Τη μια φορά ένας πολιτικός οδηγεί στα δικαστήρια έναν σκιτσογράφο, επειδή διατύπωσε την άποψή του σ’ ένα κείμενό του. Την επόμενη φορά, η δημόσια προβολή ενός έργου τέχνης πάνω στους τεράστιους τοίχους των πολυώροφων πολυκατοικιών του κέντρου διακόπτεται, επειδή κάποιοι θεώρησαν ότι είναι άσεμνο. Ολα αυτά στην Ελλάδα του 2015.
Το κακό τρίτωσε μόλις την περασμένη εβδομάδα, όταν αυτή τη φορά, η πέτρα του σκανδάλου ήταν ένα graphic novel του Αντώνη Νικολόπουλου, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Soloup, και με τίτλο «Αϊβαλί» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κέδρος»), που άντλησε στοιχεία από τη συλλογή διηγημάτων του Φώτη Κόντογλου «Τ’ Αϊβαλί η πατρίδα μου». Οι κληρονόμοι του Φώτη Κόντογλου κατέθεσαν αγωγή και το θέμα έχει πάρει, επίσης, την οδό της Δικαιοσύνης!
Το ένα στοιχείο, το κοινό στοιχείο των τριών αυτών περιπτώσεων, είναι ένα ακόμη εθνικό μας χαρακτηριστικό: η δικομανία. Οταν κάτι μας ενοχλεί, είτε είναι το κλαδί του γείτονα που ακουμπάει στο παράθυρό μας είτε είναι ένα έργο τέχνης που η περιορισμένη μας παιδεία αναγνωρίζει ως άσεμνο, είτε ένα κείμενο όπου διατυπώνεται η γνώμη του αρθρογράφου, τότε μία λύση υπάρχει για μεγάλο αριθμό των κατοίκων αυτής της χώρας: η αγωγή. Κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους, αιτίες και αφορμές, πάντως πάντα προς την Ευελπίδων κατευθύνονται αρκετοί συμπολίτες μας.
Υπάρχει, όμως, κάτι πολύ ενδιαφέρον, που αναδείχθηκε μέσα από την αγωγή προς τον Soloup. Είναι η τέχνη του graphic novel, που φαίνεται ότι αποκτά όλο και μεγαλύτερο κοινό και γίνεται ο σύγχρονος τρόπος, μέσω του οποίου κλασικά κείμενα ή παλαιότερα κείμενα, να φτάσουν σε νέους αποδέκτες με μια διαφορετική αφήγηση και ασφαλώς μέσω μιας διαφορετικής τέχνης. «Παίρνει ένα γεγονός –ανοιχτή πληγή για τον Ελληνισμό, ακόμη–, το “ζωντανεύει” με σκίτσα και φανερώνει με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία πίσω από τις μαρτυρίες ανθρώπων όπως ο Ηλίας Βενέζης, ο Φώτης Κόντογλου και ο Αχμέτ Γιορουλμάζ, που έζησαν αλλά κι έγραψαν οι ίδιοι τις δικές τους συναισθηματικές ιστορίες από τη Μικρασιατική Καταστροφή», έγραφε ο Κώστας Χανδρινός, στις 6/2/15, στο διαδικτυακό Popaganda.
Τι έκανε, δηλαδή, ο Soloup; Εφερε κοντά σ’ ένα κορυφαίο ιστορικό γεγονός νεότερες γενιές, που πολύ δύσκολα ίσως άπλωναν το χέρι για να διαβάσουν τα πρωτογενή κείμενα, είτε του Κόντογλου, είτε του Βενέζη, κι έκανε γνώριμο ένα σημαντικό κομμάτι της νεότερης ιστορίας. Κι όπως λένε οι πολίτες που συγκεντρώνουν υπογραφές υποστήριξης του καλλιτέχνη, ο Soloup «κατορθώνει κάτι σημαντικό, καθότι αναστοχαζόμενος πάνω στη φύση και στο περιεχόμενο της ίδιας της τέχνης επαναφέρει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού σε σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας».
Τελικά, η δύναμη είναι το σημάδι που αφήνει κάθε δημιουργός, όχι οι αγωγές.