός του καλοκαιριού δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε. Η πιάτσα έχει μικρύνει τραγικά εξαιτίας όχι μόνο της κρίσης αλλά και του Καλλικράτη.
Τα φεστιβάλ οφείλουν να εκσυγχρονιστούν, να επανεξετάσουν την πολιτική τους η οποία θα περιέχει το εμπορικό, το δημοφιλές, το κλασικό, αλλά οπωσδήποτε και αυτό που τώρα προσπαθεί να φυτρώσει σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Οπότε δεν με ενοχλεί καθόλου ο Μαζωνάκης, αλλά το ότι, στο φετινό πρόγραμμα, το μοναδικό «νέο» που διαβάζω είναι το Schoolwave Festival.