Η αθέατη όψη πίσω από τα μέτωπα της οδού Βουλής

Η αθέατη όψη πίσω από τα μέτωπα της οδού Βουλής

2' 35" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σ​​την οδό Βουλής, προς την Κολοκοτρώνη, υπάρχει ακόμη ένα κομμάτι της Αθήνας που ζει με το ένα πόδι στο χθες και το άλλο στο σήμερα. Πριν πλησιάσεις καν στο «Αριστον» βλέπεις κόσμο με την τυρόπιτα στο χέρι, μετά σου γαργαλάει τη μύτη η μυρωδιά και μετά παλεύεις με τον πειρασμό. Οι τυρόπιτες του «Αριστον» είναι από τους ελάχιστους αθηναϊκούς θεσμούς που έχουν επιβιώσει. Σε αυτό το κτίριο, χτισμένο το 1948, έχει αναβιώσει η Στοά των Εμπόρων και αν χωθείς μέσα θα βγεις στην οδό Λέκκα, ακολουθώντας ένα δαίδαλο διαδρόμων και πλατύσκαλων, με θέα σε κλειστές αυλές και καφκικούς φωταγωγούς. Αυτές οι κρυμμένες γωνιές της Αθήνας, μέσα στα σωθικά των κτιρίων της, κυρίως εκείνων που χτίστηκαν λίγο πριν και λίγο μετά τον πόλεμο, εκλύουν αύρα αστικής ποίησης με έναν τρόπο παράδοξο, καθώς σύμφωνα με τον ιστορικό χρόνο είναι κτίρια πρόσφατα αλλά σύμφωνα με τον βιωματικό χρόνο έχουν απομακρυνθεί στο παρελθόν.

Η Βουλής σε εκείνο το τμήμα της διασώζει παλιές επιγραφές και όχι μόνο αυτές που κρέμονται στη Στοά Εμπόρων αλλά και άλλες, όπως η αριστοτεχνική γραμματοσειρά «Ν. Σιδερής» (ωρολόγια). Είναι απορίας άξιον πώς έχουν παραμείνει ερείπια τα δύο τριώροφα και αξιόλογα νεοκλασικά κτίρια σε εκείνο το τμήμα της Βουλής. Το γωνιακό προς την οδό Κολοκοτρώνη προοριζόταν για κατεδάφιση πριν από 30 και πλέον χρόνια, όμως σώθηκε τελευταία στιγμή. Μένει ερειπωμένο από τότε. Ενδιαμέσως, είναι η όαση (αισθητική, ψυχολογική) των εκδόσεων «Ικαρος» που, σαν ένας άλλος φάρος πολιτισμού, διατηρεί την αρχική του έδρα στη Βουλής 4 από το 1944. Είναι δείκτης αστικού βάθους για μια πόλη να μπορεί να συντηρεί και να οδηγεί στο μέλλον τις ιστορικές επιχειρήσεις της. Γι’ αυτό ο «Ικαρος» προσφέρει περισσότερα πέρα από τα ωραία βιβλία που εκδίδει. Εμψυχώνει η παρουσία του.

Αλλά όλα αυτά τα μισοπεθαμένα κτίρια της οδού Βουλής (αλλά και στη Νίκης, σε όλο το μήκος και των δύο ωραίων δρόμων) δείχνουν τη βαθιά παθογένεια της Αθήνας και την ακινησία του real estate. Ολα αυτά τα κτίρια συγκροτούν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανθολογία της ρυθμολογίας από το 1880 έως το 1960. Είναι ένα κοίτασμα αθηναϊκής ζωής που δεν έχει εκτιμηθεί.

Πίσω από τα μέτωπα των προσόψεων υπάρχουν ιστορίες προς αφήγηση, ιδίως στα ερειπωμένα ή μισόκλειστα κτίρια. Στο κτίριο της Στοάς των Εμπόρων, αν ανεβεί κανείς με τη σκάλα προς τους ορόφους των γραφείων, θα νιώσει να τον ρουφάει η ατμόσφαιρα της αθηναϊκής ζωής όπως ήταν πριν από 60 χρόνια, ένας περίκλειστος κόσμος που μου θυμίζει τα βιβλία του Γιάννη Μαρή. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να διαπιστώσει κάποιος ότι ένα τεράστιο ποσοστό των αναρίθμητων τετραγωνικών μέτρων γραφείων και καταστημάτων που χτίστηκαν καθ’ ύψος ή μέσα σε στοές ή ακόμη και σε υπόγεια είναι σήμερα υπό εγκατάλειψη. Ωστόσο, όλο αυτό το κτιριακό δυναμικό των δεκαετιών 1950 και 1960 διατηρείται ατόφιο και σχεδόν αλώβητο, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Το «Αριστον» στην οδό Βουλής μένει εκεί για να μας θυμίζει την Αθήνα της ακμής της. Είναι σαν νησίδα μιας περασμένης εποχής και έχει πολιτογραφηθεί στη μνήμη πολλών σαν ένας φάρος σταθερότητας. Είναι περίεργο να σκέφτεται κανείς την ψυχική επίδραση που μπορεί να έχει στους κατοίκους μιας πόλης η ιστορία των επιχειρήσεών της. Περπατώντας μαθαίνεις, θυμάσαι και σκέφτεσαι.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή