Ολοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Οι πολιτικοί, επειδή έχουν να συγκεράσουν περισσότερα συμφέροντα, επιδιώξεις, επιθυμίες κ.λπ., κάνουν περισσότερα. Οταν, μάλιστα, είναι στην αντιπολίτευση –και επιχειρηματολογούν μόνο σε ό,τι αφορά το σκέλος των παροχών, ενώ αποσιωπούν το σκέλος των φόρων– τα λάθη πληθαίνουν έτι περαιτέρω. Κι άμα είναι ΣΥΡΙΖΑ…
Η καλή ηγεσία, όμως, δεν κρίνεται από τα πόσα «κουφά» θα πει ως αντιπολίτευση. Ούτε από τις ανοησίες που θα εκστομίσει ως κυβέρνηση. Δεν κρίνεται από τα λάθη του παρελθόντος, αλλά από το αν θα επιμείνει στο λάθος ή αν το διορθώσει. Στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι αν χαντακώσει ανεπανόρθωτα τον τόπο ή αν θα κάνει ένα βήμα πίσω από το χείλος του γκρεμού. Ψέγουμε το παλιό πολιτικό σύστημα, γιατί «μας έφτασε ως εδώ». Δικαίως: οι παλαιοί πολιτικοί ξόδευαν όσα μπορούσαν και δανείζονταν όσα δεν είχαν, προκειμένου να διατηρήσουν και να μεγαλώσουν το πελατειακό τους σύστημα. Κάθε χρονιά εκλογών τα φορολογικά έσοδα του κράτους μειώνονταν και οι δαπάνες αύξαναν, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ελλείμματα και να διογκώνεται το χρέος. Μόνο που αυτοί οι πολιτικοί είχαν τη σοφία να πατούν φρένο κάθε φορά που τα νούμερα «κοκκίνιζαν». Ακόμη και ο μέγας ανοιχτοχέρης Ανδρέας Παπανδρέου έκανε ένα σκληρό σταθεροποιητικό πρόγραμμα· είχε φτάσει μέχρι και σε νομοθετική απαγόρευση των αυξήσεων στον ιδιωτικό τομέα, παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός έτρεχε με 20%. «Αν τονώσουμε την καταναλωτική δύναμη, εδώ στην Ελλάδα, δημιουργούμε θέσεις εργασίας στην Ιταλία και στη Γερμανία… Οι καταναλωτές μας αγοράζουν ιταλικά παπούτσια ή τα καλύτερα γερμανικά αυτοκίνητα και δημιουργούν πρόβλημα στο ελληνικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών», έγραψε το 1987 το αμερικανικό περιοδικό New Perspectives Quaterly (NPQ).
Μόνο μία φορά η παλαιά πολιτική τάξη οδήγησε την οικονομία στα μη περαιτέρω. Οταν το 2007 οι δημόσιοι λογαριασμοί έμπαιναν στο «βαθύ κόκκινο», η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή, αντί να πατήσει φρένο στην αλόγιστη δημοσιονομική πολιτική, πάτησε γκάζι με αποτέλεσμα να οδηγήσει την ελληνική οικονομία σε ουσιαστική χρεοκοπία. Παρ’ όλα αυτά όμως, για να αποφύγουμε τον εφιάλτη και της τυπικής χρεοκοπίας, ο κ. Καραμανλής προκήρυξε εκλογές το 2009, προτείνοντας κάποια μέτρα για την ανάσχεση της καταστροφής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα (δεν αναφέρουμε τους ΑΝΕΛ διότι είναι μάλλον ανίατη περίπτωση) βρίσκεται στο δίλημμα που έθεσε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ στον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζον Φ. Κένεντι. «Η πολιτική», του είπε, «δεν είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου». Μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα βρίσκεται η κυβέρνηση από την πρώτη μέρα ανάληψης των καθηκόντων της και η αναβολή λήψης αποφάσεων απλώς έκανε την επιλογή ακόμη πιο δύσκολη. Τώρα, το «καταστροφικό» θα είναι πολύ πιο καταστροφικό (επειδή το κράτος εξάντλησε όλα τα αποθεματικά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε μια πραγματική ανθρωπιστική κρίση) και το «δυσάρεστο» γίνεται ακόμη πιο δυσάρεστο, επειδή η απραξία των τελευταίων πέντε μηνών δημιουργεί την ανάγκη επιπλέον μέτρων.
Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας θα επιλέξει να γίνει δυσάρεστος, διότι, αν γίνει καταστροφικός, ουδέποτε θα συγχωρεθεί. Και αυτός και η Αριστερά εν γένει…