Η προς Βερολινέζους ομιλία Βαρουφάκη

Η προς Βερολινέζους ομιλία Βαρουφάκη

4' 36" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΑΠΟΣΤΟΛΗ – ΒΕΡΟΛΙΝΟ Είναι σαν να μπήκες ξαφνικά στο όνειρο του Γιάνη Βαρουφάκη: είσαι στο Βερολίνο, έξω από μια εκκλησία. Εκείνος δεν είναι ακόμα εδώ, αλλά είναι όλοι του οι οπαδοί – και είναι όλοι τους Βερολινέζοι. Μια εξηντάχρονη γιαγιά, η Ιρις, φοράει στον λαιμό πλακάτ που γράφει στα ελληνικά «Γιάνη, καλώς ορίσατε». Ενας εβδομηντάρης, ο Κλάους, κρατάει πανό που λέει «Ναι στην αλλαγή. Ναι στον Γιάνη», και φοράει μπλουζάκι που γράφει «Δεν πωλείται η ΕΥΔΑΠ». Τον ρωτάς πού το βρήκε, και με απόλυτη φυσικότητα απαντάει πως «πήγα στη Θεσσαλονίκη ειδικά για να διαμαρτυρηθώ για την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας υδάτων».

Μέσα στην εκκλησία, 300 Βερολινέζοι περιμένουν υπομονετικά να αποθεώσουν τον Ελληνα υπουργό Οικονομικών. Με το που εμφανίζεται εκείνος απ’ το βάθος του δρόμου, όσοι είναι έξω απ’ την εκκλησία κάνουν σαν να είδαν τον ίδιο τον Θεό. Το πλήθος παραμερίζει και ο Γιάνης Βαρουφάκης ανεβαίνει τα σκαλιά. Αυτός χαιρετά, οι Γερμανοί ζητωκραυγάζουν, κι εσύ τσιμπιέσαι, μήπως και ξυπνήσεις. Αδικα βέβαια. Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν πραγματικά.

Δευτέρα απόγευμα, στη γαλλική εκκλησία του Βερολίνου. Το Ινστιτούτο Χανς Μπέκλερ έχει καλέσει τον Γιάνη Βαρουφάκη να μιλήσει για την κρίση και από την προηγουμένη οι 300 θέσεις στο εκκλησίασμα έχουν εξαντληθεί. Καθώς προσκλήσεις πια δεν υπάρχουν, χώνομαι λάθρα στη συνοδεία του υπουργού που περνάει τώρα την πόρτα. Ο σεκιουριτάς της εισόδου, παρότι με βλέπει που του φεύγω, δεν έχει τρόπο να με σταματήσει, γιατί πρέπει να κρατήσει άμυνα: το πλήθος με τα πανό ακολουθεί και απειλεί να αλώσει την εκκλησία.

Αλλά, παρότι περνάω την πύλη ανενόχλητη, μόλις μπαίνουμε μέσα στην εκκλησία, ο Γ. Βαρουφάκης χάνεται απ’ τα μάτια μου. Ενα τσούρμο από 50 φωτογράφους πέφτει επάνω του. Προσπαθώ να τον πλησιάσω, αλλά το πλήθος είναι παντού. Τουλάχιστον 30 κάμερες, άπειροι δημοσιογράφοι, φωνές… ώσπου ξαφνικά απ’ το βάθος ακούω μια εξαιρετικά οικεία μουσική.

Μετά μουσικής

Στο πόντιουμ που έχει στηθεί κάτω απ’ τον άμβωνα, ένας ασπρομάλλης Γερμανός έχει πάρει μια κιθάρα και τραγουδάει το «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις», μόνο που λέει τους ελληνικούς στίχους όπως τους έχει πιάσει το αυτί του. «Πονάτς εζύ, πονά κι εκώ», ξεφωνίζει κεφάτα. Και μετά το γυρνάει στα αγγλικά: «Καλημέρα, κύριε Βαρουφάκη», φωνάζει στον ρυθμό. «Συναντηθήκαμε στην Ομόνοια την Πρωτοχρονιά, με θυμάστε;» Οι διοργανωτές κοιτούν τον βάρδο φαρμακερά, ο Γιάνης Βαρουφάκης όμως δεν μοιάζει καθόλου να ενοχλείται. Εκείνος ανεβαίνει στην εξέδρα, κάθεται σε μια πολυθρόνα και όπως σταυρώνει τα πόδια, αποκαλύπτει στους φωτογράφους τη μαύρη στρατιωτική του μπότα. Η παράσταση έχει μόλις ξεκινήσει: ο υπουργός σηκώνεται αργά και παίρνει τον δρόμο για το πόντιουμ.

Κάτω απ’ τον τρούλο της εκκλησίας, με τα μαρμάρινα αετώματα στις κολόνες και τις χρυσές απλίκες, η εικόνα μοιάζει σαν πίνακας του Νταλί. Αλλά με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, ο Γ. Βαρουφάκης καταφέρνει να ανεβάσει ακόμα περισσότερο τον πήχυ του σουρεαλισμού.

Ιστορίες με ευρήματα

Υπόσχεται πως θα αναλύσει την αιτία της κρίσης και… «οι άνθρωποι αγαπούν τις ιστορίες», ξεκινά να λέει. «Τους αρέσει το Χόλιγουντ, θέλουν να υπάρχουν καλοί και κακοί. Οπως η ιστορία με τα μερμήγκια και τα τζιτζίκια». Οι Γερμανοί στην αίθουσα κοιτάζονται μεταξύ τους, μήπως κάτι δεν πάει καλά με τον ομιλητή, αλλά εκείνος τους προλαβαίνει. «Οι Ελληνες – τζιτζίκια δεν κάνουν δουλειά», λέει. «Και οι Γερμανοί – μερμήγκια ενοχλούνται». Είναι εμφανές πως αυτό το εύρημα του αρέσει πολύ, γιατί το επόμενο πεντάλεπτο είναι αφιερωμένο στην εντομολογία: «Τα τζιτζίκια δεν είναι μόνο στον Νότο, ούτε τα μερμήγκια μόνο στον Βορρά», λέει ο υπουργός, που ενδιαφέρεται ειδικά για το «γερμανικό μερμήγκι που εκνευρίζεται» και «τα μεγάλα χοντρά τζιτζίκια – Ελληνες που κρύψαν τα λεφτά τους στη Γενεύη και τώρα γελούν ξεδιάντροπα».

Καθώς η ομιλία ολισθαίνει προς τα παροιμιώδη έπεα πτερόεντα, μία πρόταση αρκεί για να επαναφέρει το κοινό. «Η Γερμανία πλήρωσε πιο πολλά απ’ όσα έπρεπε», λέει ο Γ. Βαρουφάκης. «Αλλά πλήρωσε για τους λάθος λόγους». Και το χειροκρότημα πέφτει βροχή – γιατί το κοινό, όπως μου λέει ένας Γερμανός δημοσιογράφος που με βλέπει έκπληκτη με τις ζητωκραυγές, δεν είναι οι ψύχραιμοι αριστεροί του Die Linke. Είναι οι φανατικοί σοσιαλδημοκράτες.

Ενθουσιασμένος απ’ την ανταπόκριση, ο Γ. Βαρουφάκης απογειώνεται. Στο επόμενο εικοσάλεπτο, όλοι μαζί μέσα στην εκκλησία, θα ακούσουμε για τον Αγαμέμνονα που θυσίασε την Ιφιγένεια σαν την Ελλάδα, για την Αντιγόνη που η δική της τραγωδία μοιάζει κι αυτή σαν της Ελλάδας, και για την Αγκελα Μέρκελ, που για να μας εμπνεύσει την ελπίδα και να μη ζήσει νέα τραγωδία η Ελλάδα, πρέπει οπωσδήποτε να «έρθει να βγάλει την ομιλία της ελπίδας στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, στα Χανιά ή στην Πάτρα, σε μια πόλη ή σ’ ένα χωριό». Το κοινό δεν έχει ελληνικές παραστάσεις, κι έτσι κανείς δεν σκέφτεται την καγκελάριο στην πλατεία της Τρίπολης να αγορεύει.

Και το κρεσέντο

Και αφού κανείς δεν χαμογελά, ο Γ. Βαρουφάκης φτάνει ανενόχλητος στο κρεσέντο του. «Η πιο έντονη μνήμη απ’ τα παιδικά μου χρόνια», λέει, «ήταν κάτι παράξενοι ήχοι που έβγαζε το ραδιόφωνο όταν έπιανε Ντόιτσε Βέλε». Συγκινημένος ο υπουργός σκύβει προς το πόντιουμ. Στη χούντα, μας εκμυστηρεύεται, «η μαμά και ο μπαμπάς μου κάθονταν αγκαλιασμένοι με το ραδιόφωνο κάτω από μια κουβέρτα». Μικρή παύση και… «τότε είδα πρώτη φορά τη Γερμανία σαν πηγή ελπίδας»! Οι Γερμανοί στο κοινό πετιούνται όρθιοι. Ενθουσιασμένοι, χειροκροτούν τρία λεπτά συνεχόμενα.

Και ο Γιάνης Βαρουφάκης τους κοιτά αμίλητος, με ύφος εκστατικό. Τι κι αν ο Ευ. Τσακαλώτος και ο Ν. Παππάς διαπραγματεύονται τώρα τη συμφωνία στη θέση του; Εκείνοι δεν έχουν 300 Βερολινέζους να τους αποθεώνουν. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει αυτή τη μέρα καλύτερη, θα ήταν αν η εκκλησία τού είχε παραχωρήσει για τον λόγο του τον μαρμαρένιο άμβωνα. Με τέτοια ανταπόκριση, σίγουρα μπορεί να ελπίζει για την επόμενη φορά.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή