Συγχωρέστε μου μια αυτονόητη υπενθύμιση, αλλά τούτες τις ώρες τείνουμε να ξεχάσουμε και τα αυτονόητα: Η Ν.Δ. έλαβε στις εκλογές 27,81%, το «Ποτάμι» 6,05%, το ΠΑΣΟΚ 4,68% και ο Γ. Παπανδρέου 2,46%. Τα ποσοστά αυτά αθροίζουν 41% του εκλογικού σώματος. Δεν τα προσθέτω τυχαία, διότι τα εν λόγω κόμματα συγκέντρωσαν αυτές τις ψήφους υποσχόμενα ρητά μια καλύτερη συμφωνία εντός της Ε.Ε. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ πήραν 36,34% και 4,75%. Δηλαδή 41,09%. Και έλαβαν αυτά τα ποσοστά υποσχόμενα επίσης μια καλύτερη συμφωνία εντός Ε.Ε. Υπενθυμίζεται επίσης ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν τόλμησαν καν να υπαινιχθούν ως εναλλακτική «λύση» την επιστροφή στη δραχμή σε περίπτωση που οι δεσμεύσεις τους αποδεικνύονταν φρούδες.
Με αυτά τα δεδομένα θα συνιστά «ευθύ πολιτικό πραξικόπημα» εάν η σημερινή κυβέρνηση αποφασίσει μόνη της την έξοδο της Ελλάδος από την Ε.Ε. ερμηνεύοντας εντελώς αυθαίρετα την εντολή της και παραβλέποντας ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ΔΕΝ ψήφισε την επιστροφή στη δραχμή. Παρεμπιπτόντως, «πολιτικό πραξικόπημα» ήταν επίσης και ο εκβιασμός της χώρας να οδηγηθεί τον Ιανουάριο σε πρόωρες εκλογές με όχημα την προεδρική εκλογή, καθώς το Σύνταγμα προβλέπει αυξημένη πλειοψηφία στην εκλογή του για να επιτυγχάνεται η ευρύτερη δυνατή συναίνεση και όχι να εργαλειοποιείται ο ανώτατος πολιτειακός θεσμός για τις βλέψεις της εκάστοτε αντιπολίτευσης.
Η αναφορά στο «πολιτικό πραξικόπημα» δεν γίνεται τυχαία. Το εισήγαγε στη δημόσια συζήτηση ο υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης, υπαινισσόμενος ότι οι εταίροι μας, η αντιπολίτευση, οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι και δεν ξέρω ποιοι άλλοι απεργάζονται «σενάρια διάσπασης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας». Σε άλλες ώρες θα ήταν κωμικό να συζητάμε ότι κάποιοι απεργάζονται τη διάσπαση ενός κόμματος που είναι διχασμένο εν τη γενέσει του. Διότι προφανώς θα έχει παρατηρήσει ο κ. Ξυδάκης ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις, οι ψηφοφόροι του συνονθυλεύματος που υπηρετεί είναι οι μόνοι που διχάζονται ακόμη και ως προς τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.
Τούτες τις ώρες, όμως, δεν έχει νόημα να ασχοληθούμε με δηλώσεις του τύπου «με το ευρώ δεν νομίζω ότι είχαμε μεγάλα βήματα προόδου» ή «η Ελλάδα 200 χρόνια στη δραχμή μεγαλούργησε» –ναι και αυτά ο κ. Ξυδάκης τα είπε–, αλλά να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η κυβέρνηση φέρει την αποκλειστική ευθύνη για το πρωτοφανές αδιέξοδο όπου βρίσκεται τούτη τη στιγμή η Ελλάδα. Εδώ και πέντε μήνες επιχειρούσε να σύρει σε μια τάχα πολιτική διαπραγμάτευση 27 ηγέτες προβάλλοντας ως μοναδικό της επιχείρημα την απειλή ότι θα αυτοκτονήσει και ότι θα ζημιωθούν και εκείνοι από την οσμή του ελληνικού πτώματος.
Είναι απίστευτο να συνειδητοποιήσει κανείς ότι ένα κόμμα που διεκδικούσε επί τρία χρόνια την εξουσία δεν είχε επεξεργαστεί έστω ένα κοστολογημένο ισοδύναμο μέτρο για να αντιπροτείνει στους εταίρους. Δεν έχει νόημα να θυμηθούμε τώρα τις μπαρούφες του Γ. Βαρουφάκη όπως τους καλωδιωμένους τουρίστες ντετέκτιβ ή τον διαφορετικό ΦΠΑ στις πιστωτικές κάρτες που αντίκειται στις ευρωπαϊκές οδηγίες.
Σημασία έχει τώρα ότι η χώρα βρίσκεται προ μιας εθνικής τραγωδίας και σε όσους έχουμε σώας τας φρένας φαίνεται αδιανόητο να αποσχισθεί η Ελλάδα από την Ευρώπη και να καταδικασθούν οι επόμενες γενιές στην κόλαση της δραχμής, επειδή ο Πάνος Καμμένος διαφωνεί να ανέβει ο ΦΠΑ στη Μύκονο ή τη Ρόδο, ή διότι ο Δημήτρης Στρατούλης δεν κατανοεί ότι δεν υπάρχουν πλέον τα χρήματα για να βγαίνουν στη σύνταξη άνθρωποι 55 ετών.
Αυτό είναι το ερώτημα που επί της ουσίας καλούμαστε να απαντήσουμε στο δημοψήφισμα που ανήγγειλε αιφνιδίως χθες ο πρωθυπουργός. Αν θα γίνει ο τόπος μας μια τρικοκοσμική χώρα ή αν θα μείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη με όσες θυσίες και αν αυτό συνεπάγεται.
Ευρώ η δραχμή είναι το δίλημμα όσο και αν προσπαθεί να το αποκρύψει η κυβέρνηση και επειδή ο κ. Τσίπρας φέρει στο ακέραιο την ευθύνη για ό,τι συμβεί στην χώρα τις επόμενες μέρες, θέλω να πιστεύω ότι συνειδητοποιεί –έστω τώρα– την ανάγκη να εξηγήσει επιτέλους στους πολίτες πώς φαντάζεται ότι μπορεί να επιβιώσει η Ελλάδα εκτός Ευρώπης.
Τα υπόλοιπα, δηλαδή την μεθόδευση που ακολουθήθηκε για να φτάσουμε σε αυτό το δίλημμα, αλλά και την φαιδρή διαδικασία να καλούμαστε τάχα να αποφασίσουμε επί μιας πρότασης των εταίρων που δεν γνωρίζουμε και την οποία στο μεγαλύτερο μέρος της είχε αποδεχθεί ο κ. Τσίπρας, υπάρχει χρόνος να ειπωθούν αργότερα. Για την ώρα αξίζει να τονισθεί τούτο: Το να ζητάς χρήματα ακόμη και σήμερα από τους «απεχθείς δανειστές» για να μην καταρρεύει η χώρα, ενώ προαναγγείλεις ότι θα καταψηφίσεις την πρότασή τους δεν συνιστά εθνική αξιοπρέπεια, αλλά εθνική ντροπή για να μην πω παράνοια. Και σε αυτό ελπίζω να συμφωνεί και ο υπουργός επί του Πολιτισμού…