Χθες το πρωί, δύο ομπρέλες θαλάσσης «έβγαιναν» μέσα από τις λινάτσες που κρύβουν το άγαλμα του Δισκοβόλου, απέναντι από το Καλλιμάρμαρο. Ηταν για να προφυλάξουν τους συντηρητές που καθαρίζουν και συντηρούν πολλά γλυπτά της Αθήνας αυτή την περίοδο. Και οπωσδήποτε ήταν μια εικόνα που παρέπεμπε σε αναδημιουργία, σε συνέχεια, σε προσπάθεια.
Ημουν καθ’ οδόν για το Μουσείο Μπενάκη της οδού Κουμπάρη, όπου παρουσιαζόταν η υποψηφιότητα της Καλαμάτας για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021. Στο πάνελ της εκδήλωσης καθόταν ο Γιώργος Λαζαρίδης. Ενας νέος άνθρωπος που συντονίζει μία από τις ομάδες εργασίας στην Καλαμάτα στο Γραφείο Υποψηφιότητας. Οταν πήρε το μικρόφωνο είπε τα εξής λιτά λόγια, που αξίζει να αναδημοσιευτούν χωρίς κανένα κόψιμο: «Πριν από 22 χρόνια, η ζωή μου έδωσε μια νέα ευκαιρία. Υστερα από ένα τροχαίο ατύχημα που είχα, επέζησα και από τότε αντιμετώπισα την καθημερινότητα από το νέο μου ύψος· αυτό που μου δίνει το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Η καθημερινότητά μου στην πόλη όπου γεννήθηκα και ζω, την Καλαμάτα, τα πρώτα χρόνια ήταν σχετικά δύσκολη, όχι κυρίως λόγω της έλλειψης των υποδομών για τα άτομα με αναπηρία, αλλά λόγω της μη εξοικείωσης των συμπολιτών μου με το θέαμα ιδίως των νέων ανθρώπων με αμαξίδιο. Από τότε κατάλαβα ότι είχα να δώσω μάχη σε δύο μέτωπα. Πρώτα αυτό με τον εαυτό μου και μετά αυτό της κοινωνικής αποδοχής. Αν κέρδιζα αυτές τις δύο μάχες, θα ήμουν σίγουρος ότι θα δημιουργούνταν και οι άψυχες αλλά απαραίτητες τεχνικές υποδομές που χρειάζεται μια σύγχρονη πόλη για να εξυπηρετήσει τα άτομα με αναπηρία. Διάλεξα λοιπόν το όπλο μου. Ηταν η ρακέτα του τένις με τις πιο γλυκές σφαίρες, τα κίτρινα μπαλάκια. Με τον αθλητισμό λοιπόν έσπασα την κοινωνική απομόνωση, νομίζω ότι κατάφερα να βγάλω περισσότερα αμαξίδια στον δρόμο και κατ’ επέκταση η πόλη μου να είναι αρκετά πιο φιλική σε νοοτροπία και υποδομές για τα άτομα με αναπηρία. Τα περιθώρια βελτίωσης βέβαια είναι μεγάλα. Αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται η τοποθέτηση της ειδικής ράμπας για πρόσβαση στη θάλασσα. Οι υποδομές βελτιώνονται καθημερινά και η διαβίωση ενός ατόμου με αναπηρία αποκτά στην Καλαμάτα την αξιοπρέπειά της. Η ανάληψη από την πόλη μου του τίτλου της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας για το 2021 είμαι σίγουρος πως θα συμβάλει αποφασιστικά στην ολοκλήρωση του ονείρου μου, που δεν είναι άλλο από μια πόλη σεβασμού και ανοχής στη διαφορετικότητα κάθε μορφής». Οχι μόνο τα λόγια, αλλά και η στάση ζωής του Γιώργου Λαζαρίδη είναι ο ορισμός της συνέχειας, της προσπάθειας, της δημιουργίας.
Ενιωσα την ανάγκη να κρατηθώ από αυτά τα δύο διαφορετικά δείγματα προσπάθειας ιδίως όταν, λίγο αργότερα, διάβασα το ρεπορτάζ για το ύφος και το επίπεδο μιας ακόμη «συνύπαρξης» βουλευτών σε χθεσινή κοινοβουλευτική επιτροπή. Εδώ τα συναισθήματα είναι εντελώς αντίστροφα. Και η μόνη συνέχεια εντοπίζεται στην παρακμή και τη στασιμότητα.